Dating Frost Fajardo | Fin

Chapter 36

#DFF

I went to States last two days. Dumiretso kaagad ako sa hospital para makita si Frost. I'm longing for him. Hindi lang ako maging iyong baby namin.

With a trembling hands I open the door but I didn't see him on his room. Walang tao, 'yung hospital bed lang ang nakita ko.

I asked the nurse kung nasaan iyong pasyente. Ang sabi niya nagpadala daw sa garden ng hospital.

Alam ko... likod pa lang ni Frost. He's there. Nakaupo siya sa may wheel chair. I can't move my feet. Nakatitig lang ako sa kaniya...

I was scared. What if. He didn't want to see me? What if he didn't love me anymore? I don't know... natatakot ako baka ako naman ang itulak niya palayo. What should I do?

I sighed. Naglakas loob na lang akong lumapit sa kaniya. Walang mangyayari ang pagtayo ko dito kung hindi ko siya lalapitan.

"Frost," I said.

He didn't move. I was 3 feet near to him. Hindi siya gumalaw. I wait for him to speak but he didn't speak.

Lumakad ako papunta sa harap niya. Damn. Those eyes. I miss those eyes. Iyong titig niya. My god! I really miss him.

"Frost..." pinantayan ko siya. He was just looking at me. Pero iyong titig niya iba.

Was he mad at me? I knew it, he hates me! He didn't want to see me. I remember how I pushed him away. Ayaw na niya ba sa akin? Hindi niya na ba ako mahal?

I was in verge in crying. "I know, you're mad. You hate me, I'm sorry... Frost I love you," I kissed his forehead before I left.

Damn. Inasahan ko na na may mangyayaring ganito. But I didn't expect that he was so cold to me. He didn't even speak.

I know... may kasalanan din ako kung bakit siya ganiyan. Mabagal lang akong naglakad.

"Zendrea..." he held my hand. Sinundan niya pala ako? Nagulat ako sa ginawa niya. Akala ko hindi niya ako susundan. I thought he hate me that much.

But what he said breaks my heart. Ayaw na niya sa akin. Hindi niya daw ako mahal.

Halos ma-out balance pa ako. I just stare him hanggang sa mawala siya sa paningin ko.

Bakit siya ganito? Ganun ko ba siya nasaktan? Kaya bumabawi siya? Paano na lang kami ni Zyrienne? Paano na kami... my plan. Paano na 'yung plano ko na---damn!

Hindi pwede 'to. Hindi pwede na ganito na lang. I went here to see him and fix everything. Ibabalik ko na lahat sa tama.

Tumingala ako para hindi matuloy 'yung luha kong gustong pumatak. Sinundan ko siya, naabutan ko namang papasok pa lang siya sa elevator.

"We'll talk," I said. But he just ignore me.

Nagmamadali siyang lumabas ng elevator nung nasa designated floor na kami kung nasaan iyong room niya.

"You have no idea kung gaano ako mag-alala nung naaksidente ka, Frost. I almost die seeing you on t---"

"You just almost die, Zendrea. Almost." he said and looked at me with that damn cold eyes. "How about me? Didn't I die when you told me that you didn't love me, when you pushed me away?" my mouth becomes o.

I was speechless. Hindi ko alam amg sasabihin ko. I hurt him so much. Kaya siya ganito.

Pumasok na siya sa room niya. Sinundan ko pa rin siya. Gusto ko siyang makausap. I want to say sorry.

"Leave me,"

I help him na makahiga sa hospital bed niya but he pushed me. Literal na tinulak niya ako at napalakas iyon. But I didn't mind that. Hindi ko iyon inintindi.

I sighed. "I'm sorry, Frost. I'm sorry if I hurt you. Hate me if you want. It doesn't matter."

I took out Zyrienne's picture. "That's our daughter, Zyrienne. I give birth to her the same day na naaksidente kayo..."

"How's Keira?" nasaktan ako na mas kinamusta niya pa si Keira kaysa sa akin. Kaysa sa amin ni Zyrienne. Hindi niya man lang tinanong si Zyrienne.

"She lost the baby because of the accident." nagmura siya ng paulit-ulit at sinisi ang sarili niya.

"This is my fucking fault!" nagwala na siya. Tinapon niya lahat ng makita niyang bagay. Pinigilan ko siya pero nasaktan lang niya ako.

He was blaming his self. Sinisi niya iyong sarili niya sa pagkawala ng baby nila ni Keira. Hindi ko maiwasang maiyak at masaktan. Is that the reason why he didn't love me? Si Keira na ba ang mahal niya?

I smiled but the fake one. "Get out," he said. Hindi na ako nagreklamo. Umalis ako. Bakit ganito? I just want to get him back. Pero bakit ganito? Madami bang nabago simula nung hinayaan ko siya kay Keira?

Damn her. Siya pa rin ba ang problema ko?

The next days pinayagan ng makalabas ng hospital si Frost. Nakausap ko rin si Tita Kean na uuwi na sila, bahala na daw ako kay Frost. May bahay sila Tita dito kaya dito muna pansamantala si Frost. Since ayaw niya pang umuwi sa pilipinas.Hindi ko siya iniwan. Kahit ayaw niya akong pansinin. I don't care as long as na nakikita ko siya at nababantayan. Kailangan niya pang bumawi ng lakas dahil matagal siyang na-coma. He's still thin. Ang payat niya pa rin niya.

"Come on, pagupitan mo na 'yang buhok mo." I commented. Hindi niya ako inimikan. Hinila ko siya palabas ng bahay and call a cab.

Hindi siya nagreklamo. I know ayaw niya akong makita. Damn. Napapatulala pa rin ako sa kaniya. He's still my Frost. Mas bagay sa kaniya iyong buhok niya ngayon. Humaba kasi iyong buhok niya nung na comatose siya.

"Kain tayo." I told him. But still... he didn't speak.

Napabuntong hininga ako. Alam kong ayaw niya. Pero nagugutom na talaga ako. Pero alam kong maiinis lang siya sa akin so I decided not to eat. Umuwi na lang kami.

Umorder na lang ako kasi 'di ko na talaga kaya at nagugutom na ako. After I finished eating I went upstair to check Frost.

But he was sleeping. Tumabi ako sa kaniya. I stroke his hair using my hands. I miss him. I miss everything on him. If I can easily fix everything. I'll do.

"Please forgive me, Frost. I love you, I can't bear to lose you again..." I whisper.

Tinitigan ko lang siya habang natutulog. Pero dala na rin ng pagod inantok na rin ako. I hear him whispering something... but I didn't hear it clear because I was so sleepy.

"I'm sorry, Keira..."