ကံကြမ္မာစေရာ [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၉၂ ။ ဘာလို႕သူမွလဲ

[Zawgyi]

သားအဖနွစ္ေယာက္စကားေျပာေနခ်ိန္မွာပဲ တံခါး​ေစာင့္တစ္ေယာက္က သစ္ေတာေရးဝန္ၾကီးခ်ိဳးခ်ဲ႕က အလည္ေရာက္လာေၾကာင္း သတင္းေပးလာေလတယ္။

"ကြ်န္ေတာ္ သြားသင့္ပါျပီ"

ေလာ့က်ီခ်ိဳး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
"သြားျပီး မင္းအေမကို  နွုတ္ဆက္ေခ်"

ေလာ့ေဝ့ကေဘးတံခါးမွာ ရပ္ေနရင္း ေလာ့က်ီခ်ိဳးတစ္ေယာက္ ခ်ိဳးခ်ဲ႕ကို ဧည့္သည္ပန္းအေဆာင္မွာ ျကိုဆိုေနတာကိုျကည့္ေနတယ္။ လ်ွိဳရႊမ္း႐ွီကို ဒီလိုမ်ိဳးတြန္းထုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အက်ိဳးအျမတ္အရဆံုးက ခ်ိဳးခ်ဲ့ျဖစ္မယ္လို႔ သူလံုးဝမစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူက ဘယ္သူလဲဆုိတာ သူတကယ္ လံုးဝကိုမမွတ္မိေသး။

"သခင္ေလး"
သူအေတြးနက္ေနတုန္း တံခါးေစာင့္အသံက သူ႔ေနာက္ကေန ထပ္ေပၚလာျပန္တယ္။

"ဘာကိစၥလဲ"
ေလာ့ေဝ့ လွည့္ေမးလိုက္တယ္။

"မင္းသား(၅) ကလာလည္ပါတယ္၊ သူက ဝင္ေပါက္မွာေစာင့္ေနမယ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္"

ေလာ့ေဝ့က လံု႐ွန္းတစ္ေယာက္ လာလည္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၿပီးသား။
"ဒါဆိုလည္း သူ႔ကို အထဲကို အထဲဖိတ္ေခၚရမွာေပါ့"
သူက ေျပာရင္း ဝင္ေပါက္ဆီ ဦးတည္သြားေလတယ္။

တံခါးေစာင့္က ထပ္ေျပာတယ္။
"မင္းသား(၅) က အိမ္ေတာ္ထဲ မဝင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္၊ သူက သခင္ေလးနဲ႔ပဲ စကားေျပာခ်င္တာပါတဲ့"

"အင္း...
ေလာ့ေဝ့က သိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အသံျပဳလိုက္တယ္။

လံု႐ွန္းက ေလာ့အိမ္ေတာ္ဝင္ေပါက္ေ႐ွ႕ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ေနတဲ့ပံုက ေလာ့ေဝ့ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုေနရာမွာ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တဲ့ပံုပဲ။

"ဘာလို႔ ဝင္မလာရတာပါလဲ၊ အ႐ွင့္သား"
ေလာ့ေဝ့ ေလွကားထစ္ေတြကေနဆင္းလာၿပီး လံု႐ွန္းေ႐ွ႕ ရပ္လိုက္တယ္။

သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ပမာ လံု႐ွန္းက ေလာ့ေဝ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။
"ငါဦးေလးဆီ သြားေတြ႔ခဲ့တယ္"

ေလာ့ေဝ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။
"အ႐ွင့္သား၊ လက္ယာအမတ္မင္းရဲ႕ ျပစ္မႈက အေတာ္ေလး ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ အ႐ွင့္သား သူနဲ႔ေဝးေဝးေနသင့္တယ္"