Ένα βράδυ στην όμορφη Θεσσαλονίκη η Νεφέλη συναντά έναν όμορφο άντρα. Τον ερωτεύεται με την πρώτη μάτια κι εκείνος δείχνει να νιώθει το ίδιο. Όμως τα τρελά παιχνίδια της μοίρας θα τους χωρίσουν, και η απώλεια για την Νεφέλη θα είναι μεγάλη. Θα κρυφτ...
Η μητέρα με τη θεία μου μπαίνουν στο σαλόνι και χαιρετούν τον Φίλιππο όλο χαρά.
«Μαμά μου ο Φίλιππος δεν αισθάνεται καλά. Θα τον πάω να ξαπλώσει λίγο.» λέω αφού βλέπω πως δεν αντέχει να μείνει άλλο όρθιος.
«Τι έχεις αγόρι μου;» αναρωτιέται η μητέρα μου και το βλέμμα της δείχνει την ανησυχία της.
Αφού της εξηγεί, τον βάζω να ξαπλώσει και του χαρίζω μια σφιχτή αγκαλιά.
«Νεφέλη μου.» μουρμουρίζει χωμένος στα μαλλιά μου. «Είμαι τόσο περήφανος για σένα.» Κλείνω τα μάτια μου και μουρμουρίζω ένα ευχαριστώ.
Οι επόμενες ώρες περνούν και έχω αφήσει τον Φίλιππο σπίτι, να κοιμηθεί. Ήθελε αν έρθει, να είναι μαζί μου όμως δεν τον άφησα. Ήταν κουρασμένος και δεν ήθελα να χειροτερέψει. Ήδη έχω τύψεις που τον αφήνω μόνο του.
Η Κατερίνα μας περιμένει από κάτω με αυτοκίνητο και είναι μια κούκλα. Χαμογελάει και το πρόσωπό της φωτίζει. Δυστυχώς οι γονείς της δεν κατάφεραν να έρθουν, όμως δίπλα της βρίσκεται ο Νίκος που της χαμογελάει όλο αγάπη. Μπαίνουμε στο αμάξι και συζητάμε για πολλά θέματα μέχρι να φτάσουμε στο πανεπιστήμιο. Στέλνω ένα μήνυμα στον Φίλιππο, στο οποίο δεν απαντάει και υποθέτω πως κοιμάται.
Φτάνουμε και κατεβαίνουμε από το αμάξι προσεκτικά. Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρύζω τη Μαρία που με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω.
«Μαρία μου;» ψελλίζω σοκαρισμένη. Φοράει ένα μαύρο φόρεμα, έχει βαφτεί ελάχιστα και έχει τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά.
Με πλησιάζει. «Ό,τι και να έγινε δεν υπήρχε περίπτωση να μην είμαι δίπλα σου αυτή τη μέρα.» την αγκαλιάζω και τα μάτια μου βουρκώνουν.
«Συγνώμη Μαράκι μου. Δεν ήξερα. Συγνώμη.» λέω πνιχτά.
«Σσς.. δεν θέλω δάκρια μια τέτοια μέρα. Έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε αυτό άλλη φορά.» απαντάει και μπαίνουμε στην αίθουσα αγκαλιασμένες.
Η Μπέτι μας αποφεύγει σε όλη τη διάρκεια της ορκωμοσίας και δεν κάνω τον κόπο να την πλησιάσω. Τελειώνοντας, τα κορίτσια μου ζητάνε να πάμε να γιορτάσουμε την επιτυχία μας. Στην αρχή αρνούμαι, όμως με τα πολλά με πείθουν να πάω μαζί τους. Η Μαρία φεύγει δίνοντάς μου μια αγκαλιά και δεν προσπαθώ να της προτείνω να έρθει μαζί μας. Καταλαβαίνω τον πόνο της. Βγαίνοντας, με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Στέφανο. Το βλέμμα μου στέκεται για λίγη ώρα πάνω του, πριν τον πλησιάσω. Φοράει ένα μαύρο κοστούμι χωρίς γραβάτα και είναι πανέμορφος.
«Συγχαρητήρια.» μου λέει και μου δίνει τα λουλούδια που κρατάει. «Ήσουν πολύ όμορφη εκεί πάνω.» μου χαϊδεύει το μάγουλο και νιώθω να τρέμω.
«Ευχαριστώ πολύ.» απαντώ σιγανά.
«Να ζητήσω άλλο ένα φιλί;» ρωτάει κοιτάζοντας τα χείλη μου.
Ξέρω πως η μητέρα μου με βλέπει, όμως δεν με νοιάζει. Πεθαίνω να ξανανιώσω τα χείλη του στα δικά μου. ξάλλου κάποια στιγμή της είχα μιλήσει γι' αυτό το θέμα, παραλείποντας τις τελευταίες εξελίξεις.
Ακουμπάω τα χέρια μου στο στήθος του και σηκώνω το κεφάλι μου, μέχρι τα χείλη μας να συναντηθούν.
«Σ' αγαπώ.» ψελλίζει και φεύγει με γρήγορα βήματα.
«Κι εγώ σ' αγαπώ.» ψιθυρίζω.
Γυρίζω και παρακαλώ τη μητέρα μου να μη με ρωτήσει τίποτα αυτή τη στιγμή.
Τα κορίτσια με πάνε σε ένα μπαρ, όμως το μυαλό μου βρίσκεται συνεχώς αλλού. Από τη μία σκέφτομαι τον Φίλιππο και οι τύψεις μεγαλώνουν κι από την άλλη η σκέψη του Στέφανου με κατατρώει.
Δεν μένω ούτε μία ώρα με τα κορίτσια και γυρίζω σπίτι. Βάζω τα κλειδιά στην πόρτα, κάνοντας ησυχία, για να μην ενοχλήσω τον Φίλιππο. Η φασαρία που ακούω από το δωμάτιο με κάνει να απορήσω. Περπατάω προς εκεί και το αίμα μου παγώνει. Προφανώς ο φίλος μου δεν περίμενε να γυρίσω τόσο νωρίς. Ανοίγω την πόρτα και δύο πρόσωπα με κοιτάζουν ξαφνιασμένα, καλύπτοντας ό,τι προλάβουν με το σεντόνι.
Τελικά ο Φίλιππος δεν είναι και τόσο αθώος όσο θέλει να δείξει. τι λέτε;
#Σοφία
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
