Hector:Hades Son...

Κεφάλαιο 36...

"Είσαι αξιολατρευτη γλυκιά μου "λέει καθώς με φιλάει στο μάγουλο

"Ευχαριστώ μαμά ομως εσύ είσαι ακόμα πιο τέλεια"

"Να δεις πόσο τέλεια θα είμαι όταν βαράω τον πατέρα σου με όλο αυτό που οργάνωσε πίσω από την πλάτη μου " την ακουω να λέει και γελάω καθώς βγαίνουμε έξω.

Ένα αμάξι περιμένει για να μας μεταφέρει εκεί που θα γίνει ο γάμος. Όντως τα είχε ετοιμάσει όλα πίσω από την πλάτη της και η Κασσάνδρα μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Μπαίνουμε μέσα και μετά από λίγο σταματάμε έξω απο ένα μικρό εκκλησάκι στην άκρη της πόλης. Από έξω είναι άσπρο και μέσα είναι πολύ φωτεινό και γεμάτο με λουλούδια. Μόλις μπαίνουμε στο ιερό βλέπω τον μπαμπά μου να στέκεται με ένα κουστούμι και δίπλα του ο Έκτορας και να μιλάνε. Αμέσως η μαμά μου τρέχει πάνω του και αρχίζει να φωνάζει για αυτό που οργάνωσε κρυφά από εκείνη και δεν της είχε πει τίποτα. Ο Έκτορας φεύγει από δίπλα τους για να τους αφήσει μόνος και έρχεται προς τα εμένα. Φοράει ένα μαύρο παντελόνι και ένα μαύρο πουκάμισο και είναι υπέροχος

"Το ήξερες έτσι;"ρωτάω αφού αφήνει ένα φιλί στα χείλια μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

"Ίσως" λέει γελώντας
"Είσαι πολύ όμορφη αλλά σαν πολύ κοντό δεν είναι αυτό που φοράς;"

"Έπρεπε να μου το είχες πει αφού το ήξερες, ευχαριστω και εσύ είσαι κούκλος και δεν είναι κοντό, τι φοβάσαι μην με δουν οι καρέκλες;"λέω για να τον πειράξω

"Είσαι μια πονηρή πολυλογου" λέει και με ξαναφιλαει. Η γλώσσα του εισβάλει στο στόμα μου και το εξερευναει. Τα χέρια του με φέρνουν πιο κοντά του και με σφίγγουν και έχω του χαϊδεύω τα μπράτσα. Έχουμε χαθεί στον δικό μας κόσμο όμως πίσω στην πραγματικότητα μας επαναφέρουν οι φωνές των γονιών μου.

"Εισαι τρελός έπρεπε να μου το είχες πει. Ξέρεις πως δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις και να τα κάνεις όλα πίσω από την πλάτη μου"

"Σταμάτα να μου φωνάζεις. Κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήρθε η ώρα να κάνουμε την ζωή που ονειρευομασταν." Της λέει ο Απόλλων και φαίνεται η Κασσάνδρα να πείθεται. Ανταλαζουμε ένα φιλί και μπαινουν στο μικρό ιερό οι γονείς του Έκτορα, η Άρτεμις, η Μαργαρίτα και η Έλλη μαζί με τον Ορέστη.

Το μυστήριο αρχίζει και εγω δίπλα στον Έκτορα παρατηρώ τους υπόλοιπους. Η Έλλη και ο Ορέστης είναι πολύ χαρούμενοι και ευτυχισμένοι μαζί το ίδιο και η Περσεφόνη με τον Άδη. Η Άρτεμις αν και δείχνει σοβαρή με κανένα συναίσθημα να μην καλύπτει το πρόσωπο της ξέρω πως βαθιά μέσα της χαίρεται και τώρα πλέον μπορεί να είναι ήρεμη. Η Μαργαρίτα όμως αν και θέλει να δείχνει χαρούμενη την βλέπω πως είναι στεναχωρημένη. Πρέπει κάποια στιγμή να την βρω μόνη της και να την ρωτήσω.