#Hemily

#22- Φιρί φιρί το πας να φας παντόφλα

Στο προηγουμενο κεφαλαιο...

Βασικα, λονγκ στορι σορτ, ο Χαντερ τα εκανε θαλασσα λιγακι απο τη ζηλεια του και τωρα η Εμιλι του ζηταει εξηγησεις, ας χαρουμε ολοι μαζι.

[ . . . ]

Στο σημερινο κεφαλαιο...

Ω Θεέ μου, νιώθω τόσο άβολα. Γιατί όλα τα κορίτσια έχουν αυτό το βλέμμα που σε κάνει και... μπλοκάρεις; Είναι κανένας ιδιαίτερος μηχανισμός που τον έχουν μόνο αυτές, ή κάτι τέτοιο;

"Εμιλι, εγώ.." ξεφυσαω και τοποθετώ το χέρι μου στο σβέρκο μου.

Παραμένω σιωπηλός και δεν την κοιτάω στα μάτια, πράγμα εύκολο, αφού είμαι ψηλότερος από εκείνη.

Στο τέλος, κουνάω το κεφάλι μου.

"Τίποτα." χαμογελάω. "Απλά σκέφτομαι κάτι δικά μου και είμαι λίγο κακοδιαθετος σήμερα."

Σμίγει τα φρύδια της. "Τι έγινε; Θες να μου μιλήσεις;"

"Όχι, όχι." κάνω ένα βήμα πίσω. "Είμαι καλά τώρα. Αλήθεια."

Εκείνη χαμογελάει, όμως δεν με πιστεύει, το ξέρω.

"Λοιπόν, κοπέλα μου, ας το αφήσουμε τώρα αυτό και έλα να σου μιλήσω για τις λεπτομέρειες της εκδρομής, καθώς πηγαίνουμε για μεσημεριανό." περνάω το χέρι μου γύρω από τους ώμους της και την φέρνω κοντά μου.

Σκύβει το κεφάλι και ξέρω ότι ντρέπεται, όμως κουρνιαζει πάνω μου καθώς περπατάμε.

Και αυτό με κάνει να χαμογελάσω, για έναν περίεργο λόγο.

[ . . . ]

"Είμαστε ΑΝΤΡΕΣ, μουστάκια βγάλαμε!"

"ΑΝΤΡΕΣ! Βρακακια βάλαμε!"

"Είστε η ντροπή του ράγκμπι, όχι άντρες!" λέω αγανακτισμένος και βάζω την κουκούλα μου.

Γκει. Μετά κλαίνε γιατί δεν τους θέλουν οι γκόμενες.

Η Εμιλι δίπλα μου γελάει και την κοιτάω με ένα δολοφονικό βλέμμα. Το κουδούνι χτυπάει και σηκώνομαι αστραπιαία, πλησιάζοντας τα παιδιά και χτυπώντας τους έναν έναν στο κεφάλι.

"Εε!" παραπονιέται ο Τζος.

"Γιατί το έκανες αυτό;" κλαψουριζει και ο Κρις.