Love How You Hate Me (Castel #1)

Chapter 1: Welcome Freshmen!

"Okay. Now remember, Students. This is your homeroom,"

"And I am your homeroom teacher. So any problems na you may encounter this year, Please approach me. "

"Bago kayo pumunta sa respective subjects niyo, May questions pa ba?" Nilibot ng mga mata niya ang silid.

"Kung wala na, Please attend your next subjects. I'll see you all before your classes end."

Tumayo ang lahat at nagsimulang magligpit ng mga gamit nila. Nagmamadali akong lumabas ng silid-aralan at hinanap kung saan dadaluhin ang susunod kong klase.

Habang naglalakad narinig ko na naman ang boses niya.

"No, pare. I had no plans talaga to move here. Kaso alam mo naman si dad. He always wants what's best for me." 

"Kung ako sayo, You should transfer narin dito. It's nice naman." Patuloy akong naglalakad at ganon din siya sa likod ko. Parang may kausap ata siya sa telepono.

Pumasok naman ako sa room kung saan nakasulat ang pangalan ng propesor ko sa Constitutional Law.

Umupo ako sa harapan. Kitang kita ko si Sebastian na nakatayo sa may pintuan at may kausap sa telepono.

Halos maabot na ng ulo niya ang tuktok ng pintuan. Hindi tulad ng karamihan ng mga estudyante sa classroom na 'to, Lumalagpas lang ng kalahati sa taas ng pintuan.

"I swear, This university is great. Just transfer after this sem." Umupo naman siya sa hilerang kabila ng akin. Di ko manlang napansin, Sinusundan na pala siya ng mga mata ko.

"Good morning, Students. First day of your last year! Better start it right." Bati ng prof. 

"Ngayon, Let's sharpen your brains. And I'd like to see where some of you stand. Marami sa inyo ay galing sa pamilya ng mga pulitiko... Kaya..." Nagsimulang magsulat ang professor namin sa puting pisara.

"What do you think... Of the current government power and structure..." Basa ko. Katulad lang rin ng huling aralin namin noong unang taon ng kolehiyo, Pangalawa noong pangalawa at una noong pangatlo.

"So," Matunog niyang tinuldukan ang nakasulat sa pisara.

"Anyone?" Tumayo naman ang lalaking nasa katabing hilers ko.

"I think it's fine." Tumaas ang kilay ni prof. Adam.

"Would you like to elaborate, Mr. Castel?" Kumunot ang noo ko nang marinig ang apelyido nito.

"I am one of those people who are lucky enough to see what happens and what goes on, Inside the said government structure."

"As I see it, It's fine. A lot of people complain. But that's what they do. Complain. The current structure works and it helps. You can't really fix something that's not broken, Right?" Sabi niya, Punong puno ng kayabangan at pribilehiyo.

"I beg to disagree." Tumayo ako. Napatingin naman ako sa paligid at kay Sebastian na masama ang tingin sakin. Huminga ako ng malalim.

"Perfect way to start the year. Please introduce yourself bago mo ipaliwanag ang panig mo." Lumawak ang ngiti ng propesor.

"Allison Monteverde."

"Well, Of course you'd think it's fine. You're part of the family that benefits from the current government status." Nagkasalubong ang mga kilay ni Sebastian.

"Even you admit that people complain, But have you ever listened to those complains or do you just sit pretty on your throne waiting for the peoples' tax?" Diretso kong sambit. Nakatitig si Sebastian sakin. Hindi tulad ng ngiti niya kanina sa homeroom, Hindi katulad ng facade na pinapakita niya kanina.

"Miss, I don't sit on a throne. Like everyone else, Im sitting on the ground amongst the people my family's leading. Tama ka, I dont listen to those complains,"

"Why? Cause they're overthrown by the sound of gratitude. It's not the government's fault that these people do not make a difference and then blame the government."

"Gratitude for the government is the same as blindness. We should not be thankful that you're doing your responsibilities-" Napakagat nalang ako sa ibabang labi ko nang pigilan ni Sebastian ang mga sinasabi ko.

"Ha! Entitled as they all are-"

"Can you not interupt me?" Diretso ang tingin ko kay Sebastian na umiigting ang mga panga.

"You have no idea how hard it is to 'make a difference' when the current government system is anti-poor." Ramdam kong nakatitig samin ang buong klase kasama ng proff. Pero mga mata lang ni Sebastian ang di ko maiwasan.

"Then who do you want to lead?"

"The people. The real people, Not some dolled up fake royalties lavishing on tax money they stole." He looked at me like I was stupid, I'm not stupid. Ang ekspresyon sa mukha nito ay para bang wala akong alam. 

"The people are leading. Who do you think voted for the current rulers? The people did. The people got what they wanted-" Hindi ko na pinabayaang matapos nito ang argumeto niya, gumanti agad ako.

"And what? And they deserve it? They deserve to be robbed cause they were blinded by money and false hope? Because the people got what they wanted!" Tumaas ang boses ko.

"They deserve to be killed by your family?" Padiin nang padiin ang mga salitamg lumalabas sa mga labi ko.

"Miss Monteverde." Umubo ang professor.

"I think you proved your point."

Hindi parin nagbibitaw ang tingin namin ni Sebastian. Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa classroom lalo na iilang upuuang gumigitna sa amin ni Sebastian. Parang kumapal ang hangin at lahat ng mga mata sa silid ay naka-sentro sa amin.

Pero pinaka-nakakatakot ang tingin ni Sebastian. Na para bang ipapabaril niya nalang ako bago pa ako makalabas ng unibersidad. Tingin na parang sisirain ang buhay ko. Parang sisirain buong pagkatao ko.

Tangina, Pahamak na prinsipiyo.