ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၃၀ ။ ထိုမိုးေရမွကာေပးခဲ့ေသာသူ

ညမိုးတို႕ကရုတ္တရက္ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္ရီစဦးအခ်ိန္မွာေတာ့ေကာင္းကင္ယံက အလင္းေရာင္ေတြက လွပစြာေရာင္စံုျခယ္ေနတယ္။ဒါေပမဲ့ ေနဝင္သြားတာနဲ႕ မိုးတုိ႕ကသည္းလာခဲ့တယ္။ လံုရြွမ္းဟာ ဇာမဏီေမတၱာခန္းမေဆာင္က ျခံဝန္းထဲမွာ မတ္မတ္ဒူးေထာက္ရင္း မိုးေရရြွဲရြွဲစိုေနခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ျကာသြားလဲသူမသိေတာ့ ဒါေပမဲ့မိုးကရုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့တယ္။ လံုရြွမ္းေခါင္းေမာ့ျကည့္ေတာ့ သူ႕ေဘးမွာေလာ့ေဝ့ကထီးတစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ျပီး ရပ္ေနတာျမင္ေတာ့ေျကာင္သြားတယ္။ ေလာ့ေဝ့ဟာ ဇာမဏီေမတၱာခန္းမေဆာင္မွာညစာစားျပီးရံုေလးတင္။ အိမ္ေရွ႕စံ လံုယြီက ျမိဳ႕ေတာ္မွာမရွိဘူး ဒါေၾကာင့္ ဧကရာဇ္ရွင္းဝူဟာ ဧကရီကိုအေဖာ္ျပဳေပးဖုိ႕ မင္းသား(၃) လံုရွင္းနဲ႕ မင္းသား (၆) လံုေဟာင္တုိ႕ကို ဆင့္ေခၚထားတယ္။ ေလာ့ေဝ့ကလည္း ဧကရီ့တူျဖစ္လို႕ ဒီ ခန္းမက်ယ္ျကီးထဲေပ်ာ္ရြွင္ျငိမ္းခ်မ္းစြာစုေဝးေနျကတယ္။
"မင္းဒီလိုလုပ္ဖို႕မလိုပါဘူး" လံုရြွမ္းကထီးမိုးေပးထားတဲ့ ေလာ့ေဝ့ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ေလာ့ေဝ့ကျပန္ေျဖတယ္ ။
"အရွင့္သား မိုးေရစိုေနတာ ကို ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္လို အမိုးေအာက္မွာသက္ေတာင့္သက္သာေနနို္င္ပါ့မလဲ"

"မင္းကငါ့စာက်က္ေဖာ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဒါေျကာင့္ဆက္ဟန္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့ဘူး"

ေလာ့ေဝ့ကသက္ျပင္းခ်တယ္။
"ေႏြဦးရာသီက အေတာ္ေလးေအးစိမ့္စိမ့္နိုင္ျပီး မိုးလည္းမ်ားတယ္ အရွင့္သားမေအးဘူးလား အရွင့္သားက ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကို ဝက္ ေခြး ျမင္ေကာင္းျမင္နိုင္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကေတာ့အရွင့္သားကို မိုးေရကာေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိပါေသးတယ္ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးသာဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အရွင့္သား ေနနိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိပါတယ္" သူကေျပာရင္း ေလာ့ေဝ့က လံုရြွမ္းပခံုးေပၚ ဝတ္ရံုထူတစ္ခုတင္ေပးလိုက္တယ္။ ဝတ္ရံုကေႏြးေနတုန္းပင္။ လံုရြွမ္းေလာ့ေဝ့ကိုျကည့္္ေနမိတယ္။
မီးအိမ္အလင္းေရာင္ကေဖ်ာ့ေဖ်ာ့  ဒီလိုမိုးသည္းထဲ ေနရာက်ဥ္းေလးထဲ ဝါးထီးေလးေအာက္မွာေလာ့ေဝ့မ်က္နွာက မွုန္ဝါးျပီးအရိပ္က်ေနတယ္။ ေလာ့ေဝ့က ေလလာရာအရပ္မွာရပ္ေပးေနတာသိလိုက္ရတယ္။ဒါေျကာင့္သူ ေလေအးေတြကိုမခံစားရေတာ့တာပဲ။ သူက ဒီလူဟန္ေဆာင္ေနတာလားသံသယဝင္မိေသးတယ္ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲေတာ့ေႏြးသြားခဲ့တာပဲ။သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေရာနွလံုးသားေရာေအးခဲေနခဲ့တာ။ဒီလူ ဒီမွာေရာက္ေနတာလည္းေကာင္းတာပါပဲ အနည္းဆံုးသူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
"အရွင့္သားကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကိုခြင့္လြွတ္ေပးပါ အရွင္မင္းျကီးက ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကိုဒူးေထာက္ခြင့္တားျမစ္ထားတယ္"