Z DISASTER BOOK 1 (COMPLETED)

ZHAPTER 10 : Amusement Park 2

Clark

"Nasa'n si Nath?" Tanong ko sa kanilang lahat.

Si Nath lang ang wala dito pero kaming walo mag kakasama lahat, wala akong makita dahil ang dilim ng buong park. Akala ko ba evacuation 'to baka evacuation prank, para ipakain kami sa mga mokong na clown na 'yon.

"Ewan, kanina nasa harap lang natin siya e." Sabi ng babaeng laging kasama ni Nath.

Who cares wala akong pake sa pangalan niya. Mabuti nga natitiis pa ni Nath yung gantong tao.

Tahimik at hinahabol namin ang aming pag hinga dahil hindi biro itong kaharap namin, natakbo siya.

The fuck.

Apocalypes ata kalaban namin e, hindi ordinary zombies na nag lalakad. Tahimik at halos lahat kami pinapakiramdaman ang pag dating niya.

I set a plan at sana gumana, my plan was: Papaulanan namin siya ng bala hanggang sa mamatay.

Narinig ko na ang pagtapak niya at ngayon hihintayin nalang namin ang right signal para paulanan siya. Lalabas na sana kami ng biglang tumakbo ang isang lalaki na laging kasama ni Nath, tumakbo siya sa sulok at 'di na namin siya napigilan.

"Bwisit!" Inis na bulong ko sa sarili ko. Natitis kayo ni Nath?

Lumabas na kami sa tinataguan namin at saktong bumakas ang lahat ng ilaw ng park, gumana na ang lahat ng rides kaya isang malakas na ingay ang maririnig namin dito.

Pinaulanan na namin siya ng bala ni Owen at Dave, at sila Jake naman ay nasa likod lang namin.

They are not good enough sa long range dahil mas marunong lang sila sa hand-to-hand combat. 'di nila kayang maki-pag sabayan lalo na't clown ang nasa harapan namin.

Natumba na ang clown at nabitawan na rin niya ang hawak niyang maso. Ngayon makakahinga na kami ng maluwag. Nakipag apir ako kila Dave at Owen dahil nag tulungan kami para lang mapatay siya. But Jake is still pointing he's hand sa likuran ko.

I slowly moved para tignan siya, he's not dead lahat ng bala para sa kanya parang balewala lang kahit sa ulo niya pa tumama ang mga bala namin still, buhay pa rin. Umatras kami ng bahagya at ngayon papalapit na siya sa amin. He gaved as a smirk at tumakbo na siya sa kinatatayuan namin.

BANNNGGGG!!!!

We heard a loud noise at galing ito sa isang baril, I think it's a shotgun. We slowly open our eyes at kita ko na sumabog na ang ulo nito as in sa buong paligid tumalsik yung buong laman ng ulo niya.

Dahan-dahan siyang lumuhod at ngayon naka bulagta na siya sa lupa.

Tinignan namin kung sino ang bumaril at yun yung lalaking tumakbo kanina. And if I'm not mistaken he's name is Nathan let's say Nath's brother.

Lumapit silang apat kay Nathan at niyakap ito ng mahigpit ng mga babae. Nice, chic boy pala to e.

He smiled on them at napangisi na lang ako.

Nakita ko na nakabalik na rin si Nath at bakas sa kaniya ang hingal at pagod.

"Where have you been?" I maintained my calm voice.

"Ah, eh...."

"Nath! Nag alala kami sa'yo." Sabay singit nung nag ngangalang Dan, no choice ako kaya mas pinili ko nalang na ako na ang umiwas.

"We-wait ang baho ko..." Tumingin siya sa'kin at dito na siya kinaladkad ng mga kasama niya.

"That's what you called, love. Right?" Someone voice said that word, and then nakaramdam nalang ako ng biglang pag akbay sa'kin. Lumingon ako sa taong 'yon at si Owen pala ang umakbay sa'kin.

I feel something, burning inside me, and I can't explain, what could that be.

"Uy, are you still alive?" He asked at nagising naman ako sa realidad.

