Πετώντας χωρίς φτερά

Κεφάλαιο 39

Ο Άρης στεκόταν στο πιο ψηλό σημείο της πόλης. Έβλεπε την ερηπωμενη πλέον πόλη. Όλοι οι άντρες είχαν εξαφανιστεί. Όπως ο Νέρωνας σκεφτόταν να βάλει φωτιά στα άδεια κτήρια. Τι σκεφτόταν και είχε αφήσει τόση ελευθερία στο στρατό του; Είχε κάνει ένα λάθος που το πλήρωνε τώρα ακριβά.
-Είσαι έτοιμος να έρθεις μαζί μας;
Η φωνή τον ξάφνιασε και τον έβγαλε βίαια από τις σκέψεις του. Μια κοκκινομάλλα γυναίκα τον κοιτούσε. Αν δεν είχε κάνει ότι είχε κάνει μπορεί και να την ερωτευοταν. Αποκλείεται να είναι η μητέρα του. Η μητέρα του είχε πεθάνει όταν τον εγκατέλειψε. Το γεγονός όμως ότι αυτή η γυναίκα πίστευε ότι ήταν ο γιος της, ήταν ο μόνος λόγος που ήταν ακόμα ζωντανός. Επρόκειτο για μια φονική μηχανή. Πανέμορφη αλλά εξίσου επικίνδυνη.
-Δεν έχω να πάω πουθενά μαζί σου.
-Η αδερφή σου σε περιμένει.
-Δεν θέλω να δω αυτό το... Τέρας.
-Αν η Άρτεμις είναι τέρας όπως λες το ίδιο είσαι και συ.
-Μπορεί. Αλλά δύο τέρατα δε βρίσκονται ποτέ στον ίδιο χώρο.
-Τέρμα τα λόγια. Θα έρθεις με το καλό ή θα σε μεταφέρω με το δικό μου τρόπο.
-Κάνε ότι νομίζεις. Εγώ δε μετακινούμε.

Με ένα κροταλισμα των δακτύλων της το περιβάλλον γύρω τους άρχισε να αλλάζει. Το πράσινο άρχισε να μετατρέπεται σε κόκκινο και μετά σε μαύρο. Βρέθηκαν στα υπόγεια της άλλης πόλης. Δεν ήθελε να τον οδηγήσει στην κόρη της. Στους υπόγειους δρόμους υπήρχε ένα στενό που οδηγούσε στην επιφάνεια. Δεν μπορούσε να πάει μαζί του, πάρα μόνο να του δείξει το σωστό δρόμο. Όταν έβλεπε το φως του ήλιου θα καταλάβαινε μια και καλή τα λάθη του. Η κόρη της θα τον φυλάκιζε ή ακόμα χειρότερα θα τον αποκεφαλιζε. Η ίδια με τα ίδια της τα χέρια. Η μάχη είχε κερδηθεί το ίδιο και ο πόλεμος. Είχε έρθει ο καιρός να απολαύσει τις διακοπές της παρέα με τον Ορφέα. Ο Ορφέας την ακολουθούσε διαρκώς και η συμπεριφορά του της θυμίζε πιστό σκύλο. Τον λάτρευε και τον ήθελε δίπλα της. Περνούσαν όμορφα της μέρες τους αγκαλιά στο κρεβάτι. Αυτή η ηρεμία δε θα διαρκούσε για πολύ. Έτσι απολάμβαναν την κάθε στιγμή. Ο χρόνος είναι ένα ύπουλο πράγμα. Η μνήμη εξαρτάται από την ικανότητα αντίληψης του χρόνου. Και αυτή την αντίληψη την είχε χάσει. Θα μπορούσε κάλλιστα να τελειώσει εδώ η ιστορία, όμως πολλά ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί ακόμα και θα αργήσουν να απαντηθούν. Εκείνος ήταν διαρκώς απασχολημένος με δουλειές που του ανέθετε η Άρτεμις. Τον εμπιστευόταν περισσότερο από ότι εμπιστευόταν εκείνην παρα τα όσα είχε κάνει. Εκείνη τον έβλεπε με καχυποψία και δεν του έδειχνε ούτε στάλα εμπιστοσύνης. Την είχε χάσει εδώ και καιρό. Κάποια στιγμή άρχισε να αισθάνεται ότι επαναλάμβανε τα ίδια πράγματα κάθε μέρα. Σα να βρισκόταν σε έναν επαναληπτικό βρόγχο. Και δεν είχε άδικο. Μόλις άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο μπροστά στα μάτια της τον είδε. Παντού υπήρχε σκόνη και στάχτη που κατέληγαν σε ένα μεγάλο λοφακι από ξεροκαΐδια. Πάνω εκεί βρισκόταν Εκείνος. Κανένας άλλος δεν ήταν ζωντανός. Ούτε καν η Άρτεμις. Τότε άκουσε τη μελωδική φωνή. Η φωνή έβγαινε από το στόμα Εκείνου. Αυτό την έκανε να ανοίξει έκπληκτη το στόμα της.
-Επιτέλους μωρό μου, είμαστε ξανά μαζί...

~~~~~~~~~~~~~~~™~~~~~~~~~~~~~~~

Θα μου λείψει αυτή η ιστορία αλλά όλες οι ιστορίες έχουν ένα τέλος...