İHTİRAS GÜNLÜĞÜ

En Yakın Arkadaşım Sude

Sergi akşamı heyecandan evde dört dönüyordum. Yanımda en yakın arkadaşım olan Sude vardı. Bu kız çok akıllı. Benim yanımda harcanıyor, biliyorum. Bana erkekler hakkında bilgiler vermekten hiç geri kalmazdı da. Sude'nin birçok erkek arkadaşı vardı, o sebeple de onların dünyasını iyi bilen biriydi. Bundan dolayı seneler boyu beni dinler ve bana akıl verirdi. Bende olmayanından onda vardı yani. Birbirinden üstün olan değil miydi ki akıl? O da o hesap. Benim yol göstericim, en güvendiğimdi. Her zaman...

Sude çok hareketli bir kişiliğe sahip, yılda en az 500 kez saç rengini değiştirebilen nadir kişilerdendir. Arkadaşım diye söylemiyorum geçen sene maviye döndürdüğünde tam bir faciaydı ama bunu ona söylemek mümkün değildi. Bir kız değişimlere açık olmalıdır lafını suratıma yapıştıracağından emindim çünkü. Zaten ne dersen de inatçı kişiliği benimle yarışıyordu. Neyse ki şuanda sarı saçları ona çok ayrı bir hava veriyor. Buğday tenine ve kahverengi gözlerine çok yakışıyordu. Bense doğal halin her zaman iyi olduğunu savunuyordum. O ne kadar kızsa da:)

Sude bizim evin bütün işlerine bakan sevgili Nermin teyzenin yeğeni. Annesi, babası küçük yaşta ölmüş ve teyzesi ona sahip çıkmış biriydi. O kadar iyi kalbi var ki Nermin teyzenin -bunu söylemek her ne kadar ayıp olsa da- annemden daha iyi biri olduğu kesindi. O yüzden bile Sude şanslı diyebilir miyim bilemiyorum. Sude'den başka kimsesi yok Nermin teyzenin. Onu da öyle güzel büyüttü ki ayaklarının üstünde durmayı da öğrendi, sonunda da erkek gibi bir kız oldu. Sınıf farkımızı anlamamızı isteyip bazı anlarda bizi ayıran annem evden gidip kendi yaşamını kurduğunda onun yerini Neşe cadısı aldı. Ama kim ne kadar çabalarsa çabalasın Sude'yi yanımdan ayıramadı.

Sude ve ben çocukken söz vermiştik kendimize. Çok büyüdüğümüzde hayallerimiz için yaşayacağız. Hayallerin imkansız bile olsa; bir ihtimal kadar gerçek olma olasılığını hiç unutmadan o günü bekleyeceğiz. O gün kararlarını kendi başımıza verebileceğimiz bir zaman olacak. O gün biz büyümüş iki kız kardeş... O gün istediğimiz bölümlerden (o moda, ben resim) mezun olacağız. Onun da benim de hayalini kurduğumuz İtalya'da beraber seyahat için sevgililerimizle gideceğiz. Onlar da bizim gibi olacak. Birbirlerini çok sevecekler. Bizim gibi içten ve doğal yaşamak isteyecekler. Paranın ve gücün üstünde ne güzel şeyler olabildiğine inanacaklar. Sonra aynı pembe panjurlu evde oturacağız. Çocuklarımız beraber büyüyecek. Her gün aynı masada yemek yiyeceğiz. Aynı anda mutlu olacağız. Hastalanınca birbirimize bakacağız. Üzüntümüzü de sevincimizi de aynı evde, aynı anda paylaşarak yaşayacağız diyerek söz verdik kendimize, o sabahladığımız gece yıldızların yerini güneşe verdiğimizde ve babamın bizi görüp sabahlama durumunu ya da sık sık görüşmemizi engellediğinde. Ama biz hep bir yolunu bulup bir araya gelen iki iyi dosttuk.

Aynı evin içinde aramızdaki sınıf farkını ikimizde hiç görmezdik bile. Çünkü bizi bağlayan bağ güven ve sevgiydi. Bizi kardeş yapan... Ben çatı katının en güzel olan denize dönük odasında o çok rahat yatağımda yatıyorken; o bodrum kattaki Nermin teyzenin yanındaki ufak tefek yatakta. Küçükken o benim yanımda yatamadığından ben çoğu gece onun yanında uyurdum. Her gece hayallerimizden bahsederdik. Nermin teyze annem duyacak diye kızardı. Duyardı da. Annem sınıf farkımızı beynime öyle işlemeye çalışırdı sanki çok büyük hatalar yapıyormuşum gibi davranırdı. Ama annem o kadar katılaşmıştı ki babamla varamadıkları mutluluğa olan inancını yitirdikçe beni kırıp döküyordu. Çocuk yaşımda beni istediğim dünyadan alıp hiç mutlu olmadığım dünyaya sokmaya çalışırdı. O dünyada mutlu olmamsa umurunda değildi.

***

'Eğer mutlu olmadığınız bir dünyada zorla tutuluyorsanız derhal kaçın, yoksa hayatınız boyunca buna mahkum olduğunuza kendinizi inandırırsınız.'

***

Sude ve Derin'in çok eğlenceli halleri ilerleyen bölümlerde karşımıza çıkacak. Umarım beğenirsiniz arkadaşlar. Güzel yorumlarınızı bekliyorum:)