Lumingon ako sa kaniya, at ngayon naka-nguso ito sa harapan ko, madali ko siyang tinulak ng mahina, "Mandiri ka nga sa mga pinag sasabi mo." Dagdag ko sabay lakad palayo sa kaniya.

Ano ba'ng pinag sasabi ng mokong na 'yon, me? I'm in love to that girl? Ugh, ewan ko ba.

"Uy, bilis, baka may mga dumating pa rito." Nath yelled, habang papalapit ako sa kanila. Nag abang silang lahat sa Van except sa'kin at kay Owen sa likuran ko.

"Coming!" Ganting sigaw rin ni Owen, sabay takbo papalapit sa kanila.

Nang makarating na ako sa kanila, agad silang nag si sakay sa van at si Owen naman ang sumakay sa driving seat. We don't know where we going, basta nag da-drive nalang kami. Hanggat may daan, may pupuntahan.

Tumingin ako sa rear view mirror, and some of them are crying silently, kasi nawala na ang teacher nila, even Owen kita ko sa mata niya ang luha habang nag di-drive siya, I know how it's hurt para na kasi naming nanay 'yung babaeng 'yon.

But... why they are being emotional, they didn't even get it that we're fighting for our life. In other words, we don't need have a little mercy in ourselves, 'cause...

... If we dont kill them, they will kill us.

It's already been 9pm na ng gabi at wala pa rin kaming mahanap na puwedeng tulugan. It's dark in here kahit mga building dito ay nadamay na rin sa pag sabog.

My father is a Phillippine Army, he sacrifice him self para lang mawala na ang demoniyong nabuhay dito sa mundong ibabaw pero hindi at nabigo siya, nakain din siya nung mga hayop na 'yon.

It hurts for me dahil nangyari 'yon kay papa. Pero si mama matagal na niya kaming iniwan since grade 9 kaya ngayon ewan ko kung buhay pa siya. That day nung may napanood akong video clip sa social media. Talagang kumalat na ito sa buong mundo, agad ko 'tong sinabi kay papa, pero matagal na pala niyang alam ang tungkol dito.

He said: they got a report na nasa, terminal na raw ang mga taong may sakit, nakuha raw nila ang sakit na 'yon nung bumaba sila galing sa eroplano.

And after that, the chaos was already started, nung nasa bahay ako.

Tumigil ang sinasakyan namin, at napatingin ako mula sa labas ng bintana, nandito na kami sa tapat ng isang hotel, madilim at wala kang tao na makikita. I have this feeling na pag sa sobrang tahimik ng paligid na sakit ang tiyan ko.

Bwisit naman.

I don't know why pero nakasanayan ko na kasi. And actually this van that we're using was my dad gave me, before siya mawala.

He said that: This van it will protect me until the end. Marami kasi siyang armored na nakalagay kaya talagang mapo-protektahan ka nito.

We are heading in hotel at nag flash kami dito. Dark, cold of wind, heavy atmosphere, creepy things, at higit sa lahat parang may nag mamasid sa amin.

"Iisa lang ang kuwartong gagamitin natin, mahirap na pag hiwa-hiwalay." Sabi ko at tumango naman silang lahat.

Sa second floor kami nag stay kasi mahirap na pag nasa taas pa kami. And para na rin makita ko ang van baka mamaya mawala pa diba, who knows? Kinatok ko muna ang bawat pinto para ma-sigurado kung may iba pa ba kaming kasama.

"Arghhhhhh... Arghhhhh..." Rinig kong ingay sa kuwarto na kinatok ko.

I opened it at lumabas naman siya, I smashed he's head at warak na ito sa ginawa ko. Maduduwal pa ata ako nito.

Ang baho kasi e. Takte kadiri.

Dito na kami nag palipas ng gabi hindi malayo sa hagdan at hindi malayo sa entrance. Katabi ko si Dave na matiyagang nag babatay sa gabi, kaming apat ang nag babatay si Owen, Dave ako at si Jake.

The rest mga tulog na.

Hawak ko ang baril at hawak din nila ang kanilang armas.

I will protect them as my dad do. Sana bukas may makita na kaming tulong. Damn i need it
Sinandal ko ang ulo ko sa pader at sinimulang ipinikit ang mata ko, 'di ko na napansin na naka-idlip na pala ako.