The Revenge of the Dead Girl

Chapter 77

Kelly's Point of View

Naka-ilang hinto kami bago namin nadala ni Ade 'yung balde sa taas upang maglinis.

Paano ba naman kasi! Isang balde na punong-puno ng tubig?! Syempre ang bigat niya talaga.

Pero wala ng arte-arte 'to! Kailangan namin linisan ang mga dugong naka-kalat na galing sa katawan ni Lei.

Hindi maganda ang araw namin ngayon, Kasi nabawasan na naman kami.

All those plans, Okay naman siya e, Pero i was like... Bakit may namamatay pa rin?! Maayos naman 'yung mga usapan namin sa bahay na 'to pero bakit parang hindi pa rin sapat?!

Bawat plano namin ay iniisip ng mabuti at sinusunod, Pero parang it doesn't work, In the fucking end, Iiyak na lang kami ng iiyak sa harap ng yumaong kaibigan namin.

Kapag may namamatay, We are late. Ayun, Habang tahimik kami may bigla na lang kaming maririnig na sisigaw mula kung saang parte ng bahay.

Tapos tatakbo kami upang makita kung ano'ng nangyari, Tapos ayun. Makikita na lang namin na nakahiga ang isa naming kaibigan habang wala ng buhay at the worst fucking thing naliligo sila sa kanilang sariling dugo.

Kaya ayun, Parang naisip ko tuloy na parang walang kwenta 'yung ilang oras naming pag-uusap kung may susunod rin pala.

Pero hindi ko naman p'wedeng isumbat sa aming lahat kung bakit nangyari 'to.

Napaka-delikado talaga dito, Naiwan ka lang ng ilang minuto sa loob ng silid mo wala kana agad. Delikado na.

Mag-isang pumasok ka ng buhay na maliligo lang sa C.R tapos hindi ka na makakalabas ng buhay.

Naglilinis ka lang ni Kotse mo ng ilang minuto tapos wala kana agad. Kasi mag-isa ka.

Naiwan kang mag-isa sa salas kasi busy ka sa laptop mo tapos ayun, Wala na. Bigla na lang nawala.

Halos lahat ng mga kaibigan naming nawala eh ayan ang isa sa mga dahilan kung bakit sila nawala.

Kaya mag-iingat dapat kami palagi kasi we're not safe here. Hindi dapat maghihiwa-hiwalay at dapat hindi mag-isa.

Kahit once na mag-isa ka sa isang lugar? Well. Goodbye my friend.

To be honest, Sobrang sakit ng makita mo 'yung mga kaibigan mong nagdurusa at lalo na 'yung mamatay-matay sa kakaiyak.

Nagmamaka-awa na sana gumising sila, Sana buhay pa sila, Nagbabaka-sakaling tumitibok ang ang kanilang puso.

Pero kapag lahat 'yan hindi nagwork. Do'n na kami todo-todong naiiyak.

Sa buong buhay ko, Hindi ko pa 'to naranasan, Wala naman kasing namamatay sa aming pamilya, I mean hindi naman sa hindi namamatay hey! Lahat tayo may katapusan rin 'no.

Kung may nawalan 'man ng buhay sa amin, Hindi ko 'to ka-close. Hindi kasi talaga ako close sa mga kamag-anak ko.

Kaya nga palagi na lang akong nasa bahay e, Walang kausap kundi ang yaya ko, Si Mom and Dad naman laging busy kaya wala ng pake sa akin.