သန္႔ - " ဟုတ္ကဲ့ပါ မမရဲ႕... အသန္႔ေလးက ေအာ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး... အဲ့လို ေလသံနဲ႔ပဲ စကားေျပာေနက်ဟာကို... ၿပီးေတာ့ အသန္႔ေလးကို အိမ္က လူေတြက ဘယ္သူမွ ကေလးလို႔ မသတ္မွတ္ၾကဘူးေလ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ အသန္႔ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေကာင္းဆံုး ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္... မမ စိတ္ပူတာကို သိတာေပါ့ အသဲတံုးႀကီးရယ္... ဘာလဲ အခုလည္း ဖုန္းေစာင့္ေနတာ မလား... "

ကြၽန္မ - " အံမယ္... ေစာင့္စရာလား... ဘာလို႔ ေစာင့္ရမွာလဲ... "

သန္႔ " အို... ေစာင့္စရာေပါ့... ခ်စ္လို႔ ေစာင့္ရမွာေပါ့..."

သန္႔၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္မ ရယ္ေမာမိေပသည္။

သန္႔ - " ဟယ္... ဘာလို႔ရယ္တာလဲ... အသန္႔ေလး ေျပာတာ ရယ္စရာပါလို႔လား... "

ကြၽန္မ - " ဟင္... ရယ္လို႔လား... ဘယ္သူက ရယ္လို႔လဲ... အဟက္..."

ကြၽန္မ ထပ္မံ၍ ရယ္လိုက္မိေလသည္။

သန္႔ - " ဟင္... အဲ့သည့္မွာေလ ရယ္တာ မဟုတ္လို႔ ငိုတာလား..."

ကြၽန္မ - " ဟယ္... မရယ္ပါဘူး... ဘယ္မွာရယ္လို႔လဲ... ဟိဟိ"

သန္႔ - " ရယ္ျပန္ၿပီ... အဖြားႀကီး ႐ွင္ ဘယ္လိုျဖစ္..."

ကြၽန္မ - " ကေလးက အဲ့လို စိတ္တိုေနတာေလးကို အသည္းယားလို႔... ရယ္မိသြားတာ... "

ကြၽန္မ၏ စကားအဆံုး သန္႔ဘက္မွ တိတ္ဆိတ္သြားေလ၏။

ကြၽန္မ - " ဟင္... ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာဘူး... ကေလးေရ... အသန္႔ေလး... "

သန္႔ - " ႐ွင္... "

ကြၽန္မ - " ဘာလို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာလဲ... "

သန္႔ - " စဥ္းစားေနတာ... ဒီေတာသူမ ဘယ္တုန္းက စကားတတ္သြားတာလဲလို႔ ... "

ကြၽန္မ - " ငါ့ကို တစ္ခါတစ္ေလ အေကာင္းျမင္စမ္းပါဦးဟယ္... အားေန ၾကံဳတာနဲ႔ ဖဲ့မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ... "

သန္႔ - " မမကို မို႔လို႔ ဖဲ့တာေပါ့... တျခား ဘယ္သူ႔ကို ဖဲ့ရမွာလဲ... တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ဖူးခဲ့တဲ့ဟာ... "

The Rope (Own Creation)Where stories live. Discover now