Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 1

Κεφάλαιο 1

Λευκό. Παντού γύρω της υπήρχε λευκό. Το χρώμα της αγνότητας και της απλότητας . Άσπρο σαν το χιόνι. Λευκό της αθωότητας, αλλά μόνο αθώα δεν ήταν. Έφταιξε και το πλήρωσε. Το πληρώνει ακόμα και τωρα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ακόμα δεν έχει συνειδητοποίησει όλα τα γεγονότα και τις συνέπειες τους. Πρόσθεσε ακόμα μια πινελια λευκού στον πίνακα και απομακρυνθηκε για να επεξεργαστεί το σχέδιο που μόλις ζωγράφισε. Δεν ήταν ευχαριστημενη με το αποτέλεσμα. Δεν ήταν αρκετά λευκό, όπως τουλάχιστον το φανταζόταν και το ήθελε. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι όμως προς το παρόν. Δεν είχαν μείνει αρκετά χρώματα και τα μαγαζιά ήταν κλειστά για το Σαββατοκύριακο. Ήταν ολομόναχη μέσα στο σπίτι. Το μικρό διχωρο διαμέρισμα που αποτελούσε το σπίτι της εδώ και περίπου ένα χρόνο τώρα. Είχε μετακομίσει εδώ σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη των Άλπεων μαζί με το σύζυγό της. Αυτή για σπουδές καλών τεχνών και εκείνος για να δουλέψει ως δάσκαλος στο σχολείο της επαρχιακής αυτής πόλης. Δεν υπήρχαν πολλά σχολεία στην πόλη, ένα ή δύο. Οι κάτοικοι ήταν και είναι αρκετά ανοιχτομυαλοι και προοδευτικοι αλλά αντιστοίχως και ολισθοδρομικοι με κάποια θέματα, κατάλοιπα από το σκοτεινό παρελθόν της Ευρώπης. Ο δάσκαλος, αυτός που δίδασκε στα παιδιά τους, αυτός που τους μεταλαμπαδευε γνώσεις και αξίες, ο καθοδήγητης τους στο σωστό δρόμο έπρεπε να είναι υπόδειγμα ανθρώπου αλλά και ηθικής, της δικής τους ηθικής. Έπρεπε να είναι σπκυδαγμενος με πολλά πτυχία, έξυπνος και δραστήριος αλλά σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να είναι κουμουνιστης και ομοφυλόφιλος. Γενικότερα δεν έπρεπε να μεταδίδει τις πολιτικές του θέσεις στα παιδιά πόσο μάλλον τις ερωτικές του προτιμήσεις. Αν ήταν και παντρεμένος με παιδιά ακόμα καλύτερα. Δεν υπήρχε περίπτωση ο σύζυγος της να έπαιρνε αυτή τη δουλειά, να τον δέχονται δηλαδή και στη δουλειά αλλά και στην κοινότητα αν ήξεραν ότι είναι γκει. Μια τόσο μικρή και φαινομενικά αθώα λέξη, που όμως κρύβει τόσα πολλά. Μια λέξη που κυριολεκτικά σημαίνει χαρούμενος. Και ποιος δε θέλει να είναι χαρούμενος; και τι αν δεν συμβαδίζει με την υπόλοιπη κοινωνία με την πλεμπα και τον ωχλο; αρκεί εκείνος να είναι ευτυχισμένος. Δυστυχώς όμως όπως όλα τα παραμύθια στην πραγματική ζωή δεν έχουν αίσιο τέλος, πόσο μάλλον αισια αρχή. Λευκός γάμος λοιπόν, αυτή ήταν η λύση που βρήκαν. Γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο όσο σπούδαζαν και οι δύο παιδαγωγικά. Εκείνος ένα έτος μεγαλύτερος αλλά στην ψυχή ακόμα παιδί. Εκείνη έπρεπε να τελειώσει κάποια σχολή και με το ζόρι σπούδαζε σε μια σχολή που δεν της άρεσε ως προς την επαγγελματική