Το τανγκό της Νεφέλης

Ασε με να σε βγαλω απο τη θλιψη

~16~

Όπως είναι φυσικό δεν κοιμάμαι όλο το βράδυ. Η σκέψη του δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μήπως έκανα λάθος που του ζήτησα να χωρίσουμε; Μήπως δεν κατάλαβα σωστά;

Γύρω στις τέσσερις το πρωί αποφασίζω να του γράψω μια απάντηση.

Κι εμένα μου λείπεις..

Πειθώ τον εαυτό μου να κοιμηθεί μέχρι τις έξι και στις επτά βρίσκομαι στην πόρτα του Φιλίππου. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω υπομονετικά να μου ανοίξει. Στο λεπτό εμφανίζεται μπροστά μου με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια μαύρη βαλίτσα. «Έτοιμη;» Ρωτάει.

«Ναι!» Απαντώ.

«Λοιπόν, στην Αθήνα θα μας δανείσει το αυτοκίνητο του ο αδερφός μου. Ευκαιρία να τον γνωρίσεις κιόλας.» Μοιάζει ενθουσιασμένος και δεν θέλω να του στερήσω την χαρά. «Κάλεσες ταξί;» Ρωτάει ξανά.

«Ναι σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ.» Του ανακοινώνω και κατεβαίνουμε στην είσοδο.

Ανοίγει την πόρτα στο ισόγειο για να περάσω και βγαίνω πρώτη στον καθαρό αέρα. Δεν έχει σταματήσει να μου μιλάει για το πόσο ωραία θα περάσουμε και με κάνει να γελάω με τα αστεία του.

Μέσα στα γέλια μου νιώθω μια ενόχληση στο αριστερό μου βλέφαρο και το τρίβω με μανία.

«Τι έπαθες; Άσε με να το δω!» Λέει και σκύβει προς το μέρος μου, με το πρόσωπο του μερικά χιλιοστά απέναντι από το δικό του. Φυσάει απαλά και διώχνει με το χέρι του τα δάκρυα που έχουν εμφανιστεί.

«Σ' ευχαριστώ πολύ.» Του λέω την στιγμή που φτάνει μπροστά μας το ταξί και απομακρύνεται.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μιάμιση ώρα πριν την πτήση και κάνουμε μια βόλτα στα μικρά μαγαζάκια. Ήμασταν τυχεροί και τελευταία στιγμή κλείσαμε και δεύτερο εισιτήριο για εκείνον.

Αν και δείχνω χαρούμενη, δεν παύω να ρίχνω κλέφτες ματιές στο κινητό μου. Ο Φίλιππος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να γελάω, μα η απάντηση που δεν έχει έρθει ακόμη με σκοτώνει. Τελικά αυτό ήταν; Αυτό ήθελε να πετύχει; Μια επιβεβαίωση πως ακόμη τον σκέφτομαι και μου λείπει;

Τα μάτια μου βουρκώνουν και ο νέος μου φίλος το παρατηρεί.

«Δεν θέλω στεναχώριες τώρα! Εκτός αν λυπάσαι για εκείνο το δαχτυλίδι που είδες με την αστρονομική τιμή. Αν είναι έτσι μπορώ να σου το κάνω δώρο στα γενέθλιά σου, δεν είναι ανάγκη να κλαις!» Με πειράζει και μου φεύγει ένα χαχανητό.