It's not over [Book 2]

Θα πάρει ότι του αξίζει{44}

Δυναμωνω την μουσική και συνεχίζω να προχωράω.

Έχω βγει μια βόλτα για να περπατήσω. Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου με κάποιον τρόπο και σκέφτηκα ότι ίσως μπορεί να βοηθήσει σε αυτό μια βόλτα, αλλά έκανα λάθος.

Αρχίζει να νυχτώνει σιγά σιγά. Κάθομαι σε ένα πεζουλακι.

Κουράστηκα και όχι από το περπάτημα αλλά από όσα συμβαίνουν.

<< Όλα καλα;>> ρώτησε μια γνωστή φωνή

Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τον Πάνο (πρώτη εμφάνιση κεφάλαιο 20). Έχω καιρό να τον δω, μόλις τα βρήκα με τον Άλεξ -την τελευταία φορά που τα βρήκαμε- χαθήκαμε .

<< Γεια.>> είπα και κάθισε δίπλα μου

Έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου.

<< Ξέρει ο Νίκος ότι είσαι έξω τέτοια ώρα;>> είπε πειραζοντας με

Κρίμα που δεν έχω όρεξη για πειράγματα...

<< Ναι,του το είπα. >> απάντησα σοβαρά

<< Τι τρέχει;>> ρώτησε ήρεμα

<< Τι σε κάνει να πιστεύεις πως κάτι τρέχει;>> αναρωτήθηκα

<< Φαίνεσαι.. χαλια. Ακούστηκε λάθος αυτό.>> είπε αλλά έχει δίκιο

Φαίνομαι χαλια. Είμαι χαλια.

>>Είσαι ακόμα με αυτόν τον Άλεξ;>> ρώτησε και τα μάτια μου αυτόματος γέμισαν δάκρυα

<< Όχι. >> απάντησα με την φωνή μου να τρέμει

Όχι γαμωτο.

<< Συγγνώμη δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άσχημα. >> δικαιολογήθηκε

Δεν με πείραξε που με ρώτησε,όχι οτι τον αφορά αλλά εντάξει.

<< Δεν φταις εσύ.>> του ειπα

<< Τι εγινε;>> ρώτησε

<< Απλά τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε.>> απάντησα

<< Αυτο ειναι γεγονός αλλα δεν σημαίνει πως θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας.>> είπε

<< Και τι; Απλά θα το δεχτούμε; Τι κι αν δεν θέλουμε να το δεχτούμε;>> ρώτησα

<< Ή θα παλέψεις για να το αλλάξεις ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα χάσεις τα πάντα ή θα το δεχτείς θες δεν θες.>> μου απάντησε

<< Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα;>> αναρωτήθηκα σκουπίζοντας κάποια δάκρυα