της αποκατάσταση, μόνο και μόνο επειδή έμενε στην ίδια πόλη με το συγκεκριμένο τμήμα. Καλλιτεχνική φύση από μικρή και ανήσυχο πνεύμα, φαινόταν από την αρχή ότι το επάγγελμα που θα ακολουθούσε θα ήταν πολύ διαφορετικό. Έτσι μόλις τελείωσαν και οι δύο τις σπουδές τους ξανασυναντηθηκαν στο εξωτερικό αυτή τη φορά. Εκείνος ως δάσκαλος που όμως δεν είχε καλή σχέση με τους γονείς των παιδιών γιατί τον θεωρούσαν πολύ θηλυπρεπή για τα γούστα τους, και εκείνη άνεργη σπουδάστρια καλών τεχνών. Εκείνος χρειαζόταν μια γυναίκα για να την παντρευτεί και εκείνη χρειαζόταν ένα μέρος να μείνει. Έτσι δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρι να αποφασίσουν να παντρευτούν και να συζησουν, έστω και αν ο γάμος αυτός δεν ήταν αληθινός. Αρκεί που ήταν αληθοφανής. Ολοι τους έβρισκαν πολύ ταιριαστους για να υποψιάστουν το παραμικρό. Φυσικά το ενδεχόμενο να αποκτήσουν παιδί μαζί δεν υπήρχε. Μπορεί να κοιμοντουσαν στο ίδιο κρεβάτι, αλλά έκαναν μόνο αυτό, κοιμοντουσαν. Είχαν αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης, δεν μπορούσαν να αποκοιμηθουν αν δεν ένιωθε ο ένας τον άλλο δίπλα του. Και ο χρόνος κυλούσε ήρεμα και κατά κάποιο τρόπο προβλέψιμα. Τίποτα συγκλονιστικο δεν διαταράσσε την καθημερινότητα τους. Κάθε σαββατοκύριακο πήγαιναν εκδρομές στη φύση. Για ορειβασία το φθινόπωρο και για σκι το χειμώνα που χιονιζε. Μαζί έμαθαν να χορεύουν από σαλσα μέχρι ταγκό και από ταγκό μέχρι λάτιν. Εκείνη βέβαια είχε πάθος με τις πολεμικές τέχνες. Έτσι κάθε μέρα σχεδόν είχε ένα δίωρο μάθημα kick boxing και karate. Βέβαια της άρεσε και η yoga, οπότε το γυμναστήριο είχε γίνει δεύτερο σπίτι της. Βασικά πιο πολλές ώρες περνούσε εκτός σπιτιού και επέστρεφε μόνο για να ζωγραφίσει και να κοιμηθεί. Ουσιαστικά μόνο για να ζωγραφίσει, γιατί υπήρχαν μέρες που από την ένταση της όλης ημέρας δεν μπορούσε να κλείσει μάτι και έτσι συνέχιζε να ζωγραφίζει. Ζωγράφιζε υπέροχα και ο άντρας της τη ζήλευε γι αυτό. Εκείνος όμως είχε ταλέντο με τους υπολογιστές. Μπορούσε να φτιάξει δεκάλεπτο βίντεο με animation σε λιγότερο από μια μέρα. Σιγά σιγά είχαν μάθει τις παραξενιές τους και τις είχαν αποδεχτεί. Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ηρεμία τους. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν, μέχρι που ήρθε αυτός...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γειαα, καλώς ήρθατε στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης ιστορίας που γράφω... Ελπίζω να σας άρεσε το εισαγωγικό κεφάλαιο, αλλά ακόμη κι αν δε σας φάνηκε και τόσο καλό μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Η ιστορία αλλάζει μετά από το δέκατο κεφάλαιο... Ευχαριστώ πολύ!!! Να στείλω όλοι και όλες καλά!! Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο ;)