[ Verlies ]

13

Monsters pov

Momenteel zitten we in de auto op weg naar het platteland. Evan zit achter het stuur en ik zit naast hem. Devin slaapt op de achterbank.

'Weet je zeker dat je terug wilt?' Ik draai mijn hoofd om naar Evan. 'Net zo zeker als jij bent over je rode Audi.' Antwoord ik grijnzend. Evan rolt zijn ogen. 'Laat mijn meisje er buiten.' Reageert hij en hij aait opnieuw zijn auto.

'Als dit allemaal klopt, hé. Is dan jouw vriendin mijn zus?' Vraagt Evan dan. 'Ze is mijn vriendin niet.' Antwoord ik en ik hoor hem lachen. 'Ik ben serieus!' Roep ik. Hij knikt langzaam. 'Toekomstige vriendin dan.' Verbetert hij zichzelf. Ik geef hem een tik tegen zijn hoofd. 'Niet slaan! Ik ben aan het rijden!' Roept hij gehaast. Nu ben ik degene die lacht. 'Je hebt erger mee gemaakt.' Zeg ik lachend.

'Kan je niet één keer doen alsof we normaal zijn en we ons leven niet elke dag op de lijn zetten?' Vraagt hij. 'We weten beide dat we nooit normaal kunnen zijn.' Antwoord ik en ik kijk weer uit het raam. 'We boeten voor de zonde van onze ouders. Normaler dan dit word het niet.' Mompel ik. 'Ik weet het. Het is niet zo'n groot probleem. Het is alleen alsof ik vast zit in mijn eigen verwarring.' Antwoord Evan. Ik draai mijn hoofd weer naar hem en hij stopt de auto voor het rode stoplicht. 'Caged in my own confusion.' Zegt hij dan zacht. 'Diep.' Mompel ik.

Dan zie ik hem grijnzen. 'Maar als ik een zus heb. Als Cyenne mijn zusje is.' Hij draait zijn hoofd naar mij. 'Dan blijf jij weg van haar. Ik vertrouw jou niet.'

Ik schud lachend mijn hoofd. 'Je bent niet zo stoer om een grote broer te zijn.' Antwoord ik lachend. Nou is hij degene die zijn ogen rolt. 'Wacht maar.' 

Ik draai mijn hoofd om naar achteren en ik kijk naar Devin. 'Je vader is in iedergeval terug. Dat is goed.' Ik draai mijn hoofd weer terug en Evan drukt het gaspedaal in. 'Dairon is in ieder geval blij als hij hem ziet.'

Dan hoor ik iemand kuchen en ik draai mijn hoofd richting de achterbank. Devin is wakker en zit recht op. 'Als hij mij nog wilt zien.' Zegt hij zacht.

Uit mijn ooghoek zie ik Evan grijnzen. 'Ik denk dat hij je heel graag wilt zien.' Antwoord hij. Devin knikt, maar je ziet dat hij een glimlach probeert te verbergen.

'Wie is Cyenne?' Vraagt Devin dan. Ik ga weer goed zitten en Evan kijkt me aan. Ik schud mijn schouders en we houden beide onze mond dicht.

'Wie is Cyenne?' Vraagt hij nog een keer, maar ik hoor een dreigende toon erachter. Een bekende toon.

Ik laat een diepe zucht en ik trek mijn mond open. 'Cyenne is Liana's dochter.' Antwoord ik dan. 'Wat!' Schreeuwt hij dan en van de schrik drukt Evan hard op de rem.

De auto stopt heel snel en we duiken naar voren, maar door de gordel worden we stevig terug geduwd. De auto komt tot een stilstand en Devin springt de auto uit.

Evan kijkt me geschrokken aan en verlaten beide de auto.

Devin is al naar voren gelopen en ik ren achter hem aan. Hij is het bos ingelopen naast de weg. Als ik me omdraai, zie ik Evan twijfelend stilstaan.

'Waar wacht je op?' Vraag ik en ik stop met lopen. 'Mijn auto!' Roept hij verslagen. Ik schud mijn hoofd. 'Je hebt genoeg auto's!' Roep ik terug. 'Kom nou maar. Je vader is los!'

Hij zucht verlagen en rent naar me toe. Ik draai me om en ik ren achter Devin aan.

'Waar is hij?' Hoor ik Evan vragen als hij naast me rent. 'Als jij je niet als een meid had gedragen, dan was ik hem nu niet kwijt geweest!' Roep ik geïrriteerd.

We rennen nog een stukje verder. 'Monster? Is dit niet in de buurt van ons kamp?' Vraagt Evan dan.

Ik houd me pas in en ik kijk om me heen. Door dat we binnendoor rennen, zijn we er sneller aangekomen.

Evan stopt ook met rennen en kijkt dan verbaasd naar voren. 'Wat is er?' Vraag ik. Evan reageert niet. Ik volg zijn blik.

Voor me staat Devin. Hij kijkt naar iemand anders. Cyenne staat rechts en ze kijkt terug naar hem.

Het is alsof ze in een grote trans zijn. Zoals in van die actie films.

'Wie ben jij?' Vraagt Cyenne. Devin zet een stap naar voren. 'Je lijkt op je moeder.' Antwoord hij en hij stapt meer naar voren. Haar ogen worden groot en dan zie ik haar hand naar haar broek rijken.

Ze pakt haar pistool en richt het op Devin. 'Wie ben jij?' Vraagt ze nu een met een dreigende toon. Dezelfde dreigende toon die ik net in de auto van Devin hoorde.

Om ons heen is het al aardig donker aan het worden. En het helpt niet dat we midden in het bos zitten. Er zijn hier nergens lantaarnpalen.

Ik loop naar voren en ik pak Cyenne via achteren vast. Mijn linkerarm knuffelt haar middenrif en mijn rechterhand rijkt naar de pistool die ze op Devin richt.

'Wat!' Schreeuwt ze. 'Easy. Ik ben het.' Fluister ik in haar rechter oor. Ik voel dat haar hart tekeer gaat. Maar volgens mij is het niet vanwege Devin. En zonder dat ik het kan helpen, moet ik glimlachen. Hoeveel impact kan je op iemand hebben?

'Kan je die pistool nu laten zakken?' Vraag ik zacht. 'Waarom zou ik? Ik ken hem niet.' Fluisterd ze terug.

Evan word wakker uit zijn trans en loopt naar ons toe. Hij gaat voor Devin staan.

'Cyenne.' Begin ik. 'Wij zijn er over uit dat hij je vader is.' Dan valt de pistool op de grond en Cyenne valt in mijn armen. 'Wat?' Fluistert ze geschrokken.

'Je vader.' Antwoord Evan en hij wrijft over zijn nek.

'Wel.' Begint Devin en ik hoor hem lachen. 'Technisch gezien ben ik je oom. Maar we zijn alsnog familie.'

'Wat!' Schreeuwen we alle drie.