WİNDOW //don't talk about it (TAMAMLANDI)

☆3☆

'BAKIŞMA,

" Hayır bari noodleımı alsaydım ya..."

Arkama bakmadan hızlı hızlı yürürken bir yandan da saydırıyordum.

" Oslondo boloyor moson? Sonorom poncoromon oyno kolmosono ostoyorom."

Göz devirdim.

" Bir de utanmadan hâlâ sakallarına yavşıyorsun Eylül. Çabuk düşünmeyi bırak Eylül. Hayır hiç de yakından daha olağanüstü çekici değilmiş Eylül." Karnımı çimdikledim. " Gerizekâlı Eylül!"

Evimin kapısına giden kısa yola girmeden önce çaktırmadan başımı hafifçe arkaya doğru çevirdim. Neyse ki ortalıkta görünmüyordu.

Tabi ben uçmanın bir seviye altında olarak yanından uzaklaştığım için onun hâlâ markette olması olası bir durumdu.

Koşar adımlarımı yavaşlatmadan evime doğru gidip, kapıyı açtığım gibi kendimi içeri attım. Yüzüm hâlâ yanıyordu.

Beni bu kadar utandırmak zorunda mıydı?!

Stev aynı yerinde beni karşılarken yüzümün ifadesini görmüş olacak ki önce bir kuyruk sallar gibi oldu ama sonra havladı. Ne oldu der gibi.

Ah... cidden bu köpeği seviyordum.

" Gel bebeğim gel. Odamıza çıkıp ölümü bekleyelim." Oflayarak nefesimi verdim.

Beni ikiletmeden merdivenlerden koşarak çıkmaya başladı ben de peşinden bütün iştahım gitmiş ve hâlâ kızarık bir hâlde ilerledim.

Odama girip ceketimi kenara koydum. Sonrasında yüzüme biraz su çarpmaya ihtiyacım olduğunu fark ettim. Yoksa düzelmeyecekti.

Banyoda aynadaki yansımamla karşılaşınca kaşlarım daha da çatıldı. Böyle olmayı sevmiyordum.

Kendimi kötü hissederken bir de utanınca ifadem daha da korkunç hâle geliyordu.

Bunu birkaç defa deneyimlediğimden rahatça söyleyebiliyordum.

Yüzümü defalarca yıkadıktan sonra sadece fiziksel değil zihinsel olarak da ferahlamıştım.

Çünkü utanmamın aşırı saçma olduğunu fark etmiştim!

Asıl utanması gereken oydu bir kere.

Hayır madem görünür bir hâldeydi niye öyle şeyler, öyle şeyler işte, yapıyordu?

Tamam ışıkları tamamen kapalıydı, tamam perdesi de yarıya kadar kapalı olabilirdi ama olsundu yani. Ya ben değil de babam görseydi?

Tövbeler olsun.

Artık onu görünce utanmayacağım konusunda kendime söz verdirttim.

Hatta ve hatta onu tamamen görmezden gelecektim.

Kesin kararımdı.

○●○●○●

Göz kapaklarımdaki ıslaklıkla mırıldandım. " Stev bugün haftasonu."

Alarmım çalıyordu tabiî ki. Çalmasa beni uyandırmazdı. El yordamıyla telefonumu bulmaya çalıştım.

Küçük bir havlama duyunca inledim. " Biliyorum ya tamam. Bugün erken kalkıp ders çalışacaktım."

Keşke özel üniversiteler sadece parayla kazanılsaydı...

Ben alarmı kapattıktan sonra yatağımda doğrulunca yanımdan atlayıp açık kapıdan çıkarak odadan gitmişti. Haftasonları yemeğinin biraz daha çok olduğunu bildiğinden hevesliydi her zamanki gibi.