İHTİRAS GÜNLÜĞÜ

İç Sesim:Günlüğüm

                                                                                                                                                          11.10.2017

Ne güzel bir gündü diye başlayıp çok kötü bitireceğim yine. Bana hayat dersleri verseydin eğer biliyorum ne söyleyeceğini iç ses. 'Cengiz'i reddetmeliydin bugün. Koray'a da ondan hoşlandığını söylemeliydin.' Doğru değil mi? Ama yapamam ki. Ben bir bavul dolusu heyecanla zar zor dolaşıyorum onun yanında. O ise bunlardan bir haber bana nasıl bir tepki verecek bilemezken bunu yapmam ne zor. Yapamam. Yapmayı istesem de. Cengiz'se tamamen sadece iyi olmasını isteyeceğim biri. Ama benle değil. Biz ayrı dünyaların insanlarıyız. Bana hayalimde kurduğum sevgiliyle yapılacak listemdekileri yaptıramaz. Onu, o kadrajda göremedim hiçbir zaman. Koray'dan önce de görememiştim. Gerçekten onun iyi olmasını istiyorum. Onu değiştirebilecek belki daha iyi bir insan yapabilecek biriyle. Beni sevmiyor bile. Hatta çoğu kişinin hakkımda bildiği bilgilerden başka toplasam iki üç özelliğimi sayabilir mi bilemiyorum. Bir şey olsa ve tüm yaşantım değişse bana aynı mı yaklaşırdı ya da başka bir hayatta tanışsaydık. Basit bir lokantada garson olsaydım, yolu oraya düşseydi beni gördüğü an benden etkilenir miydi? Hayır. Hayat bu kadar acımasızdı işte. Anneme göre hep davul bile dengi dengineydi. Babama göre ise mevki her şeydi. Ama bence yanılıyorlardı. Sevgi her şeyden önde olmalıydı. Merhamet. Saygı. Hayatta en önem verdiğim değer, saygı. Bence saygı, sevgiden de ön planda olmalı... Hayalleriyle büyür insan. Onlarla var olur. Cengiz hayallerimdeki adam değildi. Ama Koray tüm kafamda kurduğum hayallere oturuyordu. Sanki hep oraya aitmiş gibi. Seni seviyorum Koray.

Koray'a küçük bir not: Yanında olanlar ne şanslı. Belki yolda yanından geçip yanlışlıkla koluna çarpan biri... Senden herkesmişsin gibi para dilenen küçük bir kız çocuğu... Eline çarpan bir yağmur damlası, yüzüne değen hava, koluna taktığın saatin, oturduğun koltuk, eline aldığın kumanda, uyuduğun yastık, gözlerinin baktığı her yer, su içtiğin bardak, yemek yediğin tabak, kulağına gelen sesler, seni güldüren bir dizi, gözlerini kamaştıran yaz güneşi... Her şey... Hayatından 1 sn. de olsa geçen giden her şey... Öyle şanslılar ki bazen, onları kıskanıyorum. Onlar kadar şanslı olamadığım için. Onlar seni benim kadar sevemezler biliyorum. Çünkü sevgimin daha fazla olması için dua ediyorum sevgilim. Sen sevgilim olduğunu bilmiyorsun ama ben biliyorum sevgilim. Seni sevmekten vazgeçmeyeceğim. Bu aşka olan inancımla her geçen gün sana duyduyum bu sevgiyi daha çok büyüteceğim. Bir gün o kadar büyüyecek ki içime sığmayacak ve sana da anlatacağım. Sana bir kere daha seni sevdiğimi söylesem şımarır mısın sevgilim. Ya da şımar. Şımarmak senden fazla kime yakışabilir ki. Sana her şey yakışır. Sende sevemeceğim bir şey bulamıyorum. Sana iyi geceler sevgilim. Ben şimdi ne yapacağım biliyor musun? Senin resmini çizeceğim. Evet. Aslında deneyeceğim. Az önce bir karar aldım. Yüzünü getiriyorum gözümün önüne. Ben daha önce kimsenin resmini çizmedim. Ama inanılmaz bir istek var içimde. Orta okulda resim öğretmenim sınıfta sırf sessiz olduğum için iyi birer not veriyordu bana. Resmim öyle kötüydü. Belki yeteneğim yoktu o zamanlar. Ama sonra resmi ne kadar sevdiğimi anladım. Boya kokularının beni rahatlattığını. Ruhumu dinlendirdiğini anladım. Seni seviyorum Koray. Öyle çok ki... Sana ait değerli bir şeyler yapmayı istiyorum. Yüzünü çizmeyi. Her çizgide yüzüne parmağımı değdirmek. Yüzünde her çizgiyi ezberlemek... Seni hiç unutamayacağım için önce kağıda sonra kafama çizmek. Sonra bir baktım ki o kağıttaki sen olmaya başlıyorsun. Oysa ki kendime güvenmiyordum. Senin yeteneğin olmasaydı bu kadar korkar mıydım bilmiyorum ama sana bunu beğendirmek çok istiyordum. Ben çiziyorum, o sen oluyor... Bazen onunla konuşuyorum, bazen ondan heyecan duyuyorum. Ama hiç vazgeçmiyorum.

Çizdiğim her çizginin seni bana getireceğine inanıyorum.

***