[ Verlies ]

7.

Cyenne's pov

Ik draai me langzaam om. 'Zei je nou mijn vader?' De vrouw met donkerrood haar knikt. Ze komt naar me toegelopen. Ik wil nog steeds weglopen, maar achter me hoor ik de lift deuren sluiten. Ik zit zoals gewoonlijk vast in de situatie.

'Als je nou luister, dan kunnen we je alles uitleggen.' Ze klikt heel even met haar tong. 'En kunnen we je de antwoorden geven op de vragen die je al meer dan vijftien jaar bij je meedraagt. Als het niet meer is.'

Ik heb geen keus. Ik wil weten wie mijn vader is. En wat als ze gelijk hebben? Misschien zijn hun mijn enige kans om mijn moeder te redden. Die kan ik toch niet laten schieten?

Ik staar onbewust naar de vrouw. 'Beter maken jullie geen geintjes.' Zeg ik terwijl ik langs haar terug de kamer inloop.

Als ze mij zien, schieten ze omhoog. 'Ben je bereid om te luisteren?' Vraagt de man op de bank. Ik kijk hem alleen aan. Geen knik, geen antwoord. Als ze denken dat ik ze vertrouw, dan hebben ze het mooi mis.

'Cyenne, ga zitten.' Verteld de vrouw met donkerrood haar mij en ze trekt een stoel naar mij toe. Ik ga zitten en de vrouw gaat naast de andere vrouw op de bank zitten. Iedereen zit nu voor me, behalve de man bij het raam. Hij heeft mij nog geen blik gegunt. Wie zou hij zijn? En wat valt er daar te zien?

Doordat ik teveel met de man bezig ben, heb ik niet door dat de vrouw aan het praten is en door een tik tegen mijn hoofd word ik uit mijn gedachte geschud.

'He!' Ik draai mijn hoofd naar links en Monster staat grijnzend naast mij. 'Het is de bedoeling dat je luistert.' Ik knik geïrriteerd en ik wrijf over mijn hoofd. 'Praat dan.'

Hij rolt zijn ogen en verplaatst zich naar de muur bij de deur. Hij leunt tegen de muur en bekijkt me van top tot teen. Wat is er toch met hem.

'Cyenne?' Ik draai mijn hoofd om naar de vrouw en ik knik. 'Ik ben Madelin. Maar iedereen noemt mij Maddie.'

Madelin? Als in de vermiste actrice? Is dat haar? Ik heb wel is wat Iver haar gelezen op school. Een jaar voordat ik werd geboren, waren twee bekende acteurs vermist geraakt. Mensen gingen er vanuit dat ze samen weggegaan zijn. Ik heb er verder niet echt naar geluisterd. Ik weet alleen dat tot op de dag van vandaag, ze nog steeds niet gevonden zijn.

'Ik heb het gevoel dat je mij kent, niet waar?' Zegt ze dan glimlachend. Ik knik. 'Dat verklaard je haarkleur. Je bent niet vermist. Je verstopt je.' Op de achtergrond hoor ik iemand lachen. En ik kijk langs Maddie naar de man op de bank. 'Let niet op hem. Hij heeft een te grote trots.' Ik knik en ik verwijder mijn aandacht van hem. 'Maar ik verstop me niet letterlijk. Maar dat snap je later wel.'

Later? Ik ben nu alleen nog maar meer door de war. Waarom praten ze in allemaal raadsels?

'Vanna ken je al.' Zegt ze dan. Vanna kijkt me aan en ik kan zien dat ze zich schuldig voelt. Het boeit me niet. 'Zoals je al zei, ze is mijn dochter.'

Ik knik. 'En een verrader.' Mompel ik er achter aan. Vanna wilt terug reageren, maar Maddie steekt haar hand op. Vanna leunt achterover en zegt niks meer.

'Vanna moest op je letten inderdaad.' Ik sta op. 'Net zoals Monster zeker!' Roep ik terwijl ik naar hem wijs. 'Waarom word ik bespioneerd? En waarom ziet een voormalige wereldster er uit als een hippie?' Vanna springt nu ook op. 'Denkje dat ik het leuk vind!' Schreeuwt ze terug. 'Al mijn hele leven word ik getraind, terwijl jij je ding kan doen. Constant zijn Monster of ik op een paar meter afstand van je verwijderd. En waarom? Omdat jij de dochter bent van de baas!' De wat nou?

