[ Verlies ]

2.

Cyenne's pov

Ik zie mijn moeder het klaslokaal binnen lopen. Dat ook nog! Ik zak naar beneden en ik zie uit mijn ooghoek Monster grijnzen.

'Ik zei toch je moest blijven.' Zegt hij dan als hij door heeft dat ik hem opnieuw aanstaar.

'En hoe wist je dat mijn moeder kwam? Stalker.' Hij schudt glimlachend zijn hoofd. 'Schooldirecteur.' Ik kijk hem fronsend aan. 'Dus in je vrije tijd snuffel je door de kantoor van de Schooldirecteur?'

Ik kijk hem afkeurend aan. 'Ik was te laat en ik moest melden. Ik hoopte dat jij kwam, maar jij ging naar buiten.' Zegt hij dan. 'Wat er ook uit je mond komt,je klinkt nog steeds als een stalker.' Antwoord ik.

Mijn moeder kijkt de klas rond en dan vallen haar ogen op mij. Ze geeft me een licht knikje en verlaat dan mijn gezicht met haar ogen.

Waarom is ze hier? Zo bekend is ze ook weer niet. Ik zucht geiriteerd en ik pak een schrift uit mijn tas. Ik sla een paar bladzijdes om en ik begin te tekenen.

'Ga je in je moeders voetstappen treden?' Vraagt Monster dan. Ik word moe van hem. Hij heeft mij tot nu toe nog nooit aangesproken of aangekeken. En nu kan hij niet meer stoppen. Dit is niet iets wat ik wil.

'Ben je doof?' Vraagt hij geamuseerd. 'Ik heb geen zin in dit gesprek.'

Ik ga verder met tekenen, maar ik voel zijn ogen branden op mijn lichaam. 'Kan je stoppen met staren?'

Hij leunt naar achteren op zijn stoel. 'Misschien vind ik het wel leuk om naar je te staren en kan ik er niet mee stoppen.'

Ik draai mijn hoofd om naar hem. 'Grappig. Nu snap ik waarom je Monster heet.' Zijn ogen worden groot. 'Zegt degene die er alles aan doet om zich geliefd te voelen.'

Ik pak mijn spullen bij elkaar en ik loop naar voren. 'Cyenne? Waar ga je heen?' Vraagt mijn moeder.

Ik kijk haar alleen aan en ik loop door naar de uitgang van de klas.

Idioot! Wie denkt hij wel niet dat hij is. Geliefd? Geliefd! Waar slaat dat überhaupt op? Ik heb niemand nodig! Ik hoef niemand! Ik ben beter af alleen.

Ik loop door naar de uitgang van de school, totdat ik mijn naam hoor. Ik draai me om en mijn moeder komt naar me toegerend.

'Cyenne!' Roept ze weer. Ik kijk haar geïrriteerd aan. 'Waar ga je heen?' Vraagt ze als ze stil voor me staat. Ik reageer niet. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt ze nog een keer.

Ik kijk haar aan, maar het lijkt alsof ik door haar heen kijk. Alsof ze er niet is. Alsof ik er niet ben.

Dan voel ik een hand op mijn gezicht. Abrupt duw ik hem weg. Mijn gezicht kijkt boos.

'Cyenne!' Roept ze geschrokken. 'Niks Cyenne!' Roep ik terug. 'Je toon!' Roept ze dan terug.

Ik kijk haar aan en ik lach. 'Je toon.' Praat ik haar na. 'Wat mijn toon! Ben je het er niet mee eens! Alsof je dat boeit!' Roep ik boos.

'Al deze jaren doe je alsof er niks aan de hand is. Ik ben het zat! Ik wil dit niet meer!'

Liana kijkt op en ik zie dat ze tranen krijgt. 'Wat wil je niet meer?' Vraagt ze.

'Dit!' En ik maak een rondje. 'Er is iets gebeurd met je in je verleden en je doet alsof het nooit bestaan heeft!'

Ze doet haar handen in haar zij. 'Gaat dit weer over je vader? Is dat het!' Roept ze dan. 'Ik heb al zo vaak gezegd dat ik het niet weet!'

Mijn ogen worden groot. 'Dat is de grootste leugen ooit! Je wilt gewoon niet dat ik wegga. Want dan ben je weer alleen!'

Ik gooi mijn tas tegen haar aan en ze vangt hem op. 'Hier je hebt wat je wilt. Ik ga.' Zonder te wachten op een antwoord loop ik de school uit en ik zet het op een rennen.

Hoe kan het zo ver zijn gelopen? Ik was niet van plan om haar uit te schelden. Ik ben het gewoon zat dat iedereen me behandeld als een kind!

Ik stop met rennen en ik ga op een bankje zitten bij het water. Ik ben er klaar mee.

Ik kijk naar het water. Ik wil gewoon alleen zijn. Is dat teveel gevraagd? Iedereen heeft me al verlaten, waarom zouden ze ook blijven?

Ik ben een puinhoop. En het ergste is dat ik geen reden heb waarom.

Al die jaren was het mijn moeder en ik. Als ik naar mijn vader vroeg, kreeg ik een slecht smoesje. Op mijn zestiende vertelde ze me dat ze niks wist van haar verleden of over mijn vader.

Ik geloof haar. En toch ook weer niet. Als je aan geheugenverlies leidt, dan ga je ze toch opzoeken? Je zou dat niet zo snel kunnen achterlaten. Er klopt gewoon iets niet aan haar verhaal en dat zit me dwars.

Ze verbergt iets, maar ik weet niet wat. Ik laat een diepe zucht en dan voel ik iemands hand op mijn schouder. Mijn hart gaat tekeer en ik probeer niet te laten merken dat ik schrok.

'Cyenne?' Ik draai mijn hoofd om bij het horen van mijn naam. Achter me staat de jongen met lichtbruin haar en lichtblauwe ogen. 'Chaos?'Hij glimlacht naar me en komt naast me zitten. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij voorzichtig.

'Niks bijzonders.' Antwoord ik. Het is niet voor mij om mijn hart te gaan luchten bij een totale vreemde. 'Hoe wist je dat ik hier was?' Vraag ik. 'Ik liep naar huis totdat ik jou zag voorbij rennen. Je zag mij niet eens staan.' Zegt hij met een pruillip.

Ik schudt glimlachend mijn hoofd. 'Sorry.' Ik kijk weer naar voren en het is voor een tijdje stil.

Dan voel ik zijn hand onder mijn kin en hij draait mijn gezicht naar me toe.

Hij kijkt me ernstig aan en ik voel dat ik nerveus wordt.

'Wat is er Chaos?' Vraag ik voorzichtig. 'Cyenne, ik moet je wat vertellen.' De trilling in zijn stem, maakt me bang.

'Ik-