Ένα βράδυ στην όμορφη Θεσσαλονίκη η Νεφέλη συναντά έναν όμορφο άντρα. Τον ερωτεύεται με την πρώτη μάτια κι εκείνος δείχνει να νιώθει το ίδιο. Όμως τα τρελά παιχνίδια της μοίρας θα τους χωρίσουν, και η απώλεια για την Νεφέλη θα είναι μεγάλη. Θα κρυφτ...
Η πτήση είναι αρκετά καλή και φτάνω στο "Barajas", το αεροδρόμιο της Μαδρίτης ξεκούραστη. Είναι εντυπωσιακό, και μένω για λίγη ώρα να το κοιτάζω σαστισμένη. Όταν συνέρχομαι παίρνω τις βαλίτσες μου και μπαίνω σε ένα ταξί με προορισμό το σπίτι της γιαγιάς μου.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Δίνω στον οδηγό το χαρτάκι με την διεύθυνση και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα, ενεργοποιώντας επιτέλους το κινητό μου. Χτυπάει σχεδόν αμέσως και με αγωνία ανοίγω το μήνυμα της Μαρίας.
Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά. Ίσως κάποια στιγμή να τα ξαναπούμε. Σε έχω συγχωρέσει, όμως είναι δύσκολο για μένα, ελπίζω να καταλαβαίνεις.
Χαμογελάω μελαγχολικά, με κατανόηση και γυρίζω το βλέμμα μου στο δρόμο. Χαζεύω δεξιά - αριστερά με θαυμασμό σε όλη τη διαδρομή. Σε περίπου είκοσι λεπτά φτάνουμε στην περιοχή που βρίσκεται η μονοκατοικία και νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά από ανυπομονησία. Έκανα μια έρευνα πριν το ταξίδι και είδα πολλές φωτογραφίες από το Villa de Vallecas, όμως η ομορφιά που αντικρίζω αυτή τη στιγμή μπροστά μου δεν συγκρίνεται με καμία φωτογραφία.
Ο οδηγός σταματά μπροστά σε ένα τεράστιο σπίτι, που μοιάζει με βίλα, και τον κοιτάζω απορημένη. Μου ανακοινώνει πως φτάσαμε και τον ρωτάω μήπως έχει κάνει κάποιο λάθος. Κοιτάζει το χαρτί που του έδωσα και με βεβαιώνει πως αυτή είναι η διεύθυνση που ψάχνω. Με δισταγμό κατεβαίνω, με βοηθάει με τις βαλίτσες και με αποχαιρετά ευγενικά.
Παρατηρώ την καγκελόπορτα και πριν σπρώξω για να την ανοίξω, κοιτάζω γύρω μου, όπου υπάρχουν παρόμοιες κατοικίες. Ανεβαίνω το τελευταίο σκαλί στην είσοδο και ρίχνω μια ματιά στον κήπο. Σκέφτομαι πως αποκλείεται αυτό να είναι το σπίτι της γιαγιάς μου. Τα λουλούδια φαίνονται περιποιημένα και φρεσκοποτισμένα και το σπίτι μοιάζει κατοικίσιμο. Προχωράω με αργά βήματα, εφόσον δεν βλέπω κάποιον περαστικό για να μου δώσει πληροφορίες, και αποφασίζω να χτυπήσω το κουδούνι, πριν δοκιμάσω με το κλειδί μου.
