Mind Games 3 : Lies

Από το μηδέν

Μπρούκλιν αρκετά χρόνια πριν...

Τρεις ολόκληρες μέρες ήταν ξαγρυπνος στο προσκεφάλι της. Τρεις ολόκληρες μέρες κι εκείνος είχε βυθιστεί στη σιωπή. Τόσο το πένθος για έναν αδερφό που χάθηκε, όσο και εκείνη που δεν έλεγε να ανοίξει τα βλέφαρα της και να του δώσει λίγη ζωή, ήταν αρκετά για να τον πνίξουν στις τύψεις. Δεν ήξερε το λόγο που τις ένιωθε, μα κάπου βαθειά μέσα στα έγκατα της ταλαιπωρημένης του πλέον ψυχής, έριχνε  στον εαυτό του τις περισσότερες ευθύνες.

"Ξύπνα ψιψινα... Ξύπνα γιατί δεν έχω άλλη δύναμη να παλέψω. Εκείνος έφυγε παίρνοντας μαζί του το μισό μου εαυτό ενώ εσύ διέλυσες ότι απέμεινε..."

Ο Λαντον έκανε ότι περνούσε από το χέρι του μα τα χτυπήματα της, ήταν αρκετά σοβαρά. Δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλο κίνδυνο αλλά το γεγονός πως έπειτα από εκεινα τα δευτερόλεπτα που συνήλθε στα χαλάσματα ,δεν ξαναεδωσε σημάδι ζωής τους προβλημάτιζε....

Μια εβδομάδα μετά...

Είχε φορέσει το πιο λαμπερό του χαμόγελο. Έτρεχε σαν το τρελό από το κήπο, έπεσε , σηκώθηκε ξανά και συνέχισε να τρέχει. Είχε ξυπνήσει...του ανακοίνωσε ο Λαντον λίγα δευτερόλεπτα πριν και χωρίς να ακούσει κι άλλα, έσπευσε απευθείας στο δωμάτιο της.

Έπεσε σχεδόν ολόκληρος πάνω στη πόρτα και ανοίγοντας την , είδε την Καταλινα να τον κοιτάει τρομαγμένη  με δυσκολία.

"Δεν θα σε πειράξω μωρό μου... Πότε ξανά..." της ανακοίνωσε βλεποντας υο δισταγμό της κι εκείνη του χαρισε ενα αμυδρό  χαμογελο.
Που να ξερε πως εκείνο το χαμόγελο θα έσβηνε για έναν ολόκληρο χρόνο σχεδόν από τα χείλη της...