Bunların da çenesi düştü. Bu nasıl uzun mektuptur? Ama bahsettim ya hikayeden sonra biriyle tanıştım diye. Çocukla birbirimize o kadar uzun yazıyoruz ki... Bunun üç katı falan. Bu işin sonu nereye gidiyor??????
Bu arada uygulama hakkında biraz bilgi vereyim. Avatar, uygulamada sizi temsilen oluşturduğunuz bir şey. Icon gibi düşünün, siz yaratıyorsunuz. Saçını, yüzünü falan kendinize göre ayarlıyorsunuz. Medyaya Ophelia'nınkini koyuyorum. Aynı zamanda uygulamada biri size mektup attığında üzerine tıklayabiliyorsunuz. Harita çıkıyor ve size mektubun geldiği yeri yaklaşık olarak gösteriyor.
İyi okumalar!
SEN TED MOSBY Mİ DEDİN? AMAN TANRIM, KALBİMDEN VURULDUM ADETA! Fark ettim de, hiç sevdiğimiz diziler, filmler hakkında konuşmadık. Şarkılar hakkında da çok az konuştuk. Mesela, önerdiğin I Miss You şarkısını günlerdir dinlediğimi ve her defasında daha çok beğendiğimi söylememişim. Sözleri gerçekten çok çok hoş ve bağımlısı oldum galiba.
Pekala, iki tahminin de doğru ve bu biraz korkutucu. Yani, yaşadığım yeri tahmin etmeni mektubum gelirken tıklayıp haritadan görerek anladığını varsayabilirim ama nasıl oldu da yazdığım bir şeyi okuyup hızlı konuştuğumu anladın? Ayrıca şu grup hakkında da baya bilgili gibisin, oda arkadaşıma mektuplardan bahsetmememi de istedin. June, eğer bu mektupların ardında sen varsan hayata olan tüm umudumu kaybederim! Lütfen duygularımla oynama! Mektuba June olmadığını umut ederek devam edeceğim.
Sana bugün yaşadığım bir şeyi anlatmak istiyorum. Okul dönemini yaşamadığın için pişman olup olmadığını bir daha düşün diye. Okula her gün otobüsle gidiyorum, üç yıldır değişen bir şey yok. Bugün da aynı rutinde bindim ve yol boyunca müzik dinledim, vardığımızı fark etmemiştim bile. Otobüsten inip her gün yürüdüğüm yolu yürümeye başladığımda şunu fark ettim : Hiçbir şey düşünmeden ve hissetmeden, öylece, bir robot gibi yürüyordum. Boş bakışlarla, kendim kontrol etmediğim adımlarla. Sana bunu nasıl anlatacağım bilmiyorum ama tam o an vücudumu bir boşluk hissi sardı. Sanki ruhum bedenimde değil gibiydi, sanki Ophelia değil de yürüyen boş bir bedendim yalnızca. Saat işliyordu, hayatımın çoktan yirmi iki yılı geçmişti ve ben iyi ki dediğim hiçbir şeye sahip değildim. Ve birden ne için bu kadar çabaladığımı sorguladım. Geleceğime baktım ve karanlıktan başka hiçbir şey görmedim. Berbat hir histi, C. Yaşadığın hayatta kendin için çok az şey yaptığını birden fark ediyorsun ama elinden bir şey gelmiyor, zaman çoktan geçip gitmiş oluyor. Gece yarılarına kadar proje hazırladığım için kaçırdığım konserleri veya arkadaşlarımla geçirebileceğim o dakikaları geri getiremem. Şimdi daha iyiyim ama. Anlık gelen boşluk bir bölüm How I Met Your Mother ile silinip gitti. Bu yüzden C, eğer hayallerinin bir kısmını bile gerçekleştirmeyi başarabildiysen, okulu boşver gitsin! Eğer imkanım olsaydı, hiç tereddüt etmeden her şeyi geride bırakır ve küçük bir sahil kasabasında kendi kendime çellomu çalarak resim çizerdim. Sonsuza kadar.
Bu arada, aynı dediğin gibi, öyle bir salak için acı çekmem. Tamam, geçen senelerde bir drama kraliçesi olarak platonik olmak dünyanın en acı verici şeyi gibiymiş gibi davranırdım ama şimdi sadece ona teşekkür ediyorum. O kusurlarımı sevmeyince, ben kendime sıkı sıkıya sarıldım. Avatarımın yüzündeki tek tük çiller var ya, C? Onlar aslında o kadar az değiller. Bütün yüzümde ve boynumun bir kısmında var. İnsanlar onlarla korkunç göründüğümü her söylediğinde yüzümdeki fondötenden biraz biraz sildim. Şimdi de çok nadiren onları kapatıyorum. Tüm o hakaretlere inat.
Oh, senden de uzun yazmışım. Gittikçe çenemiz mi düşüyor ne? Neyse ki daha önce söylediğim gibi: Yazmayı severim. Okumayı da. Gerçi anlattıklarımla mutluluğunu biraz baltalamış gibi hissediyorum, beni umarım affedersin C. Ama iyi olman çok güzel, gerçekten. Eğlenceli birine benziyorsun aslında. Artık seni benim erkek versiyonum olarak görmeye başladım. Bir an berbat hissedebiliyorken başka bir an kendine gelebiliyorsun. Kesinlikle iyi arkadaşlar olduk.
Kendine çok iyi bak ve bir önceki mektuptaki neşeni hiç kaybetme, C.
Sevgilerimle,
-O.
