BLACK EYES (NL) - Voltooid

Deel 2 - Hoofdstuk 11

Zijn adem voelt warm op mijn voorhoofd en ik probeer na te denken. Nick stapt nu van me af en doet zijn broek een beetje naar beneden. Dit is mijn moment. Met de vering van het bed vlieg ik omhoog en onverwachts knal ik tegen hem aan. Hij valt net niet om en strompelt een paar stappen naar achter. Nicks hand rijkt naar zijn pistool, die hij in de riem van zijn broek had vast geklemt. Maar ik geef hem een linkse hoek en hij grijpt naar zijn kaak van de pijn. Nu zijn de rollen omgedraaid, want ik grijp zijn pistool en hou het geladen tegen zijn hoofd. "Oh prinsesje toch," en ik kan wel kotsen van zijn woorden. "Jij kan mij helemaal niks aan doen, daar ben je veel te schattig en klein voor." Ik duw hem om aan te geven dat we de kamer uit gaan. Met langzame stappen en zijn handen hoog in de lucht loopt hij voor me en ik heb het pistool nog steeds op hem gericht. "Ik dacht altijd dat jullie uiteindelijk helemaal niet zouden werken weetje. Ik dacht altijd dat wij nog wel een kans hadden," zegt Nick. Ik probeer er niet naar te luisteren en we lopen verder naar de trap. Langzaam, stap voor stap, lopen we de trap af. Ik sta vlak achter Nick en eerst zie ik de jongens die zomaar het huis binnen waren gestormd. Dan kijken ze op en zetten ze allemaal een paar stappen naar achter. Daar ligt Jackson. Helemaal in elkaar gekrompen met zijn handen over zijn hoofd en zijn knieën ingetrokken. Helemaal onder het bloed.