It's not over [Book 2]

Έρωτας, άτιμο πράγμα. {57}

Είμαι σε ένα παρκάκι κοντά στο σπίτι του Άλεξ.

Δεν το έκανα εσκεμμένα,απλά άρχισα να περπατάω και κατέληξα εδώ.

Είναι 6 το απόγευμα και το παρκάκι είναι γεμάτο με παιδιά που παίζουν, έρχεται και το καλοκαίρι οπότε έχει αρκετό κόσμο.

Δεν έχω μιλήσει εδώ και δυο μέρες με τον Άλεξ και μου φαίνεται σαν αιώνας.

Ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε, έστω ένα μήνυμα.

Του είπα κάτι τόσο σημαντικό και στον πούτσο του.. Καλά όχι στον πούτσο του, αλλά δεν μπορώ νευριάζω.

<< Να κάτσω;>> με ρώτησε μια γριούλα δείχνοντας δίπλα μου -κάθομαι σε ένα παγκάκι-

<< Εμ ναι.>> είπα και έκανα χώρο για να κάτσει

Κάθισε στο παγκάκι και χαμογελαστή κοιτάζοντας τα παιδιά που παίζουν.

Τα παιδιά τρέχουν χαρούμενα πέρα δώθε και παίζουν μεταξύ τους,αλλά και με τους γονείς τους.

Άραγε υπάρχει περίπτωση να είμαι έτσι με τον Άλεξ;

Πόσο δύσκολο είναι να έχεις παιδί άραγε; Δεν με φαντάζομαι γονέα. Ίσως καταλαβαίνω γιατί αντέδρασε έτσι ο Άλεξ αλλά κι εγώ το ίδιο περνάω και τι πήγε να κάνει; Να φύγει αντί να μείνει μαζί μου,να το συζητήσουμε ήρεμα.

<< Είσαι καλά;>> με ρώτησε η γριούλα

Φαίνεται ταλαιπωρημένη ωστόσο χαμογελάει.

<< Ναι.>> είπα αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη

<< Τι τρέχει;>> με ρώτησε καταλαβαίνοντας πως δεν  είμαι καλά

Μαζεύομαι λιγάκι γιατί δεν την ξέρω. Δεν ξέρω τι άνθρωπος μπορεί να είναι.

<< Καμία φορά είναι καλό μιλάς σε κάποιον, ακόμα κι αν είναι μια άγνωστη ετοιμοθάνατη. >> είπε χιουμοριστικά και με έκανε να γελάσω λίγο

>> Ο έρωτας είναι άτιμο πράγμα. Την μια μέρα νιώθεις πως είσαι βασιλιάς,πως τα έχεις όλα και την άλλη μέρα νιώθεις νεκρός.>> είπε κοιτάζοντας με

Φαίνεται να ξέρει.

<< Με μπερδεύει.>> είπα αφήνοντας την επιφυλακτικοτητα μου να φύγει

Μια γριούλα είναι τι μπορεί να μου κάνει;

<< Ταιριάζετε;>> με ρώτησε

<< Δεν είμαι σίγουρη.Είμαστε αρκετά διαφορετικοί βασικά. >> απάντησα με ειλικρίνεια