Ένα βράδυ στην όμορφη Θεσσαλονίκη η Νεφέλη συναντά έναν όμορφο άντρα. Τον ερωτεύεται με την πρώτη μάτια κι εκείνος δείχνει να νιώθει το ίδιο. Όμως τα τρελά παιχνίδια της μοίρας θα τους χωρίσουν, και η απώλεια για την Νεφέλη θα είναι μεγάλη. Θα κρυφτ...
«Ήταν απαραίτητο να το αναφέρεις μπροστά της;» παραπονιέται ο αγαπημένος μου προκαλώντας ένα κύμα γέλιου.
«Τι λες μωρό μου; Θα μείνουμε εδώ σήμερα;» Με ρωτάει αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο μου.
«Αν δεν υπάρχει πρόβλημα εμένα δεν με πειράζει.»
«Τέλεια! Χαρά μας να μείνετε μαζί μας. Ε αγάπη μου;» Αναφωνεί η Κλειώ.
«Φυσικά μωρό μου.» Την κοιτάζει γεμάτος αγάπη κι έρωτα και της δίνει ένα φιλί. Θα ζήλευα τον έρωτά τους αλλά ζω κι εγώ κάτι παρόμοιο με τον Στέφανο. Απομακρύνομαι για να κοιτάξω ένα λουλούδι που μου κίνησε την περιέργεια στον κήπο κι ο Στέφανος συζητάει με το ζευγάρι χαμηλόφωνα.
Έρχεται πίσω μου και με αγκαλιάζει κλείνοντας τα χέρια του μπροστά στην κοιλιά μου.
«Νυστάζεις;» Ψιθυρίζει.
«Όχι ακόμη. Εσύ;»
«Όχι. Πάμε να σου δείξω κάτι.»
Μπαίνουμε στο σαλόνι χωρίς να δω τον Αλέξανδρο και την Κλειώ στη θέση που ήταν προηγουμένως. Υποθέτω πως πήγαν για ύπνο. Με καθοδηγεί και φτάνουμε στο διάδρομο του δεύτερου ορόφου. Ανοίγει την πόρτα στα δεξιά και βλέπω ένα δωμάτιο σε αποχρώσεις του γκρι και του γαλάζιου. Έχει ένα μεγάλο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο και μια ακόμη πιο μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη στα αριστερά.
«Η αδερφή μου επέμενε να έχω ένα δικό μου δωμάτιο στο σπίτι της.»
Χαμογελάω στη σκέψη. «Σου έχει τρελή αδυναμία.» Γελάει απαλά.
«Ναι. Είναι τρελή από μόνη της αλλά τη λατρεύω. Λοιπόν σου αρέσει; Εγώ το διακόσμησα. αν άφηνα την αδερφή μου δεν μπορώ να φανταστώ πως θα το έκανε.» λέει πειρακτικά αλλά τρυφερά.
«Φυσικά και μου αρέσει. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ μέσα με τόσα βιβλία.» Απαντάω με σιγουριά.
Χαμογελάει ευτυχισμένος και μου δίνει άλλο ένα φιλί.
«Το γαλάζιο σε αυτό το σημείο του τοίχου είναι τόσο βαθύ. Θυμίζει το χρώμα του ουρανού σε λιακάδα!» Λέω εκστασιασμένη.
Με αγκαλιάζει σφιχτά. «Γι αυτό είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Ο ουρανός με ηρεμεί. Κάθε φορά πριν από κάποιο χειρουργείο βγαίνω στο μπαλκόνι και τον χαζεύω. Μπορεί να είναι ιδέα μου μα κάθε φορά το σφίξιμο που έχω στο στομάχι από το άγχος για ασθενή εξαφανίζεται και λειτουργώ καλύτερα.»
«Σε θαυμάζω ξέρεις.» Γυρίζω προς το μέρος του να τον κοιτάξω. «Σώζεις τον κόσμο. Όπως εκείνο το περιστατικό που μου είπες τις προάλλες, με το αγοράκι που δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει αν δεν βρισκόσουν εσύ στο νοσοκομείο εγκαίρως. Είναι απίστευτο αυτό που κάνεις. Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι σου χρωστάνε τη ζωή τους και ανατριχιάζω. Σε θαυμάζω! Πάντα θα σε θαυμάζω.» Λέω και με κοιτάζει συγκλονισμένος και συγκινημένος.
«Σ' ευχαριστώ καρδιά μου.» Μου απαντάει και καθώς κλείνει τα μάτια του για να πάρει βαθιά ανάσα ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια του. Το παίρνω με το χέρι μου και τον τραβάω κοντά μου αναζητώντας τα χείλη του.
Υποτίθεται πως θα ήταν σύντομο φιλί μα βάζοντας το ένα του χέρι στο σβέρκο μου και το άλλο στη μέση μου, κλείνει κάθε απόσταση μεταξύ μας και η γλώσσα του χορεύει τον γνωστό χορό πλέον, με τη δική μου.
Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα μας κάνει να απομακρυνθούμε. Όταν ανοίγει εμφανίζεται η Κλειώ με ένα μαγιό στο χέρι της. Χαμογελάει προκλητικά στον αδερφό της και αναρωτιέμαι σιωπηλά. Μου το δίνει και λέει πως σίγουρα θα μου κάνει τέλεια.
«Αυτό της έφερες;» Ρωτάει ο Στέφανος και η απόγνωση καθρεφτίζεται στο βλέμμα του.
Η Κλειώ:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και ο Αλέξανδρος:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
