The past. || jjk

01

2010

"Dat was lekker appa!" Zegt Lisa vrolijk.

Ze gooit het papiertje dat om het ijshoorntje zat in de groene prullenbak.
Ze draait zich langzaam om en ziet de konijnenjongen naar haar kijken. Als hij haar ziet kijken word hij rood en kijkt hij snel weer naar zijn broer. Iedere keer als hij haar aankijkt voelt hij iets in zijn buik, maar hij kan niet plaatsen wat. Haar lieve lach, en haar gestotter toen ze tegen hem aan botste, haar lieve bruine ogen die hem verlegen aankeken, hij vind het fantastisch. Hij kan zijn ogen niet van haar af houden.

Aish, ze heeft me zien kijken, denkt hij.

Lisa word rood als ze de jongen ziet kijken, en loopt snel weer naar Irene en haar vader toe, die nog steeds aan het tafeltje zitten omdat Irene ongelofelijk langzaam eet. Irene likt met haar tong het hele ijsje rond, en dan neemt ze een klein hapje. Ze trekt haar neusje op en knijpt haar ogen dicht als reactie.

"Koud!" Zegt ze, en Lisa en haar vader lachen.

Plotseling begint de vloer van de ijssalon te trillen. De tafeltjes stuiteren alle kanten op en verscheidene stoelen vallen om.
Alle mensen in de salon kijken elkaar verschrikt aan.

"Is dit een aardbeving?"

"Gaat het gebouw instorten?"

"Wat gebeurd er?" Word er gevraagd.

Lisa ziet Irene lachend op een tafeltje zitten. Haar vader rent naar Irene toe en tilt haar op. Irenes onderlip steekt uit als ze niet meer op dat leuke trillende tafeltje zit.

"Appa wat is dit?" Vraagt Lisa haar vader, met een bange ondertoon. Ze wil haar vaders vrije hand vastpakken, maar die rent al met Irene naar de uitgang.
Lisa begint met rennen, maar ze stopt abrupt als ze scheuren in de grond ziet verschijnen. De scheuren planten zich snel voort over de geruite vloer van de ijssalon. In zijn ooghoek ziet hij het mooie meisje stilstaan, en als versteend naar de scheuren in de grond kijken.
De jongen kijkt naar zijn broer, die zorgt dat hij niet valt. Op het gezicht van zijn broer is onrust te lezen.

"Verlaat allemaal zo snel mogelijk het gebouw, ik herhaal, verlaat allemaal zo snel mogelijk het gebouw" klinkt er gehaast door de speakers die door het hele winkelcentrum hangen, op de achtergond hoor je mensen gillen.

Lisa kan niet meer bewegen, hoeveel ze haar best ook doet, ze staat vast aan de grond. Haar ogen zijn gevestigd op de steeds dieper wordende scheur in de vloer. 

Boven in het witte plafond beginnen ook scheuren te komen. Lisa's hart klopt in haar keel. Scheurende en brekende geluiden klinken haar oren binnen en ze ziet dat er een stuk plafond omlaag gevallen is, dat gevolgd word door vele andere.

"Iedereen onder een tafel!" Gilt iemand met een overslaande stem.

Iedereen duikt onder tafeltjes en houd elkaar vast. De vloer begint steeds heviger te trillen, en steeds meer brokken steen vallen omlaag. Mensen beginnen harder te gillen. Lisa's hart stopt voor een moment met kloppen als er een grote brok steen voor haar voeten valt.

"Meisje! Onder een tafel!" Gilt iemand weer.

Op eens kan Lisa weer bewegen en ze duikt onder een tafeltje en grijpt de stalen pijp stevig vast. Om haar heen ziet ze brokken steen op de grond vallen, en stukken vloer beginnen af te breken.

Lisa wil huilen, schreeuwen, om hulp roepen, om haar ouders roepen, ze wil iedereen redden, ze wil dit alles stoppen, maar ze kan niks doen.

Ze kan alleen maar toekijken hoe het immens grote gebouw instort terwijl er nog 78 mensen aanwezig zijn, inclusief zichzelf, haar vader en zusje, en de konijnenjongen en zijn broer.