Mind Games 3 : Lies

Ενα μπάχαλο

"Γιατί σταματήσαμε εδω; Έχουμε ήδη αργήσει για τη συνάντηση στην έπαυλη. Ο μπαμπάς είπε πως πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες..." σχολίασε η Κάρλα βλέποντας το Τζέικ να παρκάρει αρκετά μέτρα πιο κάτω από την έπαυλη. Η μεσηριανη τους βόλτα μετατράπηκε σε βραδινή. Όχι πως τους αναζήτησε κανένας μα το πρωί ο Ίαν τους είπε πως πρέπει να παρευρεθούν το βράδυ στο Συμβούλιο  καθώς θα άλλαζαν κάποια πράγματα.

"Μόλις πάμε σπίτι δε θα μπορώ να σε αγγίζω...Καταλαβαίνεις..."

"Όχι Τζέικ, δε καταλαβαίνω και αυτό το βλέμμα σου με τρομάζει ειναι η αλήθεια"

Άνοιξε το παράθυρο , κατέβασε ελαφρώς το κάθισμα  και την προέτρεψε να κάτσει στα πόδια του, χτυπώντας τις παλάμες στα γόνατα.

"Δε δαγκώνω μωρό μου... Δεν έχουμε μείνει μόνοι από το πρωί..."ειπε βλέποντας το δισταγμό της

"Μα όλη μέρα είμαστε μόνοι!"

"Ναι , μέσα σε κόσμο...Έλα εδώ να σε χαρω που μου έλειψες..." την έπιασε από τη μέση και την ώθησε πάνω του. "Αυτές τις κοντές σου τις φούστες ποτέ δεν τις γούσταρα, στο έχω πει;" Η λαγνα του φωνή , έβαψε ακόμα περισσότερο στα κόκκινα το προσωπο της. Άπλωσε τα χέρια του στα μπούτια της, ανασηκωσε τη φούστα και πιάνοντας το λάστιχο από το εσώρουχο της το τράβηξε.

Ανασηκωσε το κεφάλι του για να μπορέσει να χωθεί μέσα στο λαιμό της χωρίς να σταματήσει να αγγίζει το κορμί της και γλυφοντας το δέρμα της άρχισε να τη πιέζει προς τα κάτω.

"Μη τρέμεις... Είναι κι αυτός ένας άλλος τρόπος που πίστεψε με θα σ'αρέσει..." μουγκρισε στο αφτί της και τραβώντας δυνατά το λάστιχο , της έσκισε και από τις δύο πλευρές το εσώρουχο. Το έβγαλε, το πέταξε στο διπλανό κάθισμα και γέλασε πονηρά.

"Τζέικ, μη..." είπε ξεπνοα μα ήταν ήδη αργά. Τα δάχτυλα του έφτασαν στη περιοχή της κι εκείνη βογγηξε.

"Δε μπορώ να περιμένω μωράκι μου. Σε θέλω και σε θέλω τώρα!" Δήλωσε παθιασμένα. Με το ένα χέρι έμεινε να χαϊδεύει τη κλειτορίδα της ενώ με το άλλο κατέβασε το φερμουάρ από το παντελόνι του. Έβγαλε ένα προφυλακτικό από τη τσέπη κι εκείνη μόλις τον είδε να απομακρύνεται και να δαγκώνει το σακουλάκι, κοκκινησε ντροπιασμένη

"Μαναράκι μου δεν είναι ντροπή... Αν δε θέλεις να σου κάνω τριδυμα με τις ορέξεις που έχω , είναι αναγκαίο..." το φόρεσε και έτοιμος πλέον για εκείνη της όρμησε. Ξεκίνησε με άγρια διεκδικητικά φιλιά στα χείλη ενώ με τα χέρια του, ανασηκωσε τα οπίσθιά της. Τοποθέτησε το κορμί της στη κατάλληλη θέση, πήρε απόσταση και κοιτάζοντας την κατάματα, την ώθησε προς τα κάτω. Η πνιχτη φωνή που έβγαλε σε συνδυασμό με το μορφασμο και τα φρύδια της που ενώθηκαν το ένα με το άλλο από το πόνο, τον εκτόξευσαν. Ήταν διαφορετικό να βρίσκεται πάνω του και το ήξερε, όπως ήξερε πως και η ηδονή της δε θα αργήσει να τον κάψει. Μόλις την άκουσε να λαχανιαζει κατάλαβε πως ο πόνος άρχισε να περνάει μα εκείνος είχε πάρει φωτιά. Την έπιασε δυνατά από την λεπτή της μέση, έδωσε ώθηση στο δικό του κορμί αυτή τη φορά και άρχισε να πάλλεται ολόκληρος από κάτω της..