Το τανγκό της Νεφέλης

Στο μπαράκι

~4~

Η Κατερίνα παρκάρει το αυτοκίνητο της στο πάρκινγκ του μπαρ και κατευθυνόμαστε στην είσοδο. Όταν μπαίνουμε ρίχνω μια ματιά τριγύρω για να βρω την παρέα μας αλλά έχει τόσο κόσμο που είναι σχεδόν αδύνατο. Περπατάμε λίγο πιο μέσα και επιτέλους βλέπω τα ιδιαίτερα μαλλιά της Αγγελικής που ξεχωρίζουν από μακριά. Τα έχει βάψει πλέον γκρι  με ροζ τελείωμα και είναι ξυρισμένα στην κάτω πλευρά, κάτι που ξεχωρίζει στην όμορφη αλογοουρά της.

Πλησιάζουμε χαμογελαστές και χαιρετάμε τα κορίτσια αφού πρώτα ευχηθούμε στην Δώρα, που σήμερα λάμπει. Κάθομαι ανάμεσα στην Βάσω και την Μπέτι, ενώ η Δώρα βάζει ήδη το ποτό μου.

Κουνιόμαστε στον ρυθμό της μουσικής και τελικά χαίρομαι που ήρθα. Ο σερβιτόρος πλησιάζει με μια τεράστια τούρτα με τον αριθμό 20 και πυρσούς που είναι ικανοί να φωτίσουν ολόκληρο το μαγαζί εάν χρειαστεί. Τραγουδάμε όλοι μαζί το γνωστό τραγουδάκι και βλέπω την φίλη μου να σβήνει τα κεράκια με χαρά. Έπειτα από λίγα λεπτά έρχεται ξανά και αφήνει 6 πιατάκια με τα κομμάτια μας και επιστρέφει στη δουλειά του.

Έχει την αγαπημένη μου γεύση και αδυνατώ να κρατηθώ. Πέφτω με τα μούτρα μέχρι που φτάνω στην τελευταία μπουκιά και ακούω μια φωνή πίσω μου.

«Να, που ξανασυναντιόμαστε» λέει με το στόμα κοντά στο αυτί μου προκειμένου να τον ακούσω πάνω από τη μουσική, κάνοντάς με να ανατριχιάσω.

Αφήνω κάτω το πιάτο με το κουτάλι και γυρίζω αργά προς το μέρος του άγνωστου άντρα, με αποτέλεσμα να έρθω αντιμέτωπη με τα μάτια που με έχουν στοιχειώσει. Δεν έχω τη δύναμη να μιλήσω διότι βρίσκεται πολύ κοντά μου, έτσι μένω λίγο να τον κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να κάνω.

«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα.» λέει ξανά με την βαριά φωνή του.

«Ευχαριστώ.» απαντάω όσο πιο ψυχρά μπορώ.

Γυρίζει στα κορίτσια που τον κοιτάζουν με ένα μείγμα περιέργειας και ενθουσιασμού, ενώ είναι ολοφάνερο πως τους έχει κάνει εντύπωση η ομορφιά του.

«Γεια σας. Είμαι ο Στέφανος. Επιτρέψτε μου να ευχηθώ πρώτα στην εορτάζουσα.» δίνει το χέρι του στην Δώρα και έπειτα γυρίζει για να χαιρετήσει τα υπόλοιπα κορίτσια.

Μου τη δίνει απίστευτα που δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Εντάξει, ένας όμορφος άντρας είναι πως κάνω έτσι; Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά - αριστερά αρνούμενη να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι δεν είναι απλά ένας οποιοσδήποτε όμορφος άντρας, αλλά κάποιος που με κάνει να λιώσω μόνο με το βλέμμα του. Ξαφνου μας πλησιάζει ο σερβιτόρος και πάλι με ένα δίσκο γεμάτο σφηνάκια και τα αφήνει πάνω στο τραπέζι μας. Η Βάσω του λέει πως δεν έχουμε παραγγείλει κάτι και εκείνος της απαντά πως είναι κερασμένα από τον κύριο δίπλα μου. Με κοιτάζει, καθώς σκύβει πάλι στο αυτί μου και ψιθυρίζει «μην πιείς πολύ. Θα σε προσέχω.». έπειτα χαιρετά τα κορίτσια και επιστρέφει στο τραπέζι του, λίγα μέτρα μακριά.