[ Verlies ]

4.

Cyenne's pov

School is eindelijk afgelopen en ik ben onderweg naar huis. Vandaag was één van de vreemdste dagen in mijn hele schooljaar. En geloof me als ik dit zeg, ik zou het niet over willen doen.

Mijn moeder is vast al thuis. Ik hoop dat ze niet al te boos is op mij. Toen ik weer op school kwam, had ik haar niet meer gezien. Ik weet niet of alles goed met haar is.

Als ik bij mijn straat aankom, wordt het al donker. Het is dat het hier in Malenta veilig is, anders had ik nooit tot vijf uur op school gezeten.

Als ik bij mijn voordeur aankom, zie ik dat mijn moeders auto al is geparkeerd. Ze is dus thuis. Dan moet ik haar nu ook nog is confronteren. Ik kan nog omdraaien en haar bellen dat ik bij Vanna blijf slapen.

'Stop!'

Door de schrik laat ik mijn sleutels vallen die ik uit mijn zak pakte. Kwam dat vanuit de woonkamer? Wat is ze aan het doen?

Ik pak mijn sleutels op en ik doe ze in het slot. Ik open langzaam de deur en ik steek mijn hoofd naar binnen. Er staan geen lampen aan en het is pikken donker. Is ze echt thuis?

'Hallo?' Probeer ik. 'Mam, ik ben het.' Ik krijg geen reactie. Misschien had ik de schreeuw ingebeeld. Ik open de deur verder en ik loop naar binnen. Ik gooi mijn tas aan de kant en ik sluit de deur achter mij dicht.

Ik loop de woonkamer in, maar ik zie niks. Het is hier ook al zo donker. Waarom zijn de gordijnen dicht? Er is geen één licht straal te bekennen. Het is dat ik weet waar de lichtknop zit, anders zou ik nu overal tegen aan botsen.

Ik glijd met mijn hand over de muur totdat ik het knopje voel. Volgende keer gordijnen open laten. Het lijkt op een spookhuis als het zo donker is. Ik zou gewoon ontvoerd kunnen worden, niemand die dat ziet.

Ik druk het licht aan en ik draai me om. Beter dat-

'Wat gebeurt hier!' Schreeuw ik bang. Als ik mij heb omgedraaid, zie ik dat mijn moeder vast gebonden zit aan een stoel, met een doek in haar mond. Naast haar staan twee mannen. Één heeft een pistool op haar gericht en de andere één op mij. Automatisch doe ik mijn handen omhoog. Verstijft sta ik stil. Ik kan geen woord uitbrengen. Wie zijn deze mensen?

'Liana, ik wist niet dat je een dochter had. Dit is goed nieuws!' Zegt de man met de pistool gericht naar mij. Hij is nog niet super oud. Ik denk ergens in de eind twintig, begin dertig.

De andere man hoor ik lachen. Mijn moeder probeert zich los te wurmen, maar ik kan zien dat ze de touwen om haar polsen en enkels vast genoeg hebben gemaakt.

'Dit gaat de baas leuk vinden, denk je ook niet Oliver?' Vraagt de man met het pistool naar mijn moeder gericht. Dus de man met het pistool gericht naar mij, heet Oliver. Echt weer een standaard naam. Wie verzint er nou zo iets? Zijn moeder moest wel erg veel van olijven houden.

Oliver houdt zijn focus op mij en reageert niet op de andere man. 'Je lijkt niet erg veel op je moeder. Je gezicht wel, maar de rest niet.' Hij kijkt van mij naar mijn moeder. 'Enrico, zou ze dezelfde vechtlust hebben?'

De andere man heet dus Enrico. Hij grijnst bij het horen van zijn naam. 'Ik hoop van wel. Liana was veel te makkelijk.' Antwoord hij. Oliver knikt. 'Volgende keer moet je de deur op slot doen.' Zegt hij tegen mijn moeder. Ze kijkt gelijk om naar mij. Dat is waar ook, ik was het vergeten. Door mij konden ze naar binnen!

'Wat willen jullie?' Vraag ik eindelijk als ik mijn stem weer heb gevonden. Oliver kijkt weer naar mij. 'Ze kan praten.' Ik rol mijn ogen. 'Moet ik mijn vraag herhalen?' Enrico grinnikt. 'Feisty.' Oliver kijkt verveeld. 'Waarom zouden we jou een antwoord geven? Bind haar vast Rico.' Oliver richt zijn pistool nog steeds op mij en Enrico komt op mij afgelopen.

Ik loop automatisch naar achteren, maar dan bots ik tegen de muur. 'Je kan nergens heen.' Enrico pakt mij vast en plaatst me op een stoel naast mijn moeder, die Oliver zojuist heeft neergezet. Ik probeer tegen te stribbelen, maar dan richt Oliver het pistool op mijn moeder en ik stop gelijk.

De touwen worden stevig vast gemaakt en ik voel het branden aan mijn polsen.

'Rico breng Liana naar de auto. Ze moet levend mee. Dat kan ik niet zeggen over haar dochter.' Verteld Oliver en hij grijnst naar mij.

Liana kijkt naar mij en ik zie dat ze sterk probeert te zijn. Mijn moeder doet zich altijd groot voor, maar ik weet dat ze bang is.

Enrico maakt mijn moeder los en ze schiet overeind. 'Nu ben ik er klaar mee!' Schreeuwt ze als ze de doek uit haar mond trekt. Ze loopt op de man af en geeft hem een schop en hij beland naar achteren.

'Moet dit nu?' Vraagt Oliver geïrriteerd. Hij richt zijn pistool op haar en ze staat gelijk stil. 'Rico leef jij je maar uit op haar. Ik neem deze mee.'

Hij pakt mijn moeder vast en duwt haar naar buiten. 'Ik kom terug!' Schreeuwt mijn moeder nog. 'Mam!' Schreeuw ik en ik probeer mij los te wurmen.

Uit mijn ooghoek zie ik dat Enrico op staat. Ik hoor dat hij zijn nek knakt. Kon ik mijn voeten maar bewegen.

Enrico gaat voor mij staan en grijnst. 'Wat zullen we is met jou doen?' Hij pakt wat uit zijn zak en laat het aan mij zien. Het is een zakmes.

'Je vader zei dat dit leuk is om te doen. Ik doe hem wel de groeten als ik terug ben.'

Hij komt dichterbij. 'Mijn vader? Hoe ken je hem! Wat heb je met hem gedaan!' Roep ik boos. 'Het is eerder andersom.' Antwoord hij.

Ik voel mijn hart tekeer gaan. 'Voor wie denk je dat we dit doen?' Vraagt hij onschuldig. Mijn ogen worden groot en vullen zich met tranen. 'Dat kan niet! Hij weet niet eens van ons!' Roep ik. 'Hij weet niks van jou.' Verbeterd hij mij. 'Liana kent hij goed genoeg en zij hem ook.'

Mijn moeder weet wie het is? Ze heeft dus toch gelogen!

'Waarom doet hij dit?' Vraag ik voorzichtig. De man opent zijn mond, maar dan hoor ik een veiligheidsspeld van een pistool afgaan en hoor ik drie schoten.

Ik schreeuw het uit en de man valt op mij. 'What the- De man glijdt van mij af en ik zie iemand achter hem staan.

'Heb je me gemist?'