Siz hiç yolun ortasinda resim çizen bir adama aşık oldunuz mu? Üstelik sizden habersiz sizin resminizi çizdiğini öğrenirseniz...Derin'in o saf ve doğal halinin, karşısına çıkan büyük aşk sayesinde ihtiraslı bir yolculuğa dönme hikayesi..Gizem dolu b...
Arkama bir döndüm ki Koray. Bana doğru geliyor. Hem onu görmenin şaşkınlığı hem sevinciyle dolup taşıyordum. Beni gördüğü için mi aramıştı, yoksa burada olduğuma emin olduğu için mi beni görmüştü? Bilemiyordum. Bildiğim şey hayatımdaki tüm olumsuzluklara rağmen onu dolu dolu sevdiğimdi.
-Hey ağzını kapat sinek kaçacak.
-Komikliğin üzerinde yine. Şaşırmam normal değil mi?
-Benimleyken şaşırman normal. Kadınlar hep bunu söyler.
-Ukalaya bak sen. Kadınlar hep peşinde durmadan onları şaşırtıyorsun yani. Hani peşinde koşan kadınları göremiyorum.
-Genelde gece oluyor. Bir yerlere kapatmak zorunda kalıyorum.
-Koray ne işin var burda?
-Geleceğini söyleyince ben de erken uyandım erkenden geldim. Tabi erken uyanamadığını tahmin edip yürüyüş yapıyordun.
-Benim için mi geldin yani?
-Aynen şimdi Mehmet Bey'e abuk subuk bir şey söyleyip adamı çıldırtırsın diye önlem amaçlı geldim.
-Kendine pay çıkarma diyosun.
-Hadi dolaşalım.
-Bu adam ne kadar yoğun ya 8'e kadar burdayım.
-Senle olmak güzel demezsen yalnız bırakırım seni.
-Korayyy.
-Tamam be açım ben gel yemek yiyelim.
-Ben de çok açım ya. Büyüadada en iyii kahvaltı nerede yapılır da bilirsin şimdi.
-Aa tabii ki.
Çok güzel bir mekana gidip kahvaltı yaptık. Benim yavaş yememe laf etse de aldırmadan o güzel kahvaltımı tamamladım. Koray da tam doymadığını söylese de o farketmeden dünyaları yediğine ben şahit olmuştum. Sonra deniz kenarına gidip yürüyüş yaptık.
Tüm gün bizimdi ve zamani güzel geçirmeyi hedefliyordu Koray. Zamanın degerini bildiğini ve her anını doya doya geçirmek istediğinin farkındaydım. Yürüyerek park alanına geldik. Ayakkabilarimi cikarip cimenleri yalin ayak dolasmami istedi ama ben buna pek yanasmamistim. Koray dogayi ve yaşamayi seven biri, bense belli kaliplarla büyüyen ve sınırları olması gereken biri...
-Ayakkabını hemen çıkar Derin. 3 saniyen var.
-Ya çıkarmazsam.
-3-2. Bak 2 diyorum.
-Ee.
-3
'Ne oldu şimdi?' deyip sırıtmaya başlamıştım başıma geleceklerden habersiz. 'Ben sana aşık değilim Derin neden anlamıyorsun? Bana yalvarma sakın üzülüyorum' diye bağırmaya başladığında etraftan birkaç kişiyle göz göze geldiğime yemin edebilirdim.
-Koray sus. Rezil oldum.
Bir elimle ağzını sıkıştırıyor bir elimde ayakkabılarımı çıkarıyordum. Ben kendimi inatçı bilirdim Koray'î tanıyana dek. Çimene yalînayak bastim mi daha once onu bile unutmusum. Koray'ın hayatını kıskanıyor muyum yoksa hayatına özeniyor muyum bilemiyordum ama orada onunda beni degistiren her seyi yapmaktan memnundum. Önce sadece parmaklarimin úzerinde çimende yürürken bir süre sonra ayaklarimi tamamen çimenlere teslim ettiğimi fark ettim. Doğaya karısıp ondan bir parçaymısım gibi hissetmek ne muhtesem şeydi. Bir agaca yaslanip çimene uzanmistik. Güneş git gide kendini daha çok belli etmek için kendini ortaya atmisti bile. İnsanlarin cıvıltıları, neşeleri, hüzünleri, bir yerlere yetişme çabalari her gecen dakika artiyordu. Orhan Veli ne guzel demiş Hürriyete Doğru şiirinde:
...
Birden,
Bir kıyamettir kopacak ufuklarda.
Denizkızları mı dersin, kuşlar mı dersin;
Bayramlar seyranlar mı dersin, şenlikler cümbüşler mi?
Gelin alayları, teller, duvaklar, donanmalar mı?
Heeeey!
Ne duruyorsun be, at kendini denize;
Geride bekliyenin varmış, aldırma;
Görmüyor musun, her yanda hürriyet;
Yelken ol, kürek ol, dümen ol, balık ol, su ol;
Git gidebildiğin yere.
***
Sonra birdenbire neden mutsuz olduğumu sordu Koray. Belki gözlerim kendini ele vermişti. Belki ondan umduğum merhamet hissi beni ona acındırıyordu. Anlattım olayları. Beni içtenlikle dinliyor, olumlu ya da olumsuz yorum yapmıyordu. Belki de beni anlıyordu. Belki de anlamasını istiyordum. Bunları düşünmesini. Beni mutsuz dünyamdan çıkarmasını. Beni ben yapmasını.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
