Το τανγκό της Νεφέλης

Η ανθοδέσμη

         ~3~

Όλο το βράδυ στριφογύριζω στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω συνεχώς τα μάτια του στο μυαλό μου. Μόλις ξημερώνει αποφασίζω να σηκωθώ. Μπαίνω στην κουζίνα, ενώ στέλνω μήνυμα στην Κατερίνα για να φέρει καφέ όταν τελειώσει με το Νίκο. Τρώω λίγο από το κέικ που μου έστειλε η μαμά μου και ανοίγω την τηλεόραση.

Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά και έχω αγωνία για τα νέα που θα φέρει η φίλη μου. Είναι ήδη έντεκα και δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Υποθέτω πως έχουν πολλά να συζητήσουν μεταξύ τους. Όσο το σκέφτομαι ακούω το κουδούνι να χτυπά. Τρέχω να ανοίξω στην Κατερίνα και αφήνω ορθάνοιχτη την πόρτα όσο πηγαίνω το πιάτο στην θέση του. Ακούω βήματα έξω από την πόρτα και φωνάζω «Έρχομαι, μπες μέσα.» γυρίζω με χαμόγελο στο σαλονάκι, όμως αντί να αντικρύσω την φίλη μου το μόνο που βλέπω είναι ένας νεαρός που στέκεται στην πόρτα αμήχανος. «Γεια σας. Συγνώμη τι θέλετε;»

«Αυτά είναι για εσας.» απαντάει κι εμφανίζει μια ανθοδέσμη με τουλίπες. Ουαου, αυτό κι αν είναι είδηση.

«ευ.. ευχαριστώ πολύ.» λέω απόλυτα αποσυντονισμένη.

«Καλή σας μέρα δεσποινίς.» με χαιρετάει και φεύγει.

Όσο ψάχνω την κάρτα το κουδούνι ξαναχτυπά και η Κατερίνα εμφανίζεται σε δευτερόλεπτα στην πόρτα μου. μου δίνει τον καφέ και απλώνεται στον καναπέ χωρίς να πει κάτι. Αυτή η κοπέλα θα με τρελάνει.

«Λοιπόν...;» λέω καθώς πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου.

«Το καλό είναι ότι δεν με απατάει.» απαντάει βιαστικά και μπερδεύομαι περισσότερο.

«Τότε γιατί έχεις αυτά τα μούτρα γλυκιά μου; Αφού όλα είναι καλά.» χαμογελάω και πλησιάζω στον καναπέ και κάθομαι δίπλα της.

«Κάτι άλλο συμβαίνει και δεν μου λέει. Όταν άνοιξε την πόρτα και με είδε χάρηκε πολύ, με αγκάλιασε, με φίλησε και φαινόταν πραγματικά κουρασμένος και είχε μαύρους κύκλους. Όταν του ξεκίνησα συζήτηση και του είπα για τις υποθέσεις που έκανα όλες αυτές τις μέρες, σοκαρίστηκε. Μου ορκιζόταν ότι δεν με απατάει αλλά η αλήθεια είναι πως έχει κάποια προβλήματα και δεν θέλει να μάθω μέχρι να λυθούν.» φαίνεται μπερδεμένη.

«Από τη μία τον καταλαβαίνω, ίσως είναι κάτι πολύ προσωπικό και φοβάται να σου το πει, μπορεί για να μη σε ανησυχήσει. Από την άλλη εσύ θα μπορούσες να τον στηρίξεις και να τον βοηθήσεις στη λύση αυτών των προβλημάτων. Αν του δώσεις λίγο χρόνο μπορεί να σου μιλήσει μην απελπίζεσαι.» απαντάω γλυκά και μοιάζει να ηρεμεί και να το ξανασκέφτεται.