The past. || jjk

06

Een week later ligt iedereen in zijn bed op vrijdag avond. Jungkooks houding is niet veranderd, en Yoongi en Jennie zijn eindelijk officieel na hun 'ruzie' die uitliep in wat anders.

Zware brokken steen vallen omlaag. Gedonder van vallende dingen. Mensen gillen. Jungkook roept zijn broer, die met zijn ogen dicht, half onder een brok steen ligt, maar hij reageert niet. Tranen beginnen over zijn wangen te glijden. Dan hoort hij iemand om help roepen.
"Hallo?" Roept Jungkook met een schorre stem.
"Help me!" Huilt een meisjes stem die veel op de stem van het meisje in de ijssalon lijkt.

"Wacht, ik kom naar je toe!" Jungkook trekt zijn been los onder een steen, en kruipt naar de plek waar haar stem vandaan komt.
"Blijft tegen me praten, dan weet ik waar je bent!" Roept hij.

"Ik ben Lisa en ik- au- en ik hou van muziek en van-"
Het meisje houd plotseling op met praten. Een doffe bonk klinkt, en Jungkook klimt over een groot brok steen en daarna verschijnt het meisje. Ze ligt met haar hoofd op een steen, en haar ogen zijn gesloten. In haar buik steekt een roestige ijzere stang. Bloed druppelt naar beneden. Op haar gezicht zitten schrammen en haar witte shirt is rood gekleurd.
"L-Lisa?" Jungkook kruipt voorzichtig naar haar toe.
"Lisa?"
Dan begint Jungkook te zingen met de valse hoop haar wakker te houden.

"She is leaving

And I can't do anything

Love is leaving

Like a fool, I'm blankly standing here

I'm looking at her, getting farther away

She becomes a small dot and then disappears

Will this go away after time passes?

I remember the old times

I remember you

If you...

If you..."

Lisa opent haar ogen een beetje, en ze kijkt Jungkook aan.

"Hoe h-heet j-je...?" Vraagt ze.

"Jungkook."

"Je k-kan mooi zingen J-jungkook." En een seconde daarna verliest ze haar bewustzijn en valt ze met haar hoofd en een doffe bonk op de stenen.

"Lisa!" Roept Jungkook in zijn slaap, tranen zijn op zijn wangen te zien.
Namjoon komt binnen en rent naar Jungkooks bed.
Hij schud de bruinharige jongen door elkaar om hem wakker te maken, en meteen schiet Jungkook overeind. Hij merkt dat hij gehuild heeft, en dat hij baad in het zweet. Dan ziet hij Namjoon en begint hij te huilen.

"Namjoon, z-ze waren er w-weer..."
Namjoon slaat zijn armen om Jungkook heen.
"Wat waren er weer?" Vraagt hij kalmerend.

"De n-nachtmerries! Van het o-ongeluk..."

Tranen druppelen op Namjoons pyjama. Jungkook legt zijn hoofd op de schouder van Namjoon en snikt.

Kleine dingen kunnen mensen breken, kapot maken. Families uit elkaar scheuren. Jungkook is gebroken. Het gene waar hij het meeste van hield is van hem los gescheurd. Alles veranderde, hij veranderde, de band met zijn ouders veranderde. Zijn leven ging plotseling de andere kant op.

Het is mijn schuld dat Junghyun dood is. Het is mijn schuld. Ik moet er voor gestraft worden.

Door die gedachtes begint Jungkook nog harder te snikken. Namjoon drukt Jungkook tegen zich aan. Hij is als een broertje voor hem, en het doet hem pijn zijn broertje zo te zien.

"Kook, waar zit je nog meer mee...?" Vraagt Namjoon.

Op dat moment komt ook Lisa met een bezorgde blik in haar pyjama Jungkooks kamer in, en ze kijkt Namjoon vragend aan.

Jungkook ziet haar niet, omdat hij zich in Namjoons broederlijke armen verstopt heeft.

"Het is mijn s-schuld dat hij d-dood is!" Jungkooks schouders schokken.

Namjoon gebaart naar Lisa dat ze weg kan gaan en dat hij het regelt. Lisa sluit de deur stilletjes en loopt met een bezorgde blik terug naar haar kamer. Die nacht ligt Lisa nog een tijdje wakker. Het beeld van huilende Jungkook blijft in haar hoofd zitten.

Waar zou Jungkook een nachtmerrie over gehad hebben?
Waarom doet hij zou afstandelijk?

Allemaal vragen vliegen door Lisa's gedachten en ze blijft zich zorgen om hem maken. Hij eet minder dan de rest, hij praat niet veel met andere mensen, alleen met de jongens.

Ik ga hem helpen.

Ze weet alleen nog niet dat het helpen zo moeilijk zou worden.