Tutku Meyvesi | Taşıyıcı Anne Serisi 1 ღBİTTİღ

❦ Tutku Meyvesi | 6/1

Beklemediği bir anda telefonu çaldı ve arayanın Nağme olduğunu görünce istemsizce heyecana kapıldı adam. Yüzünü babasına döndüğünde onun imalı ve bilge bakışlarıyla her şeyi tahmin ettiğini anlamıştı.

Erdinç Bey ise oğlunun ancak bir sebepten bu kadar heyecanlanabileceğinin farkındaydı; onun için önemli bir kadın. Fakat bunu anladığını dile getirerek onu utandırmak ya da zor durumda bırakmak istemediğinden "Sen konuş, ben çıkıyorum zaten." dedi yalnızca. Nasılsa zamanı gelince Tuna ona her şeyi anlatırdı. Birbirilerinden gizlisi saklısı olmayan iki insandı onlar. Hatta baba oğuldan öte, iyi bir takımdı. "Sonra görüşürüz." diyerek kapıdan çıktı.

"Görüşürüz." Babası çıkınca kendini hazır hissettiği bir anda Nağme'nin aramasını yanıtladı. "Alo, Nağme."

"Merhaba, nasılsın diye mesaj atmışsın. Ben de yazmak yerine aramak istedim." Naif bir tebessümle "İyiyim." yanıtını verdi.

Genç kızın cana yakın olmaya çalışan tavırları onu mutlu ediyordu. Demek ki kendisi kadar o da bu ilişkiye alışmak ve bu ilişki için çaba sarf etmek istiyordu. Gülümsedi neşeyle. "Çok iyi yaptın, ben sürekli arayıp boğmamak için-"

"Sorun değil."

Sesinde az önceki tebessümden eser yoktu kızın. Ve elbette Tuna'nın bunu fark etmesi uzun sürmemişti. "Sesin soğuk geliyor Nağme, bir şey mi oldu?"

"Seninle ilgisi yok, kardeşimle kapıştık biraz. Mühim değil." Serra'yla tartıştıkları doğruydu, ancak keyifsizliğinin Tuna'yla ilgisi olmadığı bir bakıma yalandı. Bir parça onun da etkisi vardı çünkü. Yeni başlayan ilişkileri konusunda hâlâ biraz endişeleri vardı. Nağme ve bitmeyen endişeleri. Sürekli sorun çıkaran taraf olmamak adına susuyordu ancak aklında bazı şeylerin oturmadığı da aşikârdı. Dönüp dönüp önceki problemleri düşünüp kafaya takıyordu. Ama bu mutlu günü aptal düşüncelerle gölgelemek istemiyordu. Son günlerde babası için bir umut ışığı doğmuştu ve Nağme bu ışığın altında hayaller kurmaktan son derece mutluydu.

Onu ve ailesini tanımaya çalışan Tuna ise fazla merakı bir tavır sergilemeksizin "Kardeşin senden biraz uçarı galiba." diye tahminde bulundu.

İç çekerek "Evet, farklıyız." yanıtını verdi Nağme. "O biraz hırçın, uçarı ve sorumsuzdur ama özünde çok iyidir."

"Gençlikte olur öyle şeyler, takma kafana." Birden konuyu kendi lehine değiştirdi Tuna. Hem kızın kafası dağılsın istedi, hem de onunla görüşebilmek için fırsat yaratmaktı niyeti. "Eee bugünkü planın ne?"

"Yarın okullar açılıyor, bu yüzden birkaç yere uğrayıp kalan işlerimi halletmem gerek."

"Sana eşlik etmemi ister misin?"

"Yo, önemli değil zaten. Kendim halledebilirim. Şimdi kapatmam lazım, yine görüşürüz."

"Görüşürüz." Telefonu kapattıklarında Tuna oldukça düşünceliydi. Aklında yeni soru işaretleri oluşuyordu her seferinde. Nağme'nin bu ilişki için çaba sarf ettiği açıktı. Ancak yine de yolunda gitmeyen bir şeyler olduğu kesindi. Ufak da olsa bazı pürüzler baş gösteriyordu ancak genç adam bunları nasıl çözeceğini pek de bilemiyordu açıkçası. Kız arkadaşındaki bu soğukluğun anlamını tam olarak çözemiyordu. Her an değişkenlik gösteriyordu Nağme'nin ruh hâli. Onu mutlu etmek için arıyordu ancak aynı saniyede bir soğukluk giriyordu aralarına. Genç kızın bu ilişki konusunda kararsızlığı fark edilmeyecek cinsten değildi. Fakat onu rahatlatmak, onda bir güven duygusu uyandırmak için ne yapabilir, nasıl bir yol izleyebilirdi bilmiyordu. Ona bir türlü ulaşamıyordu.

●●●

Heyecanlı ve umutlu bir bekleyişin ardından görüşme saati yaklaşmıştı. Hiç tanımadığı bir adamla babası için görüşecekti ve derdini anlatıp onu ikna etmesi gerekecekti. Bunu başarabilecek miydi, onu ikna edebilecek miydi bilmiyordu. Ancak bunu yapmak zorunda olduğunu çok iyi biliyordu Nağme. Bu zamana kadar yüzünü karartıp, boynunu büküp kimseden kendi için bir şey istemeyecek kadar gururluydu. Ama bugünden sonra babası için, onun hayatı için bu gururunu bir kenara bırakmanın vakti gelmişti. Onun için her türlü fedakârlığı yapardı. Ne gerekirse. Adam canını isteseydi onu bile verebilirdi. Çünkü babasının yeniden sağlığına kavuşması o adama bağlıydı.