Hey O! Geç döndüğüm için üzgünüm, biraz yoğun bir programım var. Bu benim için bir nevi iyi, düşünmeye ne kadar az vaktim kalırsa hayatım gözüme o kadar kusursuz görünüyor. Doğrusunu istersen, bazen şımarıklık ettiğimi ve mutsuz olmaya hakkım olmadığını düşünüyorum. Açıkçası küçükken hayalini kurduğum ne varsa şimdi sahibim ancak her zaman bir şey eksik gibi geliyor. Durduk yere, herkesin neşesinin yerinde olduğu ortamda birden gelen anlam veremediğim his yüzünden dakikalarca mutsuz oluyorum. Çok ilginç aslında. Tam kalbinde hissettiğin bir boşluk var ve bunun sebebini bilmiyorsun. Yani, benim hissettiğim şeyi benden başka kim anlayabilir, Tanrı aşkına? (Bir kere daha okuduğumda neredeyse silecektim çünkü normalde fazlasıyla eğlenceli bir insanımdır, burada neden bu kadar depresif göründüğümü bilmiyorum. Ama bana kendim olmamı söylediğin için silmedim.)
Bu arada, düşüncelerin gerçekten hoşuma gitti ve benzediğimize katılıyorum. Ben de konuşmaktan hoşlanmam. Annem hep az konuştuğumu ama bir şeylerden bahsettiğimde anlamlı olduğunu söyler. Ama böyle düşünen yalnızca kendisi. Konuşmadığım için başkaları tarafından çok azar yedim, buna inanabiliyor musun? Keşke onlara hayatıma karışmamalarını söyleyebilsem.
Rakunların evcil olduğunu sanmıyorum. Komşumun ana besinlerinden biri kurbağa olan bir hayvanı neyle beslediğine dair en ufak bir fikrim yok açıkçası. Ama gerçekten dünyanın en tatlı hayvanı ve ilginç bir şekilde köpeğimle birbirlerine çok benziyorlar. Peki ya senin hayatın nasıl? Her şey yolunda mı? Biraz kendinden bahsetmenin sakıncası yoktur umarım. Okumayı severim. Sabah uyandığımda mektubunu görmeyi umuyorum.
İyi geceler!
-C.
