It's not over [Book 2]

Όχι,δεν το μετάνιωσα..{04}

Ξυπνάω και ο Νίκος κοιμάται ακόμα. Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα,πρέπει να πάμε σουπερμάρκετ δεν έχει τίποτα το σπίτι.

Καθόμαι στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση

Προσπαθώ να κάνω πως δεν έγινε τίποτα χθες,πως δεν συνέβη τίποτα. Εξάλλου όντως δεν συνέβη τίποτα,σωστά;

<< Είσαι εντάξει;>> ρώτησε ο Νίκος με την αγουροξυπνημενη φωνή του

<< Ναι γιατί να μην είναι εξάλλου;>> είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω ότι νιώθω

<< Εεε μετά από όσα έγιναν χθεςς...>> είπε διστακτικά

<< Είπα πως είμαι εντάξει!>> φώναξα νευριασμένη

Πρέπει να επιμένει τόσο πολύ; Ωραία μπορεί να μην είμαι τόσο καλά αλλά γιατί πρέπει να με ακούσει να το λέω κιόλας;

Δεν είπε τίποτα και έφυγε από το σαλόνι.Στο καλό!

Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου,χρειάζομαι να πάω μια βόλτα.

Ανοίγω την ντουλάπα μου,τι σκατα να βάλω;

Παίρνω ότι βρίσκω μπροστά μου και τα φοράω

Παίρνω ακουστικά,κλειδιά και κινητό και πάω να φύγω

<< Που πας;>> ρώτησε ο Νίκος και κοίταξε την ώρα

Είναι 3 το μεσημέρι,αργήσαμε να ξυπνήσουμε.

<< Δεν θα αργήσω.>> είπα αδιάφορα και έφυγα από το σπίτι.

Συνδεσα τα ακουστικά μου με το κινητό μου και έβαλα μουσική να παίζει.

Η μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που με ηρεμεί πλέον..

Αρχίζω και περπατάω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω,δεν είναι και η πρώτη φορά που το παθαίνω.

Τα πήγαινα τόσο καλά στο να προσποιουμαι πως δεν υπάρχει πλέον, πως δεν τον γνώρισα ποτε μου,πως δεν τον αγάπησα ποτε μου, πως δεν τον ερωτεύτηκα αλλά όλα καταστράφηκαν χθες βράδυ όταν τον είδα μπροστά μου.