''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Bu bölüm sizden naçizane isteğim her paragrafı dikkatle okumanız ve aktif olmanız. Bu bölüm çok önemli. Şimdiden oy ve yorumlarınız için teşekkür ederim. Keyifli okumalar. ^^
39.Bölüm: "Zamanın Dokunduğu Yürekler" SEZON FİNALİ!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15 Ekim 2014 (Rusya-Rostov)
Yağmurlu bir gecenin ardından uzanan sabahta Ander'in telefonu çalmaya başladı. Gözlerini ovuşturarak yatağın içinden çıkardığı kolunu görmediği komodine uzattı ve telefonunu bulmaya çalıştı. Telefonunu kavradığında gözlerini kısarak ekrana baktı ve sakince soluklanarak Mark Ivanov'un telefonunu açtı. ''Söyle!''
''Konuşmamız lazım,'' dedi Mark Ivanov. ''Neredesin?''
Ander, ''Yatağımdayım,'' derken yanında çıplak bir şekilde uyuyan esmer kadına baktı. ''Ne oldu sabah sabah?''
''Vakit geldi!''
Ander dün geceden kalma başını ovuşturarak, ''Tamam bir saate sendeyim,'' dedi ve telefonu karşı taraftan bir atak beklemeden kapatıp yerine koydu. O sırada yanındaki esmer kadın gözlerini açarak Ander'e gülümsedi. ''Günaydın.''
Ander düz bir sesle cevap verdi. ''Günaydın.'' Ardından üzerini örten çarşafı kaldırarak doğruldu ve sırtını arkasındaki kadına çevirdi. Kadın başını yattığı yerden kaldırıp kollarını Ander'in boynuna doladı ve onun omzuna öpücükler bırakarak, ''Kahvaltı yapalım mı?'' diye sordu.
Ander derin bir nefes alarak yalnızca zihnindeki düşünceye odaklanarak hızla ayağa kalktı. ''İşim var.'' Kadın öylece kalakaldığında Ander duşa doğru yönelerek, ''Hazırlan, Türkiye'ye dönüyoruz,'' dedi ve kapıları kapattı.
Yaklaşık bir saat sonra Ander ve Mark Ivanov buluştu. Ander henüz yirmi bir yaşında olmasına rağmen çok zeki ve işleri yürütebilen bir insandı. Gerçek anne ve babasını bilmiyor, onu yetiştiren Viktor Petrov'un yanında kalıyordu. Onu da sevdiği söylenemezdi ama sadakat da menfaatin sessiz kardeşi sayılırdı... Ta ki Mark Ivanov'un Ander için verdiği sözlere kadar.
''Bunu ona yapacak mıyım gerçekten?'' diye sordu Ander çatık kaşlarıyla. ''Bunu yaparsam yıkılır, onu sırtından bıçaklayamam.''
''Eğer ki bunu yapmazsan, sana asla gerçek ailenin yerini söylemem,'' dedi Mark Ivanov oldukça katı ve tehditkâr bir sesle. Geniş alnı ve iri, yeşil gözleriyle Ander'in suratına ona tokat atar gibi baktı. ''Sakın bana fikrinin değiştiğini söyleme!''
Ander sıkılgan bir şekilde, ''Hayır değişmedi,'' dedi. ''Babamın ve annemin yerini öğrenmek istiyorum. Bunun için de her şeyi yaparım.''
Mark Ivanov küstahça gülümsedi. ''İşte, olması gereken de bu!''
Onun Ander'den istediği çok büyük bir ihanetti. Ne affı ne de telafisi olabilirdi. O gün o olaylar yaşandığında bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ve yara alan tek kişi olacaktı.