Uit mijn ooghoek zie ik dat Monster zich van de muur af duwt. 'Vanna, het is niet haar schuld. Zij is hier in geboren. Net zoals wij.' Dan springt de vrouw op de bank op. 'Doe niet alsof je het niet leuk vind!' Roept ze naar hem.

Monster begint te grijnzen. 'Mam, relax. Ze noemen me niet voor niets Monster.' Ze knikt trots en kijkt naar haar man. De man grijnst en staat op. 'Voordat dit escaleert, zullen wij ons dan maar even voorstellen?'

Ik knik en Monster komt naast me staan. 'Dit zijn mijn ouders.' Verteld hij. 'Brian en Emmy.' Ik kijk ze aan. Emmy? Niet bepaald een badass naam. Vergeleken met haar houding en attitude. Ik zou haar eerder Jean noemen of Robin. 'Iedereen noemt me Em. Emmy is te meisjes achtig.'

Zie je wel. Ik wist het. Brian komt dan naar voren gelopen. 'Dit is mijn hotel. Vroeger heeft je moeder hier gezeten. En vroeger was dit hotel ook minder knus. Je moeder heeft ons leven veranderd en we zijn door onze geschiedenis een familie geworden. Jij hoort daar bij. En familie kijkt uit voor elkaar. Dat verklaard wat Monster en Vanna bij jou op school deden.'

Familie? Al die tijd dacht ik dat het alleen mijn moeder en ik was. En nu ontmoet ik teveel mensen die mij beschouwen als hun familie?

Dan hoor ik Monster kuchen. 'Ik heb liever niet de term familie. Eerder iemand die zijn werk goed doet.' Ik rol mijn ogen en dan zie ik de man bij het raam naar mij toekomen.

Als hij dichterbij is, zie ik dat hij tranen in zijn ogen heeft. De man komt me bekend voor. Hij loopt op me af en staat dan voor mij stil.

'Je lijkt sprekend op je moeder.' En dan knuffelt hij mij.

Geschrokken sta ik stil. Ik wil de man wegduwen, maar iets in me heeft medelijden met hem. Hij zou mijn moeder wel erg gemist hebben als hij mij zo stevig knuffelt.

'Het spijt me, maar wie bent u?'

---
HI IM ALIVE
Wel soort van.

Ik hoop dat iedereen zich oké voelt in deze crisis met COVID.

Ik ben momenteel een website aan het bouwen om korte verhalen te posten en om een forum te starten en om meer over mijn boeken te vertellen. Als het gelukt is laat ik het wel weten.

Voor nu wil ik iets heel anders doen. Zoals julie weten ben ik niet meer zo actief als voorheen, wat het ook minder leuk maakt voor jullie. Het zit namelijk zo: mijn beste vriendin was mijn motivatie om te schrijven en zorgde ervoor dat ik mijn dead lines haalde, maar doordat we zo druk zijn en naar andere scholen gaan, zien we elkaar bijna niet meer en heeft ze ook geen tijd meer om me te helpen. Dus mijn hele motivatie is daardoor gehinderd.

Ik wil nu aan jullie vragen om me te helpen

Hoe?

Wel alle eerst stuur me een dm op insta. Ik  vertel je mijn deadlines en je helpt me herinneren en probeer me te pushen naar het punt dat ik schrijf. Omdat ik zelf druk ben vergeet ik te schrijven waardoor ik dan denk van het komt morgen wel, maar we weten allemaal, morgen word weer uitgesteld.

Er is wel 1 ding. Als je me wilt helpen (like a secretaresse kind of) ik verklap dan wel een paar spoilers, maar je kan het verhaal dan wel als eerste lezen en je hoort van mijn ideeën af.

Dus als iemand me wilt helpen met dit , please dm me op @kiingjea

En als je gewoon wilt praten met mij of vragen stellen kan je me daar ook op bereiken, ik ben daar sneller actief dan hier

Alvast bedankt!