[ Verlies ]

14

Cyenne's pov

Vader? Oom? Hij is mijn oom. Dat hoorde ik echt, toch? Dus hij weet wie mijn vader is?

Monster duwt me weer omhoog en ik sta weer goed op de grond.

'Ik vind het wel knap dat jullie dat niet al hadden uitgevogeld.' Zegt de man. Ik volg zijn blik naar Monster. Dus hun kennen elkaar.

Ik draai me terug om naar de man en de jongen die voor hem staan. 'Wie zijn jullie?' Vraag ik opnieuw.

De man duwt de jongen aan de kant. 'Ik ben Devin da Rosa. Je oom. Je lijkt echt op Liana, het is gewoon te eng voor woorden. Maar je hebt dezelfde enge blik als je vader.' Mompelt hij erachter aan en ik zie Monster uit mijn ooghoek grijnzen.

Ik geef hem een stoot tegen zijn boven arm en nu grijnst hij nog meer. Handig dit.

'Ik ben Evan.' Begint de jongen dan. Ik draai mijn hoofd naar hem toe.  Hij heeft dezelfde houding als Monster. Zou hij ook een Monster zijn.

'En ik ben je neef blijkbaar. Toch? Ik dacht eerst je broer, want we dachten dat mijn vader ook jou vader was, maar hij is je oom. Dus dat maakt mij je neef. Of neefje, ligt eraan hoe oud je bent. Misschien ben ik ouder-

'Stop!' Roept Monster dan. 'Je ratelt weer.' Evan knikt langzaam en glimlacht zacht naar me. Hij is niet helemaal het zelfde als Monster dus.

'Wacht, jij bent zijn zoon?' Vraag ik aan Evan, maar ik wijs naar Devin. Evan knikt. 'Blijkbaar.' Mompelt hij net verstaanbaar.

'Hoe dan ook, ' begin ik, ' Wie is mijn vader?' Ik kijk weer naar Devin.

'Dat jullie dat niet wisten.' Antwoord hij opnieuw lachend. Ik snap niet wat er zo grappig is. Maar dan hoor ik Monster grommen en het bezorgt me kippenvel over heel mijn lichaam.

'Zeg gewoon wie het is. We staan midden in het bos in het donker.' Dan hoor ik Evan lachen. 'Bang voor wolven?' Ik kijk hem alleen maar aan en hij houd gelijk zijn mond. Dat dacht ik ook en ik glimlach vals.

'Monster je weet wie het is. Breng haar. Je hebt hem nodig. Ook al is Maddie er op tegen.' Zegt Devin dan. 'Waar ga jij heen?' Vraagt Evan dan voorzichtig. En dan zie ik een  glimlach op het gezicht van Devin verschijnen. Geen normale, maar eentje met te veel emoties.

'Ik ga terug naar je vader. Ik mis hem. En jullie hebben mij niet nodig. Niet daar tenminste. Ik regel van binnen alles en ik zorg dat Maddie de leiding terug geeft aan degene die het hoort te hebben.' En bij het laatste kijkt hij naar mij.

'Je ouders zijn trots op je.' Zegt hij dan en dan geeft hij Evan een knuffel. 'Jij gaat met hun mee. 'Let op Monster. Ik weet hoe hij zijn naam heeft gekregen.'

Evan knuffelt hem terug. En Mompelt wat in zijn oor. En ik kan het net niet horen, wat mij best ergert.

Devin loopt dan op mij af en begint mij ook te knuffelen.

'Je bent net zo mooi als je moeder.' Fluistert hij in me oor. Ik knuffel hem terug en dan voel ik voor het eerst tranen op komen. 'Het spijt me dat niemand er voor je was. Tenminste niet op de manier die jij liever had.' En dan laat hij me los.

Hij kijkt naar Monster en knikt. Monster grijnst en dan verdwijnt Devin verder het bos in.

'Zullen we dan maar gaan?' Vraagt Evan. 'Mijn auto staat daar vast nog wel. Zo niet, dan kan hij rennen.' En hij kijkt boos naar Monster.

Monster rolt zijn ogen en loopt terug naar waar hij vandaan kwam. 'Kom je ook?'

Evan staat naast me en steekt zijn hand uit. Aarzelend pak ik hem aan. 'Het is alleen zodat je niet over uitstekende wortels valt. Je ziet bijna niks in het donker.' Zegt hij als hij mij ziet aarzelen.

Ik glimlach en we lopen richting Monster.

'Hoe oud ben je?' Vraagt hij dan. 'Bijna achttien.' Antwoord ik en zijn mond valt open. 'Je bent jonger dan mij dus? Aangezien je mond er van open staat.' Vraag ik en ik moet lachen. 'Ik ben net een maand zeventien.'

Opnieuw moet ik lachen. 'Maak er dan maar neefje van.' Terwijl ik dat zeg, begint hij te glimlachen.

'Lopen jullie is door!' Roept Monster dan en ik zucht geïrriteerd. 'Is hij altijd zo bot of irritant?' Vraag ik aan Evan. Maar tot mijn verbazing schudt hij zijn hoofd. 'Minder sinds jij er bent.'

Voor dat ik kan vragen wat hij bedoelt, word ik opgetild. Ik wil gaan schreeuwen, maar dan zie ik dat Monster me vast heeft.

'Wees stil.' Fluistert hij. Evan staat verschrikt stil achter hem. En aan zijn gezicht te zien, houd ik mijn mond.

'Monster, dat is een tijd geleden.' Ik hoor een onbekende mannen stem. En ik heb nog nooit zo'n enge stem gehoord. 'Rocco, wat wil je?' Vraagt Monster geïrriteerd. Rocco? Wie is Rocco?

'Wat heb je in je handen?' Dan voel ik zijn hand onder mijn kont en hij knijpt er in. Ik wil boos worden, maar Evan kijkt mij nu boos aan en opnieuw houd ik mijn mond.

'Dit is mijn nieuwe speeltje. Je wilt toch geen tweede hands?' Vraagt hij. Speeltje? Is hij gek geworden!

'Daar heb je een punt.' Antwoord de stem die bij de naam Rocco gaat. Monster houd mij vast alsof ik zijn ben. En daardoor zie ik alleen Evan, want hij staat achter hem. De mensen voor hem zie ik niet.

'Ik stuur later wel een nieuwe naar je. Nu moet ik gaan. We moeten verder naar ronde twee.' Mompelt Monster. En dan hoor ik Rocco lachen. 'Ronde één in het bos, jij durft Monster.'

Monster reageert niet meer en loopt weg. Hij draagt mij nog steeds in zijn armen en ik ben te verstijft om me te verzetten.

Als we bij de weg aankomen, laat hij me zakken en beland met beide voeten op de grond. En dan sla ik hem tegen zijn borst.

'Ik ben niet jouw speeltje!' Roep ik dan en gelijk houd hij zijn hand over mijn mond. 'Wees stil!' Sist hij. 'Tenzij je wel een speeltje wilt worden. Nou, stap in de auto!'

Ik knik langzaam en ik stap in de rode Audi die midden op de weg staat. Is dat de auto van Evan?

'Baby girl! Ik heb je gemist!' Ik draai me om en Evan aait de motorkap. 'Wat de-

Evan draait zich om en stapt achter het stuur.

'Het went wel.' Reageert Monster en hij stapt ook de auto in. Ik stap achterin in en ik ga in het midden zitten.

'Dus waar moeten we naar toe?' Vraagt Evan aan Monster. 'Je weet de locatie van haar vader. Je weet waar Mason woont.'