''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Herkese merhabalar. Umarım iyisinizdir. Bölüme geçmeden önce sizi çok tutmadan bu bölümün epey uzun, tüm duyguları hissedebileceğiniz ve çok dolu bir bölüm olduğunu söylemek isterim. Yazdığım her sahneden keyif aldım ve bir tane favori sahnem var, bakalım onun hangisi olduğunu bulabilecek misiniz? Tahminlerinizi sahnedeki yoruma yazın gelip bakayım. :') Sonra söylerim tabii hangisi olduğunu.
Sınır koymuyorum ama 5 bin oyu geçmemiz gerektiğini düşünüyorum çünkü isteyince yapıyorsunuz ve ben sizi zorlamak istemiyorum ama lütfen yıldızı parlatın olur mu?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir hafta önce.
Seyit Ali gözlerimin içine bakarken beni hem koruyor hem de ürkütüyordu. Onun gözlerinde hiçbir zaman güvensizliği tatmamışken bu durumun içinde olmaktan hoşnut değildim. Bir kabahatinin olduğundan değil ama bu durumun içinden kurtulmanın nasıl mümkün olduğunu bilemediğimdendi. ''Bu yüzden mi İtalya'dayken hiçbir şeyden bahsetmedin?'' diye sordum.
Kafasını aşağı yukarı salladı. ''Evet çünkü her şeyi mahvetmek istemedim.''
''Ama Ömer diyorsun Seyit Ali,'' dedim çatık kaşlarımla. ''Ander'in Ömer'le ne gibi bir derdi olabilir? Teoman ve Cihangir de her gün bu yüzden mi gittiler onun yanına?''
''Neva...''
''Anlam veremiyorum,'' diye salladım kafamı iki yana. ''Gerçekten hiçbir şeye anlam veremiyorum ve korkuyorum.''
''Hayır korkma,'' dediğinde daha gün gece vurulduğu kolunu hareket ettirdiğinde yüzüm ekşidi. ''Tamam çok hareket etme, yaran tekrar açılacak.''
''Sorun yok,'' diyerek yüzüme baktığında ona inanmamı öyle çok istedi ki, aklımdaki tüm yalanların üzerini çizmeye hazırdı. Arabanın içinde Ömer'in hastanesinin otoparkındaydık ve yanına gidecektik. Dün gece ucunu yakaladığım bu mevzunun üzerine titrediğimde bu konuşmayı yapmanın sırası olmasa bile geciktiğimizin farkındaydım.
''Ander,'' diye soludu sertçe. ''Bak o orospu çocuğunun önde gideni ama yanımdayken güvendesin, Ömer de güvende tamam mı? Sana söz bir şey olmayacak.''
''Öldüreceğim onu dedin,'' diye konuştum bu kez. ''Sahiden bunu yapacak mısın?''
Sessiz kaldı ve bana dümdüz baktı.
Kalbime karanlık bir his çöktüğünde sabırsızca ıslattığım dudaklarımı ısırdım. ''Annenin ve benim resmimin karalanmadığını söyledin, her şeyi anlayabilirim ama buna anlam veremiyorum. Aklımın ucuna gelip de dilimden firar etmeyen o kadar çok şey var ki...''
