Το τανγκό της Νεφέλης

Σ' αγαπώ Νεφέλη μου...

Οι τύψεις με πνίγουν για τον Φίλιππο και κρύβω το κινητό κάτω από το τραπεζάκι καθώς ακούω τα κλειδιά στην πόρτα τα κλειδιά του.

«Μωρό μου, εδώ είσαι;» ρωτάει και σκύβει πάνω μου για ένα γρήγορο φιλί. «Σε έχασα από χθες, που ήσουν;» ξαναρωτάει.

'Ναι με έχασες αλλά ένα τηλέφωνο δεν πήρες' λέει μια φωνούλα μέσα μου και νικάω την θέλησή μου να το πω δυνατά.

«Οι γονείς της Μαρίας είχαν ένα ατύχημα.» λέω μόνο.

«Α και πώς είναι;» ρωτάει αδιάφορα.

«Δεν έχουμε κανένα νεότερο ακόμα»

«Α μάλιστα... Πάω να αλλάξω ρούχα και θα ξαναφύγω.» Συνεχίζει και προχωράει στην κρεβατοκάμαρα. «Πού θα πας πάλι δεν τελείωσες με τη δουλειά;» Ρωτάω με περιέργεια, ακολουθώντας τον.

«Έχω επαγγελματικό δείπνο με κάτι χορηγούς, θα σου έλεγα να έρθεις αλλά θα βαρεθείς βρε αγάπη μου...» λέει αφού έχει βγάλει το πουκάμισό του. Η απογοήτευσή μου είναι μεγάλη, γιατί δεν ήθελα να μείνω άλλο μόνη μου. Το κινητό μου χτυπάει σε μήνυμα πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι άλλο.

Ξεφυσάω και κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τον Φίλιππο που συνεχίζει να ντύνεται χωρίς να δίνει σημασία. Προχωράω με νεύρα στο σαλόνι και διαβάζω το μήνυμα.

Στέφανος 

Τα πράγματα για το Γιάννη δεν είναι καλά, μας έχουν προετοιμάσει για το χειρότερο. Η Βέρα έχει αρχίσει να συνέρχεται.

Ο Φίλιππος περνάει από κοντά μου έτοιμος πλέον και φτιάχνει τα μαλλιά του μπροστά στο καθρέφτη. Στριφογυρίζω τα μάτια μου με την αδιαφορία του και πληκτρολογώ μια απάντηση στο Στέφανο.

Η Μαρία πώς είναι;

Το αγόρι μου σκύβει αφήνοντας ένα φιλί στα χείλη μου και φεύγει. Αποφασίζω να κάμω μία βόλτα στη πόλη και τηλεφωνώ στη Δώρα. Όταν το σηκώνει της λέω με λίγα λόγια την απόφαση μου για το ταξίδι μου στην Ισπανία. Αν και δεν την έχω μπροστά μου καταλαβαίνω την έκπληξη της και αφού συνέρχεται από το πρώτο σοκ προσπαθεί να με μεταπείσει.

«Μην προσπαθείς άσκοπα η απόφαση μου δεν αλλάζει. Εξάλλου μπορείς να έρθεις όποτε θες, δεν είναι βέβαιο ότι θα μείνω. Θα εξαρτηθεί.»

Τελειώνοντας το τηλεφώνημα συνεχίζω τη βόλτα μου. Όση ώρα περπατούσα σκεφτόμουν πως ότι και να γίνει η σχέση μου με το Φίλιππο πρέπει να τελειώσει. Το βράδυ είναι ήσυχο μα ο ύπνος δεν με παίρνει, ακούω τα κλειδιά στη πόρτα και κοιτάζω το ρολόι 'Τι επαγγελματικό δείπνο είναι αυτό που κρατάει μέχρι τις 5;', σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια μου παριστάνοντας την κοιμισμένη. Εκείνος έρχεται κοντά μου και αφού βγάλει τα ρούχα του ξαπλώνει δίπλα μου τραβώντας με στην αγκαλιά του.

«Σ' αγαπώ Νεφέλη μου.» μου λέει και ο χωρισμός φαντάζει ακόμα πιο δύσκολος. Αποφασίζω να κρατήσω κλειστά τα μάτια μου μέχρι που κάποια στιγμή με παίρνει ο ύπνος.

Όταν ξημερώνει φοράω τη φόρμα μου και οδηγώ μέχρι το νοσοκομείο σκέφτομαι ότι είναι πολύ νωρίς για να εμφανιστώ μπροστά στη Μαρία και έτσι ειδοποιώ με μήνυμα το Στέφανο ότι είμαι απ' έξω. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά τον βλέπω να έρχεται προ το μέρος μου. Φοράει τα ίδια ρούχα με χθες, τα οποία είναι περισσότερο τσαλακωμένα και μοιάζει άυπνος και κουρασμένος.

«Γιατί ήρθες τόσο πρωί; Δεν ξεκουράστηκες καθόλου;» ρωτάει ανήσυχος όταν φτάνει δίπλα μου.

«Με τόσα που συμβαίνουν το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι είναι ο ύπνος. Τι γίνεται μέσα; Η Μαρία; Γιατί δεν απάντησες χθες;»

«Για το Γιάννη δεν μας έχουν αφήσει πολλές ελπίδες και τη Βέρα δεν μας αφήνουν να την δούμε αν δεν ξεπεράσει το σοκ. Δεν απάντησα, γιατί δεν ήθελα να καταλάβει τίποτα το αγόρι σου.» λέει και το στομάχι μου δένεται κόμπος από το άγχος.

Με κοιτάζει στα μάτια περιμένοντας την απάντηση μου, όμως λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου.

«Τέλος πάντων δεν είναι ώρα να τα συζητήσουμε αυτά. Η Μαρία δεν βρίσκεται στη καλύτερη κατάσταση.»

Το μάτι μου πέφτει στη πόρτα του νοσοκομείου που ανοίγει και βγαίνει η Μαρία τρέχοντας με δάκρυα στα μάτια. Κάνω νόημα στο Στέφανο να κοιτάξει στο μέρος της και με γρήγορα βήματα βρίσκομαι στο πλάι της.

«Ο Γιάννης... δεν τα κατάφερε.» καταφέρνει να πει μέσα στους λυγμούς της και τη σφίγγω μέσα στην αγκαλιά μου καθησυχαστικά. Ο Στέφανος τρίβει τα μάτια του και παίρνει την Μαρία στα χέρια του, αφού έχει χάσει σχεδόν τις αισθήσεις της από το σοκ.

Η Μαρία δεν το πήρε και πολύ καλά. Ποιος την κατηγορεί όμως; Της ήρθαν πολλά μαζεμένα. Τι λέτε;

#Σοφία