Το τανγκό της Νεφέλης

Κλειώ

«Δεν πιστεύω να είναι καμία πλάκα πάλι;» Ρωτάει καχύποπτα τον αδερφό της.

«Όχι, αυτήν τη φορά δεν είναι πλακά.» Γελάει τρυφερά και θυμάμαι την ιστορία που μου διηγήθηκε στο αυτοκίνητο. Την προηγούμενη φορά που είχαν βρεθεί στην Ισπανία ζήτησε από μια φίλη του από το Τολέδο, να παραστήσει την αρραβωνιαστικιά του. Η κοπέλα ήταν μιλημένη από πριν να φανεί ξινή, ψωνισμένη και γενικά ό,τι μισεί περισσότερο η Κλειώ. Το αποτέλεσμα ήταν να τον απειλήσει πως αν παντρευόταν αυτήν την 'εγωκεντρική σκύλα', όπως την αποκάλεσε, να την ξεγράψει από αδερφή μια και καλή.

Με παρατηρεί ακόμη ύποπτα όταν της απλώνω το χέρι για μια χειραψία.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω.» Λέω γλυκά.

Στο πρόσωπο της εμφανίζεται η ανακούφιση και με αρπάζει στην αγκαλιά της γελώντας.

«Εγώ να δεις ποσο χαίρομαι.» Λέει αφού ανταποδίδω την αγκαλιά.

Ο Στέφανος γελάει ακόμα με την καρδιά του όταν μπαίνουμε στο σπίτι. Είναι το ίδιο όμορφο και ιδιαίτερο και στο εσωτερικό του. Η Κλειώ παίρνει το δερμάτινο μπουφάν του Στέφανου και κάνει το ίδιο με το παλτό μου. Το χαμόγελο της πλαταίνει κοιτάζοντας το φόρεμα μου και αναρωτιέμαι αν έχω ντυθεί υπερβολικά για την περίσταση. Για μια στιγμή αγχώνομαι.

«Αυτό που φοράς είναι δικό μου. Εγώ το έχω σχεδιάσει.» Λέει και γελάει καλοσυνάτα που την προτίμησα.

«Αλήθεια; Είναι το αγαπημένο μου.»

Με ευχαριστεί και με πιάνει από το χέρι οδηγώντας με στο καθιστικό, όπου έχει ήδη καθίσει ο Στέφανος με τον άντρα της. Ο Αλέξανδρος σηκώνεται να με χαιρετήσει και μοιάζει το ίδιο σοκαρισμένος με την Κλειώ. Η ώρα περνάει ευχάριστα με το ερωτευμένο ζευγάρι και τα γέλια είναι ασταμάτητα.

Αισθάνομαι όμορφα κοντά τους και με κάνουν να τους νιώθω και δίκη μου οικογένεια. Αφού έχουμε φάει βρισκόμαστε στο μεγάλο μπαλκόνι για να απολαύσουμε τη βραδιά. Ο Στέφανος με κρατάει στην αγκαλιά του κι έχει απλώσει τα πόδια του στα κάγκελα. Είμαστε σιωπηλοί εδώ και λίγη ώρα μέχρι που η Κλειώ αποφασίζει να μιλήσει.

«Θέλετε να μείνετε εδώ σήμερα; Είναι αργά κι έχεις πιει αρκετά Νούκο μου.» Λέει τρυφερά.

Ο Στεφανος κάνει μια γκριμάτσα απελπισίας.

«Νούκο;;» Ρωτάω συγκρατώντας τα γέλια μου.