NOTANIN ERVAHI (Kitap oldu)

59.Bölüm: ''Geleceğin Yaşam Taşları"

Madrigal - Dip

Cigarettes After Sex - Sunsetz

Merhabalar. Nasılsınız? Çok uzun zaman oldu değil mi burada olmayalı, haklısınız. Son yaşananları hatırlamak isterseniz önceki bölümün sonuna bakmanız yeterli olacaktır ha zaten bölümü okuduğunuz an hatırlayacaksınız.

Bu bölüm büyük finalden önceki son bölümümüz...

Oy vermeyi ve içinizden geldiğince yorum yapmayı ihmal etmeyin. Çok sevgiler, keyifli okumalar.^^

59.BÖLÜM: "Geleceğin Yaşam Taşları"

En güzel sonlar acı başlangıçlarla bitermiş, bir yerde okumuştum.

Hani her karanlığın ardından beliren ışık, her düşüşün ardından ayağa kalkma ve her ölümden sonra dirilme gibi. Ne kadar dibe batarsak batalım ayaklarımızın koşmaya hevesi varsa yukarı çıkmak da mümkündü. Bu bendim çünkü pes etmek nedir bilmeyen, sakatlansa da koşan ve daima ilerisi için yürüyendim.

Ben Leyla Neva Kaya,
Ben Leyla Neva Karayazı,
Ben on yedisinde toy bir genç kız,
Yirmisinde açan bir karanfil
Yirmi ikisinde genç bir kadın
Yirmi üçüne doğru yol alan bir anne.

Kendi hayatımı otobüsün cam kenarından izliyor gibiydim. Yeni sokaklar, kimsesiz evler, mutlu aileler görüyor ve hızla geçiyordum.

Hayatımın her anında yaşadıklarım gibi. Acılar, kayıplar, üzüntüler, başarılar ve mutluluklar.

''Anneciğim,'' dedim güzel annemin mezar taşına bakarken. ''Sana bir şey söylemeye geldim. Bunu Seyit Ali'den sonra ilk seninle paylaşmış olacağım.''

Daha neyin ne olduğunu bile bilmiyordum, anlamıyordum. Mutlu muydum ya da istediğim bu muydu bilmiyordum. Korkuyor muydum? Evet hem de fazlasıyla ve beni asıl üzen de buydu. Bu haberi aldığımdaki saf sevinç yerini başka duygulara da bırakmıştı.

Yutkunarak gözlerimi kıstım ve gülümsedim. ''Anne olacağım.''

Kendimi ne evlenirken hayal etmiştim ne de anne olurken. Hiçbir zaman bu iki kavram benimle yan yana gelmedi, hayalimde bile yeri yoktu.

Fakat sonra hayatıma o girdi.

Seyit Ali'm.

O öyle bir geldi ki bana hayalini kurmadığım her şeyi hayallerimin ötesinde bir güzellikle yaşattı.

''Karnımda,'' dedim parmaklarım titreyerek ellerimi karnıma taşıdığımda. ''Küçücük bir canlı var. Daha dün akşam haberini aldık.'' Bu esnada güldüm. ''Çok garip hissediyorum ama şimdiden hayatıma dokunmayı başardı... Hayatımıza.''

Dudaklarım yukarı doğru kıvrıldı. Mezarına bakarken gülümsedim çünkü annem de bana bakarken hep gülümserdi.

''Daha o kadar küçük ki, kalbinin sesini bile duyamazmışım gibi geliyor. Tabii korkuyorum da... İyi bir anne olamamaktan ama güveniyorum da kendime çünkü ben zaten bir anneydim, anne. Ömer'e baktım, onunla büyüdüm ve iyileştim.''

Sıcak bir mevsim rüzgarı saçlarımın arasına dokunduğunda kalbime dokunmuş gibi ferahladım.

''Bir gün buraya gelip uzun uzun konuşacağım seninle,'' dedim. ''Seninle hiçbir zaman çok uzun süren muhabbetlerin ikilisi olamadık belki ama bir gün hiç susmayacağım. Sana çok güzel şeylerden bahsedeceğim.'' Gülümsedim. ''Mesela öğrencilerimden. Evet bir sürü öğrencim var bir görsen hepsi bana on yedi yaşındaki Leyla'yı hatırlatıyor. İstekli ve gözlerindeki heyecan beni o kadar mutlu ediyor ki...''