BLACK EYES (NL) - Voltooid

Deel 2 - Hoofdstuk 12

Mijn hart maakt een sprong en alle moed die ik net had glijd van me af. "Ga godverdomme mijn huis uit!" schreeuw ik. De jongens schrikken van het volume dat uit mijn kleine lichaam komt en stiekem ben ik zelf ook wel verbaasd. Maar de jongens lopen niet weg. Nick draait zich om. "Prinses, vier tegen een. Geef je nou maar gewoon over." Maar ik geef me niet over. Ik spuug in Nicks gezicht. "Ik dacht dat ik duidelijk had gezegd dat jullie mogen oprotten," sis ik hem toe. Nick grijnst alleen maar. "Prima, ik zie je ergens deze week nog wel." Nick knipoogt bij zijn woorden en wenkt zijn jongens om weg te gaan. "Denk maar!" schreeuw ik. "Ja dat denk ik ja," zegt Nick zacht en dan loopt hij weg.
Mijn hartslag klopt in mijn keel en ik sprint naar Jackson. Ik zak op mijn knieën en mijn ogen beginnen te tranen. Ik probeer ze weg te vegen maar ze blijven maar komen wat mijn zicht alleen maar verslechterd. "Blijf bij me alsjeblieft," kraam ik uit en ik zoek zijn hartslag. Zachtjes voel ik het kloppen onder zijn huid. Van opluchting laat ik mijn adem ontsnappen. Ik sta snel op en ren naar de telefoon. Ik probeer 112 in te tikken maar mijn ogen staan in een waas van mijn tranen en mijn vingers trillen. "Kom op," snauw ik naar mezelf. Op dit soort momenten raak ik echt veel te gestrest om te functioneren.
Eindelijk kan ik praten tegen een mevrouw van het alarmnummer. Mijn stem kraakt en werkt niet mee maar de kalme vrouw helpt me door het gesprek heen en over een paar minuten zal er een ambulance bij ons zijn. Ik bedank de vrouw en ik zak weer neer naast Jackson. Voorzichtig pak ik zijn hand en ik wrijf er zacht over met trillende vingers. "Alsjeblieft kom op. Ik kan niet zonder je, echt niet," zeg ik en ik geef hem huilend een kus op zijn voorhoofd