[ Verlies ]

8.

Cyenne's pov

'Danson.' Antwoord de man. Danson? Die naam komt me wel bekend voor. 'Je moeder is mijn zus.' Zegt hij dan.
Mijn mond valt open. Hij is mijn oom?

'Waarom heb ik nog nooit eerder van je gehoord?' Ik pak snel mijn houding weer op en ik duw hem van mij af. 'Je moeder weet niks meer over mij, over hun of je vader.'

Hij maakt met zijn hand een beweging daar de kamer en wijst iedereen daarbij aan. 'Over mijn vader gesproken, wie is hij? Waar is hij?'

Danson wrijft over zijn achterhoofd. 'Maddie?' Hij kijkt haar aan voor hulp. Maddie zucht en haalt Danson voor mijn ogen weg en zet hem neer op de lege stoel.

'Danson het is goed. Je weet wat Liana zei.' Verteld ze hem. Nog steeds snap ik niet wat er daadwerkelijk aan de hand is.

Dan voel ik zachtjes een hand op mijn rechterzij en ik word een klein beetje omhelst. Uit mijn ooghoek kijk ik naar links en dan zie ik dat Monster me vast probeert te houden op een nonchalante manier. Ik zucht en ik loop weg.

'Cyenne?' Brian staat op en loopt naar me toe. 'Het ligt een beetje gevoelig voor bepaalde mensen.' En hij kijkt naar Danson. 'Laat mij het maar uitleggen.'

Hij loopt de kamer uit en ik kijk hem na. 'Waar wacht je op?' Hoor ik Monster vragen. Ik draai me om naar Monster. Maar er komt geen woord uit. 'Je wilt dit toch weten?' Vraagt hij en hij zet een stap dichterbij.

Ik bijt op me lip. 'Ja en nee.' Antwoord ik. Monster kijkt me niet begrijpend aan. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij. 'Ik wil het weten, maar...

Ik omarm mezelf en ik kijk naar de grond. Dan voel ik een hand onder mijn kin en hij duwt zachtjes mijn hoofd omhoog. 'Maar wat?' Vraagt hij. Zijn donkerblauwe ogen kijken me aan en ik kan het niet helpen me veilig te voelen alleen maar door naar hem te kijken.

'Wat als het een antwoord is op mijn vraag, Maar niet degene die ik wil?' Hij zucht en laat mijn kin los. Ik voel zijn hand de mijne omarmen en dan loopt hij naar de gang. Ik volg hem ongemakkelijk, maar toch houd ik zijn hand vast.

We lopen een slaapkamer in en Brian zit op het bed. Hij kijkt zijn zoon een beetje verward aan, maar negeert het. Monster gaat tegen de muur staan en ik volg hem. Hij heeft nog steeds mijn hand vast en het lijkt er niet op dat hij hem gaat loslaten. Niet dat ik het erg vind.

Brian kucht zacht en ik kijk hem aan. 'Zoals we al zeiden, je moeder weet niks meer. Ze is haar hele geheugen kwijt. Net zoals je vader. Eigenlijk deed ze het voor je vader.' Verbeterd hij zich. 'Ze weten beide niks meer?' Vraag ik verbaasd. Hij knikt.

'Er was een man genaamd John. Een grote bedreiging voor je ouders en iedereen in de andere kamer. Er is het één en ander voorgevallen en je ouders zijn beide zwaar gewond geraakt. Je vader is daarna weggegaan met iemand. En je moeder is opnieuw begonnen.'

Ik knik langzaam. Ze is opnieuw begonnen met mij? Was ik haar nieuwe start?

'Maar er is vernomen dat het gevaar niet weg is. En we wouden je moeder waarschuwen, maar we waren net te laat. En nu hebben ze haar. Ze hadden jou bijna ook als Monster er niet was geweest.'

Ik kijk naar Monster en ik zie dat hij naar mij kijkt. Ik knijp zachtjes in zijn hand en hij glimlacht naar me. Dan focus ik mijn aandacht weer op Brian.

'Maar hoe redden we mijn moeder?' Hij staat op. 'We gaan naar onze vechtbasis. Daar wacht de rest al. Iedereen is terug geroepen nadat je moeder werd meegenomen.'

Iedereen? Dus er zijn nog meer mensen die ik moet ontmoeten?

'Wanneer gaan we daar heen?' Ik duw mezelf van de muur af en mijn hand raakt los van Monster zijn hand. 'Nu gelijk.' Antwoord Brian en hij verlaat de kamer.

Ik wil achter hem aanlopen, maar dan word ik terug getrokken. Ik draai me om en ik kijk recht in Monster zijn ogen.

'Wat is er?' Vraag ik. Hij kijkt me aan en zegt niks. 'Het spijt me.' Hoor ik hem dan mompelen. 'Voor wat?' Vraag ik. Hij trekt mij tegen hem aan en dan knuffelt hij mij.

'Wat is er aan de hand?' Probeer ik. 'Beantwoord mijn knuffel.' Hoor ik hem mompelen. Ik vouw mijn armen om hem heen en zo staan we even.

Dan laat hij mij los. 'Ik ga niet mee.' Zegt hij dan. Hij loopt richting de deur. 'Wacht!' Roep ik terwijl ik omdraai. 'Waarom niet?' Ik hoor hem zuchten. 'Daar kom je snel genoeg achter.' Hij draait zich om. 'En het is niet dat ik nodig ben. Er zijn genoeg mensen die je gaan helpen.'

Hij komt weer dichterbij en geeft me een kus op mijn wang. 'Je vind je moeder wel. Succes.' En dan verlaat hij de kamer. Mijn hand gaat automatisch naar mijn wang.

Was dit nou een afscheid?

Zonder dat ik het door heb ren ik terug naar de kamer. 'Monster-

Als ik de kamer inloop, zie ik hem nergens. Iedereen kijkt me aan. Ik kijk naar zijn ouders, maar ze draaien hun hoofd weg.

Wat is er nu weer aan de hand. Laat maar. Als Monster wat anders gaat don prima. Ik heb hem toch niet nodig. Het enige wat telt is dat mijn moeder terug komt en degene die haar wat aandoet ervoor boet.

'Laten we gaan.'Grom ik en ik loop naar de lift.

Er gaat hoedan ook iemand boeten. Net zoals mijn vader....