rüzgar.kargın: heyecanlanınca güzel oluyorsun biliyor muydun?
Diyecek bir şey bulamayarak telefonla bakışmaya devam ettim. Yüzüm yanıyordu.
rüzgar.kargın: Vazgeçtim
rüzgar.kargın: Hem utanıp hem heyecanlanınca çok daha güzel oluyormuşsun.
Anında k...
Ağzım aralanırken iki üç saniye kadar öylece kalakaldım.
" Benim sonbaharım olur musun?"
Ben...
Yani bu...
Tüm bu olanlar...
Ah! Rüzgâr...
" Olurum." diye mırıldandım titreyen sesimle.
Çok fazla duygu yüklenmiştim.
Ağlamazdım değil mi?
Baş döndürücü gülümsemesi genişlerken ellerimi bırakıp yüzümü tuttu.
Ve herkesin önünde, bütün o bakışların önünde, dudaklarını dudaklarıma bastırdı.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Her zamankinden daha sıcaktı bu öpücük.
Alkışlar her yeri sardığında gülümsemesi dudaklarımın üzerindeydi; kendimi tutamayıp ben de gülümsedim ve öpüşüne karşılık verdim.
Nerede olduğumuzu, 'kimlerle' olduğumuzu ve kim olduğumuzu unuttuğum iki, üç saniyenin sonunda beni yavaşça bıraktı.
Nabzım hâlâ boynumda atıyordu.
Dayanamayıp boynuna atladım ve parmak uçlarımda ona sımsıkı sarıldım.
Birkaç saniye sonra normal müzik tekrar çalmaya başlarken insanlar da yavaştan etrafımızdan dağıldılar ve ben istemeyerek de olsa Rüzgâr'ı bıraktım.
Sebepsiz bir şekilde utanıyordum ama onun o gülüşü...
Gözlerim arkadaşlarımı aradığında biraz uzağımızda sağ tarafta kol kola girmiş Hazal, Toprak, Berrin üçlüsünü gördüm. Ve hepsi de ağlayacakmış gibi bir parmaklarını gözlerinin altlarına koymuşlardı.
Gülerken göz devirdim.
Kaya ise onlardan kenarda durmuştu.
İfadesini görünce kafam karıştı. İlk defa ne düşündüğünü çözemiyordum.
Tepkisiz gibi duruyordu ama aynı zamanda çok duygu yüklü de görünüyordu.
Diğerleri gibi mutlu olmamasının sebebini Rüzgâr'la aralarında bir antipati olmasına bağlamıştım.
Yanlarına geldiğimizde Rüzgâr Ilgaz'a bakıp sırıttı. Ilgaz'sa küçük bir gülümsemeyle onun omzuna vurdu.
Tam bu sırada Toprak'ın böğürür feryadıyla ona dönmek zorunda kalmıştık.
" Oha! OHA!"
Ağzı açık bir şekilde çaprazındaki bir yere bakıyordu ve donmuş gibiydi.
" Bu o!" dedi yine bağırarak. " Siktir. Bu Öykü!"
Baktığı yere döndüğümde bana attığı fotoğraflardaki kıza çok benzeyen bir kız gördüm.
