Saudade

cinnet geçiriyor

"Ölü mü?"

Bilincim açılmaya başladığında, tepemde dikilindiğini hissettim, kıpırdandım rahatsızlıkla.

"Verdiği nefesin leş kokusunu bile duyamıyor musun?"

Jinyoung Hyung'ın sesini ayırt edebildiğimde güçlükle gözlerimi aralamaya çalıştım. Karşılaştığım güneş ışığıyla bu çabamdan da vazgeçip gözlerimi tekrar yumdum. Bir kıkırdama işittim.

Benim, Bambam'in; sabahın köründe bin bir türlü zorluklarla uyanmaya çalışırken gördüğüm muameleye bir bakın.

Her şeyden nefret ediyordum.

Sağ tarafıma döndüm ve Jinyoung Hyung'ın dün serdiği temiz çarşafların, garip bir şekilde temiz olan kokusuyla karşılaştım. Burnumu kumaşların arasına gizledim.

Sabahları apaçi iguanalarına çok benzerdim.

"Masum gözüküyor."

Kim Yugyeom'ın sessiz mırıldanmasıyla şaşkınlıktan nefesim kesildi.
Odamda ne işi vardı ulan bu çocuğun?!

Oysa ki geçen sefer korkmuş görünüyordu, bir daha bu eve gelmez sanmıştım.

"Ayakkabılarına basmadan buna karar verme. Cinnet geçiriyor."
Jinyoung Hyung'ın düz çıkan sesinden bir süre sonra kapının kapanmasını işittim.

Nefesim düzensizleşmeye başlamıştı.

Büyük ihtimal gözlerimi açmazsam uyanık olduğumu anlayacaktı zaten. Tam şirin bir uyanma sahnesi gerçekleştirecekken ise, hissettiğim şeyle duraksadım.

Benimkine kıyasen soğuk, ince kemikli elleriyle titremesine engel olmakta zorlandığım sıcak elimi okşuyordu.
"Aptaldım." Titrek sesini duyduğumda ellerim kasıldı.

"Çok küçüktüm, Mook. Aradan çok zaman geçti. Beni affetmeyecek misin?"

Bir şey yapamadım.

Kollarının arasına girip defalarca ona, onu sevdiğimi fısıldamayı ve uğruna hiç şüphesiz göz yaşı dökeceğim minik gözlerini gölgeleyen, uzun kirpiklerini öpmek istedim.

Bir şey yapamadım diyorum hep.

Yugyeom'ı affetmekten ve özlemekten başka, doğru bir şey yapmayı beceremedim ve sağ elimi, onunkilerin arasından kurtardım gözlerim kapalı hâlâ; ona arkamı döndüm.

Tekrar gidebileceği ihtimali beni dehşete düşürüyordu.

Ben kira ödemekten bile bu kadar korkmuyordum.