''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Sindirerek, keyifle okuyun. ^^ Satır arası yorumlarda buluşalım.
22.Bölüm: ''Aynı Notanın İçinde''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen kelimeler alır insanın canını çünkü bazı cümleler bir silahtan daha ölümcüldür.
Ona git demiştim. Ona bir daha gelme demiştim.
Bu yüreğimden değil dudaklarımdan dökülenlerdi ama ben böyleydim, kalbimle hareket etmezdim ki hiç... Bazen sonunu düşünmez kafamdaki neyse onu yaşatırdım, bazen arkama bakmaz geri geri yürüyerek kaçardım. Fakat bu sefer başkaydı. Kalbim... Kalbim neden ilk kez durmuş gibi hissediyordum? Kalbim neden böylesine bir acının içinde baş başa kalmıştı? Kelimeler acıtmıştı bizi, ona söylediğim ve ondan işittiğim kelimeler ama artık kelimelerle değil, yüreğimle devam edecektim. Şayet ki bunu yapmazsam, onu tamamen kaybedecektim.
Seyit Ali... Seni kaybetmek istemiyorum.
Fakat hayatımda ilk defa birini kaybetmeye bu kadar yakındım ve o birini kaybetmek garip bir şekilde tüm hayatımı sarsacak gibi geliyordu.
Telefonu kapattığım andan beri göğsümde toplanmış bir ağrıyla kalmıştım. Yok olmuyordu, onu yok edemiyordum. Nefes alamıyordum bile. Gözlerimin içindeki nehre yağmur yağıyordu ve o nehir taşmak üzereydi.
Ve taşmıştı.
Bu... Onun için döktüğüm ilk gözyaşıydı.
Tenimi bana yaktıran, onu bana uzak kılan bu gözyaşı bedenime ne kadar soğuksa ruhuma o kadar sıcaktı.
Boğazımdaki yumruyu yok edemiyordum, elimi boğazıma götürdüm ve derin bir nefes almak istedim. Gözlerim karşımdaki penceredeydi, ben ayakta dikiliyordum. Bir büyüyen bir küçülen gözlerimin beni sarsmasıyla irkildim ama bu sarsıntı Ömer'in odaya girmesiyle son buldu, sadece içimde yaşadım acıyı. Ve bu her şeyden daha beterdi.
''Abla?'' diye seslendi Ömer temkinli bir ses tonuyla. ''Niye ayakta dikiliyorsun?''
Onun sesini işittiğim anda hızla gözlerimi sildim ve dudaklarımı ısırıp birkaç saniye bekledim. Bunu anlasın istemiyordum. Maskemi taktım, en iyi yaptığım şeydi ve zorlanacağımı sanmıyordum. Gülümseyerek arkamı döndüğümde, ''Hiç,'' dedim. ''Uykun gelmedi mi senin?''
Bana şaşkın şaşkın baktı, ters giden bir şeylerin olduğunu anlamış gibi. ''Uyuyacağım da... Sen...''
Sözlerini çabucak kestim. ''Hadi, bekleme daha fazla uyu. Yarın okulun var. Annemler uyudu mu?''
