It's not over [Book 2]

Ο αγώνας. {32}

Έχει περάσει αρκετή ώρα που έχουμε αρχίσει από το στέκι της συμμορίας και ακόμα να φτάσουμε,που δεν ξέρω.

Ο Άλεξ δεν μιλάει και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει

<< Δεν θα μου πεις τι θα κάνουμε; Που πάμε;>> ρώτησα τον Άλεξ

<< Σε αγώνα συμμοριών. >> απάντησε κοιτάζοντας τον δρόμο

<< Τι σχέση είχε με όσα λέγαμε;>> ρώτησα

<< Γιατί θα δεις κάτι. Δεν μπορώ να σου πω αλλά Μαρία, θα δεις και θα καταλάβεις. Τα πράγματα θα σοβαρεψουν όταν φτάσουμε εκεί. Κάνε ότι μπορείς για να μην στραφούν τα βλέμματα σε εσένα, να περνάς απαραίτητη και από τα άλλα άτομα που θα βρίσκονται εκεί αλλά και από τα άτομα της συμμορίας μου.>> μου είπε

<< Δεν καταλαβαίνω. Ούτως ή άλλως δίπλα σου θα είμαι, δεν μπορώ να γίνω απαρατήρητη. Όταν μπήκαμε στο στέκι όλοι μας κοίταζαν. >> του υπενθύμισα

<< Απλά κάνε αυτό που σου λέω.>> είπε χωρίς να με κοιτάει

Σταυρωμένα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου εκνευρισμένη.

Το αμάξι σταματάει ξαφνικά με αποτέλεσμα να σκύψω προς τα μπροστά τόσο όσο δεν υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσω το κεφάλι μου, πάλι καλά που υπάρχει και η ζώνη.

Κοιτάω τον Άλεξ αλλά δεν λέω κάτι.

Πολλά οχήματα έχουν σταματήσει εδώ.

<< Έλα.>> είπε και βγήκε από το αμάξι, έκανα το ίδιο

Κοίταξε τριγύρω του λες και μετράει κάτι.

<< Φτάσαμε όλοι;>> ρώτησε ο Άλεξ τον Άρη που μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα κατέβηκε από την μηχανή του και ήρθε σε εμάς

<< Ναι, ήμουν ο τελευταίος. Είμαστε εντάξει. >> απάντησε ο Άρης

<< Πάμε.>> φώναξε ο Άλεξ για να τον ακούσουν όλοι

Άρχισε πρώτος και λίγα εκατοστά πίσω του είμαι εγω με τον Άρη, πίσω μας ακολουθούν και οι υπόλοιποι.

Σταματάει μπροστά σε ένα πλήθος ατόμων.

Βρισκόμαστε σε ένα απομακρυσμένο σημείο, ψηλά στην πόλη. Τώρα βρισκόμαστε σε ένα οδόστρωμα σαν να είναι φτιαγμένος ειδικά για αγώνες αυτοκινήτων ή ακόμα και μηχανών.

<< Αργησατε 5 λεπτά. >> λέει ο άντρας απέναντι στον Άλεξ

Όσο μιλάνε εγω χάνομαι στις σκέψεις μου.