ATEŞ VE BARUT (ARA VERİLDİ) ~ Adım Adım Mutluluk-2

Ateş ve Barut ~ 36

Merhaba canlaaarr, nasılsınız? 

Bu kez yeni bölüm aramızın çok uzadığının farkındayım ama ne yapalım :( affedin beni. 

Sizleri seviyorum. Umarım bölümden keyif alırsınız. Oy vermeyi ve yorum yapmayı nolur unutmayın. 

Keyifli okumalar. Öpüldünüz. 

-

Zeynep annesinden ayrılıp evin içini gözleri ile taradı. Özlemişti. Gözleri yeniden doldu, kurumuş dudaklarını güçlükle araladı.

'Sonunda.'

Gözyaşları akarken derince içini çekti. 'Sonunda her şey bitti.'

-

Arkasını dönüp yaşlı gözlerini İlhan'ın gözlerine kilitledi. 'Bitti değil mi?' Hâlâ inanamıyordu.

İlhan gözlerini kapayıp başını sallayarak kızı onayladı. Kızın gözünden damlayan her bir yaş içini yakıyordu ama bunların artık mutluluktan olduğunu bilmek bir nebze olsun rahatlatıyordu kendisini. 'Bitti.'

Zeynep gözyaşlarının arasından gülümsedi. Üzerindeki montunu hızlıca çıkarıp odasına yöneldi. İçeriye girdiği sırada annesinin sesini duydu. 'Annem. En sevdiğin yemekleri yaptım.'

Zeynep ağzındaki maskeyi indirdi. 'Geliyorum.' İçeriye girdiği gibi kendisini yatağının ortasına bıraktı. Derin bir nefes alıp gözlerini kaparken yanağında bir el hissetti. Gözlerini açınca İlhan'ın aşkla bakan gözleriyle karşılaştı.

'Çok özledim.'

İlhan sırıttı. 'Ben de çok özledim.'

Zeynep hemen gözlerini devirdi. 'Evimi özlediğimden bahsediyordum.'

İlhan Zeynep'in ne demek istediğini pekala anlamıştı. Yine de işi muzipliğe vurdu. 'Ben, beni özlediğini düşünmüştüm.' Gözleri kızın dudaklarını buldu. Öpmeyecekti. Henüz, Zeynep bu kadar hassasken yapamazdı.

Zeynep adamın dudaklarına bakarken içini çekti. 'En çok seni özledim.'

İlhan o an yutkunup kendini toparladı ve doğruldu. 'Annenin yemeklerini de özlemişsindir. Hadi.'

Zeynep yavaşça yattığı yerden doğrulup oturdu. 'Neden herkes gelmedi?'

İlhan 'Biliyorsun.' der gibi bir bakış attı. 'Hastaneden çıktın ama tedbiri elden bırakmamak gerek biliyorsun.'

Zeynep kafa salladı. Biliyordu. Biliyordu ama yine de canı sıkılıyordu işte. Sevdikleri ile eskisi gibi bir arada, korkmadan, dakikaları saymadan vakit geçirmek istiyordu.

Kafa salladığı yerde ayağa kalktı. 'Annemi bekletmeyelim.'

İlhan da kafa sallayıp kızın ellerini tuttu. Zeynep'in moralini bozduğu her an İlhan'ın yüreğine bir bıçak darbesi atıyordu sanki. Tuttuğu elleri dudaklarına yaklaştırıp defalarca öptü. 'Bekletmeyelim.'

Zeynep'in bir elini avucunun içine hapsedip onunla birlikte odadan çıktı.

Haftalardan sonra ilk defa, huzurla, kaygısızca oturdular yemeklerinin başına. Hem İlhan'ın hem de Meryem'in gözleri Zeynep'in üzerindeydi. Artık tek kaygıları Zeynep'in sağlığı, tek düşündükleri Zeynep'in mutluluğuydu.

-

Sevda öğle vaktinde şirketten çıktığı sırada telefonuna sarıldı. 'Alllooooo. Zümrüt. Canım eltiim.'

Zümrüt gülmeye başladı. 'Söyle hadi ne söyleyeceksen.'

Sevda dudağını büzdü. 'İlla bir şey mi söylemem lazım Allah Allah? Tamam evet bir şey söyleyecek olabilirim ama senin bunu hemen şak diye dile getirmen mi lazım?'