Dating Frost Fajardo | Fin

Chapter 32

#DFF

"Zendrea, no. You can't go there. Please naman makinig ka muna, palipasin mo pa ng ilang buwan. Baka mabinat ka sa ginagawa mo, instead of insisting to go in the hospital? Take care of your daughter."
Bakit? Bakit hindi ko pwedeng dalawin man lang si Frost? I was itching to see him. Hindi ako mapalagay. Gabi-gabi hindi ako makatulog. Isang buwan na rin ang lumipas, but still... he's no---damn! Hindi pa rin siya gumigising. Iyong huli kong kita sa kaniya ay nung na sa hospital din ako. When I give birth to our daughter.

"Ginagawa ko naman Zendro ang responsibility ko kay Zyrienne. But hell! Gusto ko lang namang makita si Frost." I said. Tinitigan ko si Zyrienne. I want to apologize to my baby, hindi ko siya maasikaso ng maayos, puro iyong kinuha ko na personal yaya niya ang nagbabantay sa kaniya. Tuwing kailangan niya lang ng gatas ko siya napagtutuunan ng pansin.

"Zendrea, please... konti pang buwan. I'll allow you to visit him,"

Nagbuntong hininga ako. "Fine, I'll try..."

Pinilit ko namang 'wag magalit kay Keira. But it wasn't easy. Since he almost killed my Frost.

Hindi ko alam kung ano'ng nangyari sa kaniya, since I didn't bother to ask Zendro about that girl. Kumukulo lang ang dugo ko kapag naalala ko iyong ginawa niya. Sariwang-sariwa pa rin sa akin.

Sa mga nagdaang araw at buwan? Inalagaan at nag-focus lang ako kay baby Zyrienne. Ayoko mang isantabi sa isip ko si Frost? Pero kailangan...

Hindi ako makatiis. It's been three months. Kaya hindi ko mapigilang puntahan si Frost. I wanted to see him, badly. So since tulog si baby Zyrienne. I told her yaya na bantayan siya.

While driving, halos hindi ako makahinga. Ang bigat sa pakiramdam. After the long wait. I can finally see him. Pero natatakot ako.

Ang huling balita ko when I call Rupert, wala pa rin daw pinagbago si Frost. Comatose pa rin siya at walang sign kung gigising pa siya. It almost torn my heart into tiny pieces. Damn! Ang sakit-sakit sa parte ko. This is Keira's fault, kung hindi siya baliw! Hindi ganito, hindi kailangang si Frost ang magdusa sa mga ginawa niyang kabaliwan sa buhay.

Pinagpapawisan ang kamay ko. I don't know, pati ako hindi ko alam bakit ganito.

Was it because? I'm not ready to see him? Makita siya sa kalagayan niya ngayon? I was damn afraid... natatakot ako. Paano na lang kung hindi na siya magising? Ayoko! Hindi pwede.

Hindi ko naman hiniling na ganito. Ang sinabi ko lang, mawala siya. Pero hindi ganito. Hindi sa ganitong paraan.

Na sa ICU pa rin hanggang ngayon si Frost. Madalas na nagbabantay sa kaniya si Troy, at iyong tatlo. Which is Jayden, Aiden and Rupert.

Nangunot kaagad ang noo ko ng maabutan ko sa labas ng kwarto ni Frost si Keira. Kasama niya si Troy.

"What the hell are you doing here?" mukhang nabigla siya. Dapat lang.

"I was visi----." I slap her.

"You have no rights to visit Frost, Keira. Why? You almost kill him, remember. Thick face."

Ang kapal talaga ng mukha niya para dalawin pa si Frost.

"Zendrea,"

"What Troy? Kasalanan niya 'to, dapat sinisisi mo siya, e. She did this to your brother. Dapat lang na hindi siya dumalaw kay Frost, what for? Dapat sa kaniya pinakukulong or much better patayin." I know it's too harsh, and below the belt na ang pagkakasabi ko. But you can't blame me. Walang assurance na iyong paggising taong mahal ko. Now, try to put yourself in my shoe. Hindi ba ito rin ang gagawin niyo? Ganito rin ang mararamdaman niyo?

"Walang may gusto nito, Zendrea. Don't be so r----."

"Shut up, Troy. Paalisin mo iyang babaeng 'yan o tatawag pa ako ng security para lang itapon siya sa labas ng ospital,"

Hindi ako nagbibiro. Ayoko lang talagang makita ang pagmumukha niya. Nang dahil sa kaniya si Frost and nahihirapan, naghihirap.

"From now on? 'Wag na 'wag ka ng dadalaw kay Frost."

She held my hand. "Please, Zendrea... 'wag ganito. Gusto kong paulit-ulit na humingi ng tawad kay Frost." natawa ako.

"Enough, Keira. Ayoko ng maniwala sa'yo. Just get off your ass out of here. Funny, saka mo lang na-isip 'yan? After what happen? Crazy,"

I turn my back and was about to enter Frost room.

"Please, Zendrea... don't be like this. I jus----." tinanggal ko iyong kamay niya sa binti ko.

"No, Keira. The damage has been done, what done is done. Kaya umalis ka na. You better get out of here, baka hindi na ako makapagtimpi." she stood up.

"Why so bitch? I just want to visit him, to say how much I regret what I did. Masama ba iyon?"

Hah. Nagpa-ubaya na ako nung una. Sinayang niya. Hinayaan ko na nga sa kaniya si Frost and look what she did?

"Why didn't asked yourself, huh? Kinukuha ko na iyong sa akin. Pinagbigyan kita, Keira. But what the hell you did? Ayoko ng magparaya, sinayang mo iyong binigay kong pagkakataon," and I left her.

Iniwan ko siya sa labas. I locked the door. Gusto ko kami lang ni Frost.

Habang papalapit ako sa kaniya. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Nakakainis, nakahiga lang siya diyan sa hospital bed na 'yan pero iyong epekto niya sa akin? It never been change. It's still the same. The same feeling wheneve---damn. Biglang tumulo iyong luha ko.

I sat beside his bed. Mahaba-haba na iyong bangs niya. Walang kulay iyong labi niyang mapula. Ang payat niya rin. Hindi ko maiwasang umiyak. I try my best, pero wala. Hindi ko kinaya.

It was so heartbreaking...

May mga kung anu-anong nakakabit sa katawan niya. May mga tubo.

"Frost..." damn. Halos basag na iyong boses ko.

"Please... gumising ka na. I miss you, binabawi ko na iyong mga sinabi ko sa'yo. I'll do everything, king. Just please... wake up." I kissed him on his forehead.

Para akong tanga na pilit na tahimik na umiiyak sa tabi niya. My god. Hindi ko kayang makita siya ng ganito. Sumasakit iyong puso ko. This is torture.

I can't control my tears. "Damn this tears," ayaw nilang tumigil. Kusa lang silang lumalabas sa mata ko.

I held his hand. "King... please lang. Gumising ka na. You're sleeping so long, our baby is waiting for you," tumabi ako sa kaniya.

And I sing. Nakakatawa lang kasi... kahit sintunado ako at basag na iyong boses ko dahil sa pag-iyak ko. Nakuha ko pang kumanta.

"I love you, Frost." I said as I finished the last line of the song.

No one know what I feel right now. Para lang din akong nabundol ng sasakyan.

Seeing him on that state hurt me, and its actually kills me. This is more painful than before. Indeed it